Wish, de 62ste animatiefilm van Disney, verzuipt in de easter eggs en referenties naar vorige films. In die mate dat wanneer je daarnaar begint te zoeken, het klassieke, flinterdunne en wat voorspelbare verhaal naar de achtergrond verdwijnt. Langs alle kanten voel je ook dat het de intentie was van Disney om terug te keren naar een traditionele prent in 2D maar ze tijdens het ontwikkelingsproces uiteindelijk toch de kaart zijn gaan trekken van de computergeanimeerde film. Dat het eindresultaat dan ook wat tussen twee stoelen valt, hoeft niet te verbazen.

Een van de meest teleurstellende films van het jaar. Dat is Napoleon, het historische drama van Ridley Scott. David Scarpa baseerde zich op het verhaal van Bonaparte, de brieven die ie schreef aan Joséphine en de antwoorden die ie terugkreeg. Maar hij zoomt uitsluitend op de veldslagen en deze romance die geen troonopvolger opbracht waardoor de keizer uiteindelijk niet anders kon dan van haar te scheiden in 1810.

Holly, de vijfde langspeelfilm van Fien Troch, is een tergend trage prent. Maar het is wel het soort film dat je met andere ogen naar de wereld doet kijken wanneer je hem gezien hebt. Centraal staat dat je zelfbeeld niet altijd overeenstemt met hoe anderen je zien en dat je soms in zo’n rol en situatie geduwd wordt door de maatschappij, dat je geen weg uit kunt op den duur. En wanneer je dan uiteindelijk de gelegenheid ziet om de waarheid te vertellen, men daar geen oren (meer) naar heeft omdat de gecreëerde perceptie door de buitenwereld het overgenomen heeft van de realiteit.

‘Dees overleef ik niet.’ Het zijn de woorden van ons buurmeisje in de 4DX-zaal van Kinepolis Antwerpen nog voor de Amerikaanse dystopische actiefilm The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes in een regie van Francis Lawrence begint. Net daarvoor heeft deze bioscoopervaring alvast een groot deel van haar troeven uitgespeeld tijdens en heftige trailer van Aquaman. Qua special effects valt The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes wat licht uit. Eerst en vooral is er geen 3D-versie te zien, wat de pret behoorlijk drukt. Daarnaast zijn er lange passages waar er nauwelijks wat gebeurt, op de wind die sporadisch door de zaal blaast en wat gespetter na.

Intrigerend. Dat is Augure, de eerste langspeelfilm van Baloji, die internationaal uitgebracht wordt onder de titel Omen en onze Oscarkandidaat is. De prent die anderhalf uur duurt heeft alvast enkele prijzen op zak. In Cannes won ie de New Voice prijs, een nevencategorie binnen ‘Un certain regard’. Op een Zuid-Afrikaans filmfestival werd ie bekroond tot beste Afrikaanse film, in Angoulême werd de regisseur dan weer in de bloemetjes gezet en in München koos men deze boven andere bij CineRebels.