Yann Tiersen vindt dat ie zich met zijn muziek richt op een nichepubliek. Dat zei ie in een korte Q & A in Huis 23 voor zijn concert van start ging. Straf dus dat ie beter doet dan enkele mainstream-artiesten: hij verkocht namelijk wel ei zo na de Grote Zaal van de AB uit. De componist die het meest bekend is om zijn werk dat voor de soundtrack van “Le Fabuleux Destin d‘Amélie Poulain ” (ondertussen alweer 13 jaar oud) gebruikt werd, liet verstaan dat ie het een mooie opportuniteit vond om op die manier een breder, groter publiek te bereiken met zijn muziek, zei dat ie het een goede film vond, al had ie ook kritiek. Het stereotiepe beeld van Parijs, de folklore, zit er wat hem betreft iets te veel in. Voor Infinity, zijn jongste album dat hem na 9 jaar afwezigheid in de AB bracht, had de multi-instrumentalist zowat alle partijen zelf ingespeeld op voornamelijk de drums na. In de Ancienne Belgique bracht Tiersen zijn dromerige sfeer tot leven, maar de man blijkt veel eclectischer dan dat. Ook een stevige rockklank en electro (dat wat weg heeft van Jarre) liet ie in zijn set sluipen.

Een staande ovatie, stevig gefluit én applaus op het einde van Gladiator in Concert. Een mooiere première kon het filmconcert niet dromen in Le Palais des Congrès de Paris. Drie uur, weliswaar met een kleine intermission, hoorden we de interpretatie van de rijke soundtrack van Gladiator door het Orchestre national d’île de France. De voorstelling komt ook naar Brussel, naar Paleis 12 op 13 december 2014. Wat de ervaring: filmvoorstelling met live symfonisch orkest, koor en soliste Clara Sanabras extra speciaal maakt, is dat ze beroep doet op lokale orkesten. In Brussel hoort u straks Gladiator In Concert door het European Philharmonia.

Voor het eerst bracht Jef Neve met een kamerorkest van een kleine dertig man het werk “In Flanders Fields” live. De première was voor de Landlopers-Kapel in Merksplas waar drie voorstellingen met telkens 400 toeschouwers werden gegeven. Een uniek kader, prachtige muziek waarvan “In flemish fields, song 2” het meest bekende is, want het was de generiek van “In Vlaamse Velden”. Neve leverde magistrale nummers af als “War Scene” , “Anthem for our fathers” en ”Marie, sehen wir uns wieder” die in geen tijd de kleinste vezel van ons lichaam raken.  Wat hebben we deze diepgang – het moet gezegd dat instrumentale nummers, en klassieke muziek vaak veel dieper raakt – deze zomer erg gemist blijkbaar. Al moet gezegd dat “Jef Neve en de helden van het thuisfront” vooral muzikaal*** ons wist te raken. Qua woordkunst* voelde de voorstelling ons iets te semi professioneel aan.

Met Petotter brengt Theater de Spiegel muziektheater naar de kindercrèche. Het publiek van Astrid Bossuyt (viool), Joeri Wens (percussie waaronder de daf (Perzisch), een trom met metalen ringetjes in, en de davul, een Turkse basdrum) en Nicolas Ankoudinoff (sax, dwarsfluit, mondharp) gedraagt zich net als op een muziekfestival. Zowat alle types komen we tegen terwijl het trio de jonge toeschouwertjes muziek en klanken laat ontdekken én laat deelnemen aan de voorstelling.

Typerend voor het concert van Joe Satriani in het OLT, waren de gesprekken achteraf op het terras of aan de toog. Die gingen véél verder dan datgene waar journalisten onder elkaar na een concert over napraten, voor zover dat nog gebeurt tenminste. Want recensies schrijven doet iedereen tegenwoordig alsof het hard news is: iedereen moet per se de eerste zijn, wat gigantisch op onze lachspieren werkt. Maar dat is een andere discussie. Satrianifans praatten over de gitaartechniek van hun idool, zetten hun vingers, en deden enkele grepen op luchtgitaar na. Het mocht duidelijk zijn: het respect voor de muzikant was groot, niet meer dan terecht trouwens.