Jezelf bevrijden van je angsten: zichtbare en onzichtbare demonen. Daar draait het bij “Chills” van C.C.A.I. en Phare Ponleu Selpak om. Die laatste organisatie is een circusschool uit Cambodja die zich richt op kwetsbare kinderen en jongeren. In 1994 ontstond ze aan de grens met Thailand in een vluchtelingenkamp. Erg artistiek kan je de voorstelling bezwaarlijk noemen. En de rode draad, het verhaal is wat dunnetjes. Komaf maken met twee spoken die ronddwalen op het podium of in de aerial silks te zien zijn. Daar moeten de anderen in zien te slagen. Beeld van leren omgaan met angsten en deze overwinnen om op die manier het talent optimaal tot uiting te laten komen. Daartegenover staat dat Chills zeer toegankelijk is voor kinderen én het enthousiasme van het gezelschap van het podium spat met dank aan de opzwepende percussieve live muziek.

Een staande ovatie voor Forever, Happily… van het Belgische Collectif Malunés. Dat gaf het publiek na de première van deze voorstelling op Zomer van Antwerpen. Simon Bruyninckx, Juliette Correa, Lola Devault-Sierra, Luke Horley, Arne Sabbe, Gabriel Larès en Nickolas Van Corven mengen muziek (zoals ‘Dream a little dream of me’ met circus (trapeze, hand op handacrobatie en luchtacrobatie), theater, dans en cabaret. Een heerlijke mix in een regie van Dominique Bettenfeld die werkt en de aandacht weet vast te houden van zowel jong als oud.

Met Matamore programmeert Zomer van Antwerpen opnieuw Cirque Trotolla. In 2005 stond het gezelschap met “Les tours d’une toupie” ook op het festival. Deze keer sloeg het de handen in elkaar met Petit Théâtre Baraque. Het levert een voorstelling op waar alle toeschouwers als het ware in een put naar kijken. Matamore is melancholisch, grappig en kritisch tegelijkertijd. Zo heeft een artiest het over de uitgebreide mogelijkheden van mechanisatie: dat het menselijk karkas veel beperkter is. Een act met een pop die aan een barre hangt en verschillende halsbrekende toeren uithaalt in combinatie met de poëzie die hij toont, zorgt ervoor dat je de pop als zesde man ziet onder het vijfkoppige team. Ergens heeft de acrobaat dus een punt, al gaat er niets boven het menselijke en de spanning of de menselijke limieten tijdens een voorstelling overstegen worden dan wel beperkend werken.

Leek het u ook handig om een vriendin te hebben die overweg kan met powertools?  Misschien dat “8 years, 5 months, 4 weeks, 2 days” van “Bert en Fred” u dan toch op andere gedachten kon brengen. Fréderique Snoeks niette zonder scrupules haar partner Bert Loenders aan een plaat vast en ging dan zijn contouren uitzagen. Ze stond wel achter de plaat toen ze dit deed waardoor Bert bijna een octaaf hoger ging zingen. Deze openingsscène zei veel over de relatie tussen deze twee tortelduifjes. Al leek Fred niet echt een katje om zonder handschoenen aan te pakken. Voer voor relatietherapeuten, maar zeker ook voor een entertainende voorstelling waarbij Bert nog taarten, messen en dartpijltjes in zijn richting zag vliegen, van de zweep kreeg en beschoten werd door zijn femme fatale.

Plat en vol cliché’s. Dat is Amaluna, de jongste show van Cirque du Soleil die tot 25 oktober ons land in Brussel aandoet. De clown Pavel Mikhaylov die zijn zwaard laat recht komen ter hoogte van zijn penis terwijl hij voor Gabriella Argento, de vrouwelijke clown staat, … Zij die verderop dan weer gewillig neervlijt en op hem ligt te wachten, dan weer haar boezem door hem laat kussen,… Veruit het flauwste en erg voorspelbare duo dat we ooit aan het werk zagen, is dit.  Beiden stapelen de cliché’s op. Zelden hebben we ons zo – we wikken onze woorden – geërgerd aan een clownact. Maar daar houdt het dan nog niet mee op. Zo zien we Viktor Lee in deel twee ter hoogte van zijn teelballen met twee witte balletjes jongleren. Zelfs een klein kind – een klein meisje dat in onze buurt zit - heeft de seksuele laag in Amaluna door en slaakt spontaan een “ei!”-kreet uit.  Het zijn momenten dat we onze voetjes naar boven willen doen, zodat het (bedenkelijke) niveau kan passeren. Los van enkele hoogtepunten hangt deze Cirque du Soleil-show, die niet het poëtische niveau haalt van Corteo en ook qua spektakelgehalte moet onderdoen aan Kooza, erg slecht aan elkaar. De spanningsboog is te slap, de running order van de show onlogisch,... En dat terwijl ie maar twee uur en tien minuten (inclusief pauze) duurt.