Reikhalzend keken we uit naar Zo vader zo zoon. Het is namelijk niet zo dat – in tegenstelling tot sommige journalisten van populaire media die om het tij te keren van hun uitstervend lezerspubliek/abonnees met voordelige jongerenabonnementen beginnen zwaaien - we het Fakkeltheater in de Hoogstraat platlopen. Maar soms moet je ook een signaal durven geven naar de Sam Verhoevens van deze wereld en bij uitbreiding de commerciële sector. Dat je als kwaliteitsmedium de ballen aan het lijf hebt om vriendelijk te bedanken voor een première in de KVS bijvoorbeeld en kiest voor de klucht Zo vader zo zoon! van Jon Van Eerd door het Farcetheater.

“Content warnings: Seksueel geweld / taalgebruik + misogynie / misogynoir + racisme + Niet geschikt voor minderjarigen” hangt er aan een briefje op de deur van de Grote Zaal van deStudio bij Schaambot. We voelen plaatsvervangende schaamte. Het is al ver gekomen dat de creatieve sector zich met disclaimers als deze gaat bezig houden. Om wat te doen eigenlijk? Zich in te dekken tegen iets of iemand? Wat een zwaktebod!

Bijzonder grote schoenen heeft de cast van We gaan deur! te vullen wanneer we zien dat hun productie exact hetzelfde decor gebruikt als dat van Skagens ‘Deurdedeurdeur’ dat ook op haar beurt gebaseerd was op ‘Noises off’ van Michael Frayn uit 1982. 8 jaar geleden zagen we die voorstelling van Skagen en in de coronaperiode ook nog eens via streaming. Het leek dus alsof het gisteren was, dat we deze productie te zien kregen. We herinneren er ons nog van dat het eerste deel nogal sleept omdat dat leest als een langgerekte uitwerking van de personages en al een beetje het theatergebeuren en alles eromheen uitkleedt, om dat finaal te strippen in deel twee en drie.

Alle schone dingen, de allereerste monoloog met Tom Dewispelaere, blijkt geen monoloog maar een dialoog met het publiek die heel mooi balanceert tussen intiem, klein en gevoelig en zo nu en dan ruimte maakt voor een lachje om het luchtig te houden. De voorstelling houdt het midden tussen een improvisatiesessie van dik een uur met de toeschouwers en een solo.

Met alleen zijn daar heeft Johannes Lievens al van kindsbeen ervaring mee. Toen ie in de kangoeroeklas zat in de lagere school bijvoorbeeld omdat ie voor stond op de rest van zijn leeftijdsgenootjes. Maar eenzaamheid, da’s iets waar ie recenter, in 2022 mee geconfronteerd werd. Het inspireerde hem om daarrond een voorstelling te maken, een monoloog die hij op de Zomer van Antwerpen in première liet gaan: de eenzame stad.