‘Wat een magische plek. Niet normaal!’ en ‘Hoe mooi toch. Jongens dit moet toch een van de mooiste plekken zijn waar we ooit hebben gestaan.’ Met die woorden gaf Jaap Reesema de Grote Markt van Antwerpen terecht een mooi compliment. Wij kennen geen mooier kader voor een gratis stadsfestival in ons land dan het Bollekesfeest. Maar met geslijm alleen kom je er bij ons niet. Sterker nog, dan gaan al gauw onze alarmbellen af als een artiest zo hard dingt om in de gratie te vallen van het publiek.

Een gigantisch feestje beloofde Maksim met ons te bouwen op het Bollekesfeest. Dat werd het totaal niet. Heel eenvoudig omdat zijn songs daar zich gewoon niet toe lenen wegens saai (‘Zonder mij’ begint wel heel simpel bv. met 5 tonen die zich herhalen), eentonig, maar vooral veel te veel van hetzelfde midtempo gezaag. Komt daar nog eens bij dat ie te vaak vibrato zingt (al lijkt hij daar toch iets minder kwistig mee om te gaan dan vroeger), en erg braaf op het podium staat. Zijn wit t shirt uitdoen op vraag van de fans? Nope, die hield hij net als zijn zwarte broek aan. Nochtans sta je wel te kijken naar een artiest die punch en energie wil geven, maar kennelijk wat gevangen zit in het keurslijf van het format waar ie in zit en het Nederlands. En dat terwijl het Engels en uptempo hem veel beter af gaan. Zou ie dat zelf beseffen? Heeft iemand hem daar ooit op attent durven maken?

Het grootste feest ooit, dat beloofde Aaron Blommaert op het Bollekesfeest. Ei zo na bracht ie dat ook op het beste gratis stadsfestival in de graafste stad van ons land: Antwerpen in een decor (de Grote Markt) waar zelfs de main stage van Tomorrowland helemaal niet aan kan tippen. Blommaert bewees ook tijdens zijn optreden dat vrouwen als baas de betere keuze kunnen zijn. Want damn, wat hield die Ardooise twintiger Hélène Deklerck die achter de drums zat, de vaart erin en de set lekker strak! Ze blies ons kortom uit onze sokken.

Volgens Metejoor waren ze met 11.000. Bart Peeters telde er 15.000? En de organisatie van Suikerrock? Die hield de lippen stijf op elkaar hoeveel toeschouwers er naar het Bietenplein waren afgezakt op zondag, die traditioneel in het teken stond van Vlaamse muziek en families. Voor het team van Walter Kestens is niet zo zeer het aantal mensen dat er opdaagt belangrijk, wél dat iedereen tevreden het festivalterrein verlaat. Op dat laatste komen we nog terug op het einde van dit artikel.

Het blijft bizar. Als blijkt dat zelfstandigen hun job niet naar behoren uitvoeren dan kunnen ze hun licentie verliezen in verschillende sectoren en mogen ze opkrassen. Iets anders zoeken waar ze misschien wél het talent voor hebben. In de (Vlaamse) muzieksector bestaat dat vooralsnog niet. Jammer vinden we dat. Want als je de valse noten optelt die Camille het Bietenplein van Suikerrock liet horen, en dat vergelijkt met constructiefouten in de bouw door een of andere ingenieur die een verkeerde berekening maakte, dan zou de Wevelgemse al lang niet meer aan de bak komen. Hoog tijd dus dat die Camille-fever stopt (die straks misschien letterlijk tot Camillekoorts leidt vermits de allerjongsten meer dan een uur in de kou de regen moesten trotseren en we enkelen doorweekt zagen waardoor ze het ook behoorlijk koud kregen). Wij kijken nu al uit naar de dag dat we rustig een kamillethee kunnen drinken op een herfstdag in de zomer zonder daarbij aan een hysterisch krijsende in fluo roze gehulde blondine te denken die in dit drankje voorlopig nog geen commerciële opportuniteit ziet.