Tegen de sterren op Live is tijdens het carnavalweekend goed voor 4 keer 3500 toeschouwers in de Lotto Arena, “Het Sportpaleis van den Aldi” of beter nog “de conciërgewoning van het Sportpaleis”. Die laatste “synoniemen” hebben we niet zelf bedacht, ze zijn van Guga die in de huid kruipt van Alex Agnew. Hij, Nathalie Meskens én Jonas Van Geel gingen met het grootste applaus lopen. De gehele cast, dansers, live band (met de papa van Clara Cleymans aan de klarinet trouwens) en crew kreeg achteraf een niet meer dan verdiende staande ovatie. Met wat geluk én indien de agenda’s van de artiesten met elkaar matchen, wordt dit een vaste afspraak en klassieker in het carnavalweekend. De live show heeft alvast dat potentieel.

Waarover gaat “Chaos” van comedian Thomas Smith? “Euh. Ergens.” Zou het topantwoord wel eens kunnen zijn. De stand-upcomedian gebruikt zijn publiek, maakt van enkele individuen een karikatuur of zelfs een cartoonesk figuur dat hij dat uitvergroot uitbeeldt op het podium. Wanneer hij alle figuurtjes heeft die hij nodig heeft, maakt ie een knotsgekke vertelling die hij ter plaatse improviseert. Zelden krijgen comedians ons tot tranen toe aan het lachen. Smith lukte het. Sander en zijn “groep” bleken veruit het beste materiaal van al, naast een hoge “ja” die iemand in het begin slaakte maar zich niet wou kenbaar maken.

Met de verkiezingen in zicht, kon politieke humor niet ontbreken tijdens “Nigel Williams Bekendt ”. De comedian verweeft het doorheen zijn programma dat niet in te delen valt in hoofdstukken, alles loopt door elkaar. Je vraagt je zelfs af waar de opwarming stopte en de voorstelling echt begon.

Ecodiva heet de jongste voorstelling van Veerle Malschaert waarin ze de consumptiemaatschappij in haar blootje zet. Eco, bio en fair trade moeten er trouwens ook aan geloven. Centraal in de voorstelling staat plastiek dat zeer slecht afbreekbaar is. Net als een knutselwerkje dat je uit de crèche meekrijgt voor je moedersdag. Erg herkenbaar, iets meer voor een vrouw dan een man weliswaar, is het thema boodschappen doen, een slag slaan tijdens de solden en het in het belachelijke trekken van parfumreclames.

Een absurd “sprook” brengt Kamargurka in Vlaanderen en Nederland. Was het niet dat ie net voor hij een toegift doet,zegt zijn voorstelling in te willen korten tot “sprookje”. Wie de grap er niet van inziet, heeft het gevoel te weinig op het bord gekregen te hebben. Een ander heeft dan weer gulzig genoten van de spitsvondigheden overgoten door lugubere - inclusief sabbelende geluidjes – en seksuele – eveneens voorzien van sabbelende geluidjes – stukken.  De verteltoon is traag, diep, mysterieus en Kamagurka fluistert quasi. Het past perfect bij wat een doorsnee kleuterjuf doet om de aandacht te houden bij de kinderen tijdens een vertellinkje. Kamagurka stelt vragen aan zijn publiek en stimuleert zo mee de fantasie van de toeschouwers die zelf best absurde ideeën aanreiken. Kamagurka zet dus wel lijnen uit, een kader (hier een imaginair bos met twee bomen waarin ie verloren loopt) en integreert enkele gekke figuren aangevuld met hersenspinsels van het publiek. Een Sprook die niet meteen geschikt is voor kleuters maar wel de fantasie van volwassenen aan het werk zet. Opdracht geslaagd.