Hoe kan je beter de herfstvakantie inzetten dan met een heerlijke musical zoals Robin Hood & Ik die je met een brede glimlach naar huis laat gaan? Eerlijk? We hadden er een beetje schrik van, om het verhaal van Robin Hood door Stany Crets aangepakt te zien. Dat komt omdat wij in onze tienerjaren enorme fan waren van Mel Brooks versie Robin Hood Men in Tights. Al snel zou je dan als recensent in de val kunnen trappen om te beginnen vergelijken, maar – en dat is absoluut ook de verdienste van Stany – geen enkel moment hebben we in de show dat voorgehad. Dat komt ook omdat de schrijver het verdomd slim wist aan te pakken. Zo neemt ie de tijd om het eigenlijke verhaal aan te vatten door eerst even het musicalgebeuren op zich in zijn blootje te zetten. Alleen al die intro: ‘de band staat onder leiding van de geluidstafel’ vonden we ge-ni-aal.

Musical is terug in Vlaanderen en eindelijk in kleur. Omwille van corona had Music Hall de première van ‘The Bodyguard, the Musical Dinner Show’ moeten uitstellen, maar het was de moeite van het wachten meer dan waard. Voor de show word je vergast op een lekker diner van de hand van sterrenchef Dominique Persoone en daarna is het volle bak genieten van de talenten van April Darby, Karoline ‘Leki’ Kamosi, Alyssa Luypaert en Charlotte Verduyn. Met als absolute topnummers: ‘Queen of the Night’, ‘Run to You’, ‘I Have Nothing’, ‘All at Once’, ‘One Moment in Time’ en als klap op de vuurpijl ‘I Will Always Love You’. Meer dan eens werden we tot tranen toe ontroerd om dan enkele minuten later weer vervuld te zijn van de volle goesting om stevig mee te gaan dansen.

Het onvermogen om zich aan te passen aan een nieuwe realiteit. Maar vooral: het onvermogen om een stap opzij te zetten voor een nieuwe generatie. Dat is waar de generatie van Lucas Van den Eynde mee kampt. Tragikomisch is dat. Goed dus dat er een heerlijke muziektheatervoorstelling over gemaakt is met Onheil in Black Creek door muziektheater de Kolonie dat in corso in première ging. Hugo Matthyssen schreef de hilarische tekst waar het publiek meermaals het om moest uitproesten. Dit is dan ook zó herkenbaar. Wie kent er bijvoorbeeld geen mensen die honkvast aan hun stoel en positie gekluisterd zijn in onze maatschappij en teren op nostalgie?

Wat doe je als je tot over je oren verliefd wordt op een Amerikaanse actrice van kleur, maar je oma is de koningin van Engeland? Wat kan je doen als je opgesloten zit in een gouden kooi die gebouwd is op eeuwenoude tradities, maar je verlangt naar de vrijheid en de verlossing uit het keurslijf? Wie kan je dan om raad vragen? Het zijn de vragen die prins Harry wakker houden in ‘Diana en Zonen’, de nieuwste musical van producent MediaLane. Dick van den Heuvel schreef het scenario, Jeroen Sleyfer en Sophie Veldhuizen de muziek en de regie was in handen van Frank van Laecke. En het resultaat is ronduit geweldig. Het plaatje past. De liedjes klinken modern, het decor is strak en afgemeten, de visuals zijn verzorgd, het tempo ligt goed, de timing van de effecten is perfect afgesteld en de regie en choreografie zijn sober, maar uiterst functioneel. En als kers op deze al rijkelijke taart, krijg je ook nog eens een geweldig sterke cast. Freek Bartels zet een erg sterke Harry neer, maar het zijn de vrouwen die werkelijk de show stelen. Desi van Doeveren, Lis Walravens, Gitty Pregers, Marlijn Weerdenburg, Gerrie van der Klei en Danique Graanoogst tillen deze musical stuk voor stuk naar een hoger niveau. Deze productie moet je gewoon gezien hebben.

In een tijd waar het Vlaamse onderwijs draait rond digitale leerplatformen en nieuwe autoriteit, neemt The Singing Factory vzw je in ‘Smike de Musical’ mee naar het Engeland van Charles Dickens waar Mrs. en Mr. Squeers met ijzeren hand, of beter gezegd: met houten liniaal, heersen over een kostschool. Wanda Joosten en Joris Branckaerts mogen het slechtste uit hun karakter naar boven halen en schitteren in hun rol. En hoewel de levensomstandigheden voor de kinderen op Dotheboys Hall op zijn zachtst gezegd vreselijk waren, zien we op het podium eigenlijk alleen maar stralende gezichtjes en klinkt het ensemble als een waar engelenkoor. Jens Goossens zet een iets te terughoudende Nicholas Nickleby neer, maar maakt dit ruimschoots goed wanneer hij vlak voor de pauze ‘Geef het leven toch een kans’ zingt.