Dat beeld en muziek samen een niveau kunnen bereiken dat ze los van elkaar met geen mogelijkheid kunnen evenaren, is al lang bekend. Zo kreeg de live-uitvoering van Gladiator in Concert een paar maanden geleden nog 3 sterren van collega Bert Hertogs. Het was een totale ervaring waarin zowel beeld als geluid de ruimte kreeg om het publiek te overspoelen en mee te nemen op een audiovisueel avontuur. Firebird beschikte over diezelfde kracht om te imponeren, maar deed dat op een verassende, nog niet algemeen bekende manier.

Japan, een land met prachtige tempels en rijke tradities. Eén van deze tradities was te gast in onze Koekenstad: de Japanse slagwerkkunst. Oedo Sukeroku Taïko bracht in de Stadschouwburg een show waarin het bespelen van de taiko centraal stond. Kobayashi Seïdo  had zich naar verluid voor zijn composities laten inspireren door klassieke Japanse melodieën en de natuur. En inderdaad, in sommige stukken konden we het tikken van de regen of het tsjirpen van de krekels herkennen in het tromgeroffel. Op een ander moment hoorden we het geluid van de trom de donder die het onweer voorafgaat, maar dan gespeeld met een echo die het geluid van links naar rechts liet bewegen. En ook al waren niet alle stukken in de voorstelling even boeiend, wat Oedo Sukeroku Taïko met de show “De  Tamboers van Tokyo” op het podium wist te zetten, was bij momenten erg indrukwekkend.

Voetgestamp na een symfonisch optreden. Nog nooit eerder meegemaakt in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Video Games Live stond dan ook garant voor een zeer entertainende avond. Er was humor, veel humor, zowel van de kant van de productie als van de gamers in het publiek. Hoewel de show aanvankelijk in de Lotto Arena zou plaatsvinden, maar uiteindelijk onderdak vond in de Stadsschouwburg, kon dat helemaal niet de sfeer drukken. Integendeel, het werd zo waar een onderonsje van gelijkgezinden. Veel mannen met brillen, veel mannen met een groot voorhoofd in het publiek. Voor die ene keer voelden we ons eens niet de vreemde eend in de bijt, hoewel we in onze jeugdjaren nooit verder zijn geraakt dan Sonic 1, Pac Man, wat soccer-, tennis-, pinball- en biljart-games.

Yann Tiersen vindt dat ie zich met zijn muziek richt op een nichepubliek. Dat zei ie in een korte Q & A in Huis 23 voor zijn concert van start ging. Straf dus dat ie beter doet dan enkele mainstream-artiesten: hij verkocht namelijk wel ei zo na de Grote Zaal van de AB uit. De componist die het meest bekend is om zijn werk dat voor de soundtrack van “Le Fabuleux Destin d‘Amélie Poulain ” (ondertussen alweer 13 jaar oud) gebruikt werd, liet verstaan dat ie het een mooie opportuniteit vond om op die manier een breder, groter publiek te bereiken met zijn muziek, zei dat ie het een goede film vond, al had ie ook kritiek. Het stereotiepe beeld van Parijs, de folklore, zit er wat hem betreft iets te veel in. Voor Infinity, zijn jongste album dat hem na 9 jaar afwezigheid in de AB bracht, had de multi-instrumentalist zowat alle partijen zelf ingespeeld op voornamelijk de drums na. In de Ancienne Belgique bracht Tiersen zijn dromerige sfeer tot leven, maar de man blijkt veel eclectischer dan dat. Ook een stevige rockklank en electro (dat wat weg heeft van Jarre) liet ie in zijn set sluipen.

Een staande ovatie, stevig gefluit én applaus op het einde van Gladiator in Concert. Een mooiere première kon het filmconcert niet dromen in Le Palais des Congrès de Paris. Drie uur, weliswaar met een kleine intermission, hoorden we de interpretatie van de rijke soundtrack van Gladiator door het Orchestre national d’île de France. De voorstelling komt ook naar Brussel, naar Paleis 12 op 13 december 2014. Wat de ervaring: filmvoorstelling met live symfonisch orkest, koor en soliste Clara Sanabras extra speciaal maakt, is dat ze beroep doet op lokale orkesten. In Brussel hoort u straks Gladiator In Concert door het European Philharmonia.