Star Wars The Rise of Skywalker, de allerlaatste film uit de huidige Star Wars- Skywalker saga wordt – terecht – met grandeur onthaald. Kinepolis Antwerpen koppelde aan de release van deze film immers de officiële opening van hun IMAX-theater, het eerste in Vlaanderen. 371 toeschouwers kunnen er telkens genieten van de 4K laserprojectie dat voor het scherpste en helderste beeld zorgt. Ook de geluidsbeleving (12.1) is top. Die combineert precisie met kracht. De fenomenale soundtrack van John Williams komt zo het best tot zijn recht in deze setting, zo veel mag duidelijk zijn, zodat je als kijker het gevoel hebt helemaal ondergedompeld te worden in de film. Dat Vlaanderen Storm(troopers) loopt voor Star Wars The Rise of Skywalker mag duidelijk zijn. 46.000 tickets werden er in voorverkoop verkocht bij Kinepolis waarvan 4.000 voor de IMAX experience in Brussel of Vlaanderen. 10.000 toeschouwers kochten een ticket voor de marathon.

Groot nieuws – al wordt het stil gehouden - bij Kinepolis Antwerpen. De gloednieuwe IMAX-zaal (20) is een week eerder dan voorzien open gegaan. Niet alle bouwprojecten in Antwerpen lopen dus vertraging op. Hoewel zo’n groot scherm en de klank je niet alleen een kijker maken van een prent, maar voor een heuse filmervaring zorgen waarbij je als het ware in het verhaal gezogen wordt, kan die sterkte niet camoufleren dat Jumanji The Next Level als een overbodig vervolg aanvoelt. Niet dat filmliefhebbers daar zo over denken trouwens. Hoewel de nieuwe avonturen van Spencer, Fridge, Martha, en Bethany nog maar sinds kort in de bioscoop te zien zijn, is die drie dagen na zijn wereldwijde release al winstgevend. De film kostte naar verluidt 125 miljoen dollar. Wereldwijd bracht ie al meer dan 212 miljoen dollar op.

Gesnotter in Cinema Cartoon’s en neen het is niet omdat de toeschouwers verkouden of zo zijn. The Two Popes, dat gedragen wordt door de puike acteerprestaties van Anthony Hopkins als Paus Benedictus XVI en Jonathan Pryce als Paus Franciscus, brengt een razend interessante inkijk hoe de machtsoverdracht in de aanloop van 2013 zou verlopen kunnen zijn. De periode dat Joseph Ratzinger zijn ambt neerlegde, paus emeritus werd en koos voor het silentium perpetuum, de eeuwige stilte op het moment dat de Katholieke Kerk door een van haar grootste recente crisissen ging. Er was het kindermisbruik van priesters waar het Vaticaan van op de hoogte was maar verzuimde wat mee te doen. Daarnaast was een conservatieve paus niet wat de wereld nodig had. Wel een radicaal ander figuur die terug naar de basis ging, de straat en een sober leven. De Kerk vond die in Argentinië bij Jorge Bergoglio.

Een waanzinnig sterke, intelligente, komische, musicalminnende whodunit met een antiracisme statement van jewelste is Knives Out dat geschreven en geregisseerd werd door Rian Johnson. Christopher Plummer horen we als de zieke 85-jarige Harlan Thrombey tegen Ana de Armas, wat ons betreft dé revelatie van deze film in de rol van de verpleegster Marta Cabrera, zeggen: ‘Come and send me to La La Land’, een verwijzing naar de drie jaar oude musicalfilm van Damien Chazelle is dat wanneer Harlan om morfine vraagt. Don Johnson die de rol van Richard speelt, Harlans zoon, verwijst dan weer naar de musical Hamilton en de gekende quote: ‘Immigrants get the jobs done.’ verwijzend naar Marta’s roots, ze komt uit Uruguay, die de zieke Harlan verzorgt, een succesvolle detective auteur, uitgever, die twee eigendommen heeft, zo’n 60 miljoen aan assets, beleggingen en spaargeld, en een eigen zeer winstgevende uitgeverij bezit die nog het meest van al waard is. Wie heeft er baat bij om hem te vermoorden, of het op een moord doen lijken vermits Harlans dood op het eerste gezicht op zelfmoord lijkt? Dat is de vraag waarover de privédetective Benoit Blanc zich mag buigen. Een detective die ook houdt van musicals want jawel in de auto horen we Daniel Craig een stukje uit ‘Losing my mind’ van Stephen Sondheims ‘Follies’ zingen. Héérlijk.

De misdaadfilm The Good Liar van Bill Condon, naar een boek van Nicholas Searle, gaat qua stijl wat alle richtingen uit, zeker wanneer de prent een flashback naar 1943 maakt en we in volle WO II in een andere film aanbeland lijken te zijn. De film moet naar het einde toe zichzelf ook te veel uitleggen na de zoveelste leugen en dus ook plottwist die geduid moet, dat je mentaal (gedeeltelijk) afhaakt als kijker. Het neemt niet weg dat vooral het duo Ian McKellen en Hellen Mirren uiterst genietbare acteerprestaties afleveren.