Een redelijk banaal verhaal over een runaway bride. Dat brengt de Vlaamse regisseur Wim Vandekeybus met ITA in de Stadsschouwburg van Amsterdam. Zij (Eefje Paddenburg) blijft leven, haar echtgenoot (Daniël Kolf) en haar minnaar Leonardo (Achraf Koutet) niet. Dat is de plot zowat samengevat. Behoorlijk eenvoudig dus en toch duurt de lineaire voorstelling maar liefst een uur en drie kwartier. Wat ons betreft is de expositie te lang, die start met de executie van  Federico García Lorca, de schrijver van het stuk, op 18 augustus 1936, en de cadans vooral in het begin met het behoorlijk archaïsch taalgebruik - Dolf Verspoor vertaalde de tekst - slaapverwekkend. Bloedbruiloft komt dan ook pas goed op dreef én begint echt te boeien van zodra de bruiloft plaatsvindt en er gedanst mag worden. Met kringdansen per drie of per twee terwijl we in de puike zwart wit videobeelden (in een regie van Fernando Vandekeybus, Wims zoon) veel meer mensen rond de tafels de beentjes zien bewegen, verwijst de choreograaf naar volksdans.

Met ‘Nu het nog kan’ stond Johan Petit, prachtig begeleid door Tom Pintens aan de buffetpiano en Dora Brams op bas, voor het laatst op het podium met deze productie. De dernière van zijn voorstelling waarin ie terugblikt op de coronaperiode bracht ie tijdens het gloednieuwe festival House of flying generations in het Toneelhuis dat met deze productie ei zo na het bordje sold out mocht bovenhalen. Zalvend, helend voelde die terugblik van de Antwerpse meester verteller toen ie het had over de periode toen hij samen met zijn familie te horen kreeg dat zijn moeder in Frankrijk in het ziekenhuis opgenomen was omdat er een plekske ontdekt was op haar longen. Kanker. Maar niet alleen dat, daarbovenop kreeg ze ook nog eens een longontsteking.

One song. Meer heb je niet nodig om een publiek vakkundig op te zwepen. Dat bewijst Miet Warlop in deSingel. Zelden hebben we de toeschouwers zo opgewonden de Rode Zaal weten te verlaten. De gangen richting de traphal vulden zich vol extreem positieve vibes. Geheel terecht overigens voor deze performance die vorig jaar in première ging op het Festival d’Avignon.

Two is not a solo. Dat zal wel. Maar “the biggest lasagna of words you’ve ever eaten or heard” maakt nog geen beklijvende voorstelling.

Het zag er even naar uit dat er geen plek meer was voor extreem theater in Vlaanderen tijdens de vorige subsidieronde. Zowel de dossiers van Needcompany als Troubleyn kregen een negatieve evaluatie van de beoordelingscommissie. Het was minister Jan Jambon zelf die uiteindelijk de reddingsboei – terecht – uitgooide en zo alsnog deze theatervorm wist te redden in Vlaanderen door alsnog Needcompany te voorzien van de nodige middelen. Terecht, zo blijkt op basis van Billy’s violence, de jongste productie die Victor Lauwers schreef waarin we twee generaties Lauwers aan het werk zien: Grace Ellen Barkey, Jan, Victor en Romy Louise Lauwers.