Wie een blik werpt op de hitparade merkt dat deze editie van Liefde voor muziek, het zevende seizoen ondertussen, niet zo gek veel doet. Cleymans & Van Geel blijven hangen op 22 met hun singleversie van En Route. Hun album Cleymans & Van Geel zakt van 5 naar 6 in de albumcharts. Ongetwijfeld komt dat omdat Liefde voor muziek op 15 maart in het teken stond van het duo. Daarmee zijn ze tevens in zowel de single- als de albumcharts de hoogst genoteerde Liefde voor muziek-artiesten.

Diegene die de beste zaken tot nog toe deed en het sterkst leek te profiteren van het liedjesprogramma was Tourist LeMC himself. Maar het Liefde voor muziek-effect lijkt stilaan uitgewerkt te geraken voor hem. In zijn 287ste week verdwijnt ‘En route’ in de albumcharts uit de top 10 en moet nu tevreden zijn met een 14de stek. ‘We begrijpen mekaar’ levert zelfs 12 plaatsen in en zakt van 8 naar 20 in het overzicht. En ook ‘Antwerps testament’ blijft terrein verliezen. Dalend van 83 naar 96 haalt het album nog net de top 100.

Ook in onze lijst met de beste nummers van Liefde voor muziek beweegt er wat. Het verblijf van Cleymans & Van Geel – die in Liefde voor Muziek duidelijk nog kampen met de klassieke identiteitsvragen die beginnende artiesten en groepen meemaken: zo blijken ze te veel een amalgaam van alles en nog wat te zijn: schlager, door Keane beïnvloede Nederpop, cabaret, te theatrale pathetische over the top rockopera/musical en kleinkunst - met ‘Geen excuses’ dat te duidelijk refereerde naar Keane, bleek maar tijdelijk. Zij verdwijnen uit de lijst. Jelle Cleymans moet blijkbaar ook nog leren mooi recht te zitten aan tafel blijkt uit de laatste aflevering van dit seizoen.

Horizon door Bert Ostyn klimt terug naar de vierde stek, terwijl Tourist LeMC met ‘Kom naar het water’ nu onderaan ons lijstje staat.

Dit zijn de 5 beste versies van het zevende seizoen van Liefde voor Muziek

Veel gedoe om niks dat we nog niet wisten, dat is de reportage Framing Britney Spears van The New York Times die Telefacts NU vanavond op vtm uitzond. In de reportage wordt het 12-jaar durende wettelijke gezag waar de popartieste onder staat uit de doeken gedaan. Dat gebeurt echter tamelijk eenzijdig. Voornamelijk de fans komen aan bod die hun idool willen bevrijden met de hashtag #freebritney . Voor alle duidelijkheid: Britney Spears is een vrije vrouw, ze kan gaan en staan waar ze wil, ze wordt dus niet vastgehouden of zo. Wel wil ze niet langer werken als artieste zo lang ze onder wettelijk gezag van haar vader James staat. Er is met andere woorden een juridisch dispuut tussen vader en dochter en het gaat voornamelijk om geld en imago.

‘Hoogmoed komt voor de val. In het leven moet ge uw plaats kennen. Weten wat ge kunt en nog veel belangrijker: weten wat ge niet kunt. Het zou allemaal zo simpel kunnen zijn. Als alle mensen nu ‘ns een klein beetje slimmer waren. Zat er vroeger na niet wat meer in zo’n dozeke? Dat is nu toch makkelijk verdiend hé. Arm Vlaanderen. Want geef toe, er wordt hier godverdomme toch serieus wat afgeprutst.’ Met die wijze woorden eindigt Fair Trade van Marc Punt na acht afleveringen. Punt regisseerde ook Matroesjka’s. Er zijn dan ook behoorlijk wat parallellen te trekken tussen het personage Ray Van Mechelen dat Peter Van den Begin neerzette in Matroesjka’s en dat van Patrick Paternoster, de wat krenterige Pater, in Fair Trade.

Het zevende seizoen van Liefde voor muziek kon door corona niet in het buitenland opgenomen worden. Dus bleef de productie in eigen land en trok ze naar de Noordzee. Voordeel voor het tv-programma was dat er zeer veel artiesten zonder werk thuis zaten en dus plots wél beschikbaar om mee te doen. Eén van hen is – drukke agenda die hij immers in normale tijden heeft – Willy Sommers. Wat al meteen opvalt is dat de groep artiesten: Bert Ostyn (Absynthe Minded), Ronny Mosuse, Tourist LeMc, Emma Bale, Geike Arnaert, Willy Sommers en Jelle Cleymans & Jonas Vangeel en behoorlijk diverse, en eerder mannelijke groep zijn. Al van bij de start blijken Cleymans & Vangeel voor de luchtige, humoristische (zelf)relativerende noot van het programma te zorgen. En het is duidelijk naar het einde van het programma toe dat niet alle collega-artiesten daar even mee opgezet zijn. Cleymans & Vangeel neigen de luis in de pels te worden van dit programma en de grenzen af te tasten tussen respect en respectloosheid. Ook enkele anderen vielen behoorlijk uit de toon vonden we toen ze lachten omdat Willy ‘Marquee’ foutief uitsprak.

Was de eerste aflevering van de week van de Belgische muziek al op zijn zachtst gezegd straf te noemen, en bleken onze lezers het programma duidelijk even sterk te waarderen als wijzelf, dan bleek de tweede te bewijzen dat the best echt wel yet to come was. Het concept van dit liedjesprogramma is al even simpel als geniaal: neem een super begeleidingsband onder leiding van Hans Francken, de beste Belgische artiesten zowel aan Vlaamse als aan Franstalige kant, breng ze samen in de mooiste en meest magische concertzaal van Brussel: het Koninklijk Circus en laat die artiesten samen in duo’s of trio’s aantreden, en je ziet gewoon zangers en zangeressen die boven zichzelf uitstijgen met liveversies die je het gevoel bezorgen: ‘damn, kon ik daar maar in het echt bij zijn, al hadden ze me een stoeltje helemaal in de nok – het paradijs – van het Koninklijk Circus kunnen geven’. De week van de Belgische muziek was kortom straf, zeer straf. Dit smaakt naar meer. Hopelijk neemt één haar rol terug wat meer op door muziekprogramma’s in te blikken. Want die taak lieten ze de laatste jaren volgens ons iets te veel over aan de commerciële zender.