Totaal over the top, maar o zo leuk, dat is Argylle, de spionage actiekomedie van die Matthew Vaughn (die we kennen van Kingsman) regisseerde. In de openingsscène zien we niemand minder dan Dua Lipa als LaGrange een helikopterlift vragen en krijgen van haar mannelijke danspartner op discomuziek die zo aanstekelijk werkt dat je even in je handen wil klappen op de beat terwijl we de twee zien gaan op de dansvloer. Als de spanning te snijden is tussen twee personages wordt er ofwel gedanst, op elkaar geschoten of zien we spectaculaire achtervolgingsscènes.

Te gelikt maar aan de andere kant behoorlijk expliciet voor een romcom die zo jaren ’90 oogt en klinkt. Dat is Anyone but you dat Will Gluck regisseerde. Centraal staat Bea (Sydney Sweeney, gekend van o.a. Euphoria, Reality en straks Madame Webb). Zij mag de onhandige blondine spelen die niet goed weet welke richting ze wil inslaan met haar leven. Wanneer ze dringend naar het toilet moet in een koffiebar, faket Ben (Glen Powell, recent o.a. te zien in Top Gun: Maverick en Devotion) dat ze een koppel vormen zodat ze de sleutel van de wc kan ontvangen die enkel bestemd is voor klanten. Uiteindelijk belanden de twee tussen de lakens, maar glipt zij er ’s ochtends vandoor. Als zij terugkomt, hoort ie hem haar beledigen tegen Pete (GaTa), een van zijn vrienden. Meer dan een one night stand zal het dus niet worden tussen Bea en Ben. Tot zes maanden later hun wegen elkaar opnieuw kruisen.

Eind vorig jaar won het Deens-Duits-Zweedse King’s land maar liefst 3 Europese filmprijzen, namelijk die van beste acteur (de immer deliverende Mads Mikkelsen), beste cinematografie (Rasmus Videbæk) en beste kostuums (Kicki Ilander). Niet meer dan terecht overigens want deze film laat je niet onberoerd, hij kent een bijzonder sterke storytelling en is tot in de puntjes verzorgd. Het kleur- en lichtgebruik, de historische kostuums (de prent speelt zich af in 1755) en het acteerwerk van Mads als de eenvoudige veteraan Ludvig Kahlen die veel over heeft om een adellijke titel te bekomen van de koning om zijn simpel pensioentje goed te maken, maken indruk. Niet alleen wil Kahlen bewijzen dat hij van de dorre heide in Jutland wél landbouwgrond kan maken, hij laat zich niet intimideren door de sadistische landeigenaar De Schinkel (Simon Bennebjerg) die ten onrechte claimt dat de heidegrond van hem is (terwijl die zoals de titel van de film al suggereert aan de koning toebehoort). Een adellijke titel, een riant jaarlijks inkomen en kolonisten die komen helpen om de grond te verbouwen, staan op het spel. Maar bovenal gaat het om macht, over hoe een machtig man zich er niet wil bij neerleggen dat een gewone burger zich opwerkt in de samenleving.

Poor things dat Yorgos Lanthimos regisseerde naar een scenario van Tony McNamara en gebaseerd is op de gelijknamige roman van Alasdair Gray is een bijzonder intrigerende film. Surrealisme meets namelijk science fantasy én zwarte komedie in deze prent die de karakteristieken heeft van zowel een Frankensteinprent als een coming of age verhaal dat draait om emancipatie. Dat ie de Gouden Leeuw won in Venetië als beste film en genomineerd was voor maar liefst zeven Golden Globes (waarvan ie er 2 heel belangrijke won waaronder die voor Beste film (musical of komedie), en beste actrice in een musical of komedie voor Emma Stone) is niet meer dan terecht.

Priscilla, het feministische biografische drama van Sofia Coppola naar Priscilla Presleys leven met the King of rock ’n roll toont in eerste instantie een totaal andere tijdsgeest dan de onze. En daar schort het wat ons betreft aan bij het bekijken van deze prent. Elvis komt er namelijk bekeken vanuit een 2024 bril niet al te best uit. Coppola mocht de context, de samenleving van toen dus gerust wat beter kaderen want wie Elvis-fan is, woke of een jongere kan na het zien van Priscilla een zekere degout ontwikkelen ten opzichte van een van ’s werelds grootste sterren ooit. En het ergste daarbij is dat ie zich niet eens meer kan verdedigen.