Hands do not touch your precious me komt uit een hymne van de Sumerische hogepriesteres Enheduanna aan de godin Inanna. Meer dan 4.000 jaar geleden werden deze verhalen voor het eerst in spijkerschrift in kleitabletten vereeuwigd. In een van die verhalen duikt Inanna (hier neergezet door Lieve Meeussen) de onderwereld in waar ze een wrede dood zal sterven om zo opnieuw geboren te kunnen worden, wat deze voorstelling doortrekt in het tonen van hoe beschaving en cultuur ontstaat. Zo zien we even de oerkreet doorgegeven worden, een klassieke opwarmer bij het theater en improvisatie en zijn we getuige van wat de eerste gebarentaal zou kunnen zijn geweest in combinatie met dans die als een primitieve communicatievorm voorgesteld getoond worden. Inanna’s verhaal wordt dus samengelegd met die van beschaving en cultuur, en die twee laatsten zien we dan ook teloor gaan in de voorstelling.

Na de coronacrisis volgen de roaring twenties lazen we onlangs. Wel, bij Libertango, in een choreografie van de Britse principal Nancy Osbaldeston bij Ballet Vlaanderen, waren de roaring twenties al op het podium te zien tijdens dit gedanste concert. Osbaldeston eerde samen met zeven van haar collega’s tijdens een iets meer dan 50 minuten durende livestream op Youtube Astor Piazzolla die dit jaar precies een eeuw geleden geboren werd. Verwijzingen naar de stomme film, met groteske visuele humor zagen we, net als speelse en zelfs een tikkeltje ondeugende ook. De cocktail tussen licht en zwaarmoediger zat zeer goed zodat dat klein uurtje voorbij was voor je het besefte.

‘Ohne die Rose tun wir’s nicht, da können wir gar nicht mehr denken.’ Lezen we in blauwe neon wanneer we voor het eerst in het 13-jarige bestaan van Concertnews.be het zenuwcentrum van Anne Teresa De Keersmaeker betreden. In Vorst, op enkele meters van halte Kastanjes, waar we al zo vaak voorbij kwamen gereden met tram 82 omdat die naar Vorst Nationaal leidt, bevinden de gebouwen van Rosas - Parts zich. Ictus zijn hun rechterburen merkten we. Als we dat vroeger hadden geweten dat Rosas openlijk naar Joseph Beuys litho uit 1972 verwijst (die te vinden is in Tate Modern in Londen), dan hadden we op z’n minst kunnen overwegen om een aantal rode rozen mee te nemen naar Vorst. Al weten we niet of het jongste publieksprotocol voor de podiumkunsten dergelijke overdracht tussen toeschouwers en publiek nog toestaat en of Celeval weet heeft van overdacht van het coronavirus van mens op mens via de roos, kwestie van de risico’s correct te kunnen inschatten. Rozen worden overigens nog nauwelijks gegooid naar het podium ook voor corona, een reden te meer vinden we om die heerlijke oude traditie opnieuw leven in te blazen. Drumming, dat het levenslicht in 1998 zag en nu via een nieuwe groep uitvoerders op hun beurt geherinterpreteerd wordt, is zo’n voorstelling die massa’s rozen van het publiek na afloop op het podium verdient.

Hoe geniaal Claire Chevalliers uitvoering van Debussy’s werk ook mag zijn aan de oude bruine vleugel, Lisbeth Gruwez - die nochtans een basisopleiding klassieke dans heeft waarna ze de richting hedendaagse dans is ingeslagen in haar carrière – slaagt er slechts sporadisch in om haar danstaal dezelfde dynamiek, golfbeweging ja zelfs impulsief karakter te geven in haar eerste choreografie op klassieke muziek. Daarvoor kiest ze zowel om tussen de noten te dansen als 1 op 1 erop. Horen we een accent op de piano dan zien we haar tegelijkertijd met haar rechterbeen sjotten bijvoorbeeld. Meer dan suggesties aanreiken, wil ze niet.

Laaiend enthousiast reageerde het publiek na Come on feet van Granvat in een choroegrafie van Bui Ngoc Quan (les ballets C de la B). Wat het zestal dansers zo uniek maakt is dat ze clubcultuur, live muziek (door Bert en Stijn Cools op elektro, elektrische gitaar die ook bestreken wordt en drums en in Elsene te kampen hadden met behoorlijk wat storing in het begin) en hedendaagse dans met elkaar combineren. De voorstelling koos als basis afro, house, krump, afrohouse en footwork. Footwork, is een muziek- en dansstijl die zich binnen de straatcultuur van Chicago ontwikkelde in de jaren ’90 en EDM blendde met hiphop en ghetto house. Typerend is het snelle voetenwerk in battles gecombineerd met de uptempo ritmes. Ook in deze voorstelling wordt er – zoals de titel al doet vermoeden - vooral ingezet op het voetenwerk in de beweging, hier extra geaccentueerd door de fluo sokken die de performers blijken te dragen en waar ze nadat ze hun sportschoenen hebben uitgedaan naar het einde toe van de voorstelling op zullen dansen.