Poor things dat Yorgos Lanthimos regisseerde naar een scenario van Tony McNamara en gebaseerd is op de gelijknamige roman van Alasdair Gray is een bijzonder intrigerende film. Surrealisme meets namelijk science fantasy én zwarte komedie in deze prent die de karakteristieken heeft van zowel een Frankensteinprent als een coming of age verhaal dat draait om emancipatie. Dat ie de Gouden Leeuw won in Venetië als beste film en genomineerd was voor maar liefst zeven Golden Globes (waarvan ie er 2 heel belangrijke won waaronder die voor Beste film (musical of komedie), en beste actrice in een musical of komedie voor Emma Stone) is niet meer dan terecht.

Priscilla, het feministische biografische drama van Sofia Coppola naar Priscilla Presleys leven met the King of rock ’n roll toont in eerste instantie een totaal andere tijdsgeest dan de onze. En daar schort het wat ons betreft aan bij het bekijken van deze prent. Elvis komt er namelijk bekeken vanuit een 2024 bril niet al te best uit. Coppola mocht de context, de samenleving van toen dus gerust wat beter kaderen want wie Elvis-fan is, woke of een jongere kan na het zien van Priscilla een zekere degout ontwikkelen ten opzichte van een van ’s werelds grootste sterren ooit. En het ergste daarbij is dat ie zich niet eens meer kan verdedigen.

Maar liefst 5 Golden Globes nominaties kreeg Past lives achter haar naam staan. En dat is niet meer dan terecht. Want wat een prachtig pareltje levert Celine Song nog net voor de jaarwisseling af met deze bijzonder ontroerende romantische film, die tevens haar langspeelfilmdebuut is. Een prent die draait om het Koreaanse concept In-Yun, het lot tussen menselijke relaties, elkaars zielsverwanten zijn. Het besef ook dat je al in contact bent met elkaar sinds een vorig leven (dat kan zelfs het huidige zijn, en hoef je dus niet eng te bekijken als uitsluitend het gevolg van reïncarnatie) maar dat je elkaar ook los moet durven en kunnen laten om verder te groeien als persoon. Past lives exploreert niet alleen de lijn tussen vriendschap en liefde, maar ook nog eens hoe het is om te emigreren. En vooral; de prent legt daarbij ook een zekere contradictie bloot van de mindset van het hoofdpersonage.

2023 is niet het jaar van de superheldenfilms geworden. En da’s een understatement. Aquaman and the lost kingdom, de laatste release van het jaar binnen het genre, kan de glans die rond superheldenfilms zoals Black Panther, Avengers: Infinity War en Spider-Man: No Way Home hangt, prenten die trouwens een voor een ware hypes waren, niet evenaren. De film is dan ook ronduit flauw en voorspelbaar. Het gevolg is dan ook dat je alweer naar een doffe meer dan twee uur durende film kijkt. Maar liefst twee keer keken we daarbij naar onze klok. Of hoe ook hier het alweer niet lekker zit met die spanningsboog en we alweer een film voorgeschoteld krijgen die gewoon veel te lang duurt voor het verhaal dat ie vertellen wil.

3 nominaties heeft Winter break weten scoren voor de komende Golden Globes. De prent die in het VK uitgebracht werd onder naam The Holdovers is er genomineerd als beste film in de categorie musical/comedy, beste acteur (Paul Giamatti) en beste vrouwelijke bijrol (Da‘Vine Joy Randolph). Hoewel de acteerprestaties verdienstelijk zijn, zien we de film niet meteen een award in de wacht slepen. De prent die Alexander Payne regisseerde lijkt namelijk wel in de vorige eeuw gemaakt te zijn. Met dat verschil dat ze hem toen nooit twee uur en dertien minuten zouden laten duren. Er mocht wat ons betreft dus makkelijk een half uur geschrapt worden.