Twee levensgrote marionetten in Antwerpen. Waar hebben we dat ooit nog eens gezien? Correct: bij de Reuzen van Royal de Luxe die meermaals in de stad rondliepen. Nu heeft WIThWit vzw in coproductie met Dommelhof, P2-CCHA, Theater aan het Vrijthof, wp Zimmer, Platform 0090, HetPaleis en FroeFroe twee grote exemplaren, meisjes, zussen zelfs die aan verschillende koordjes hangen en zo kunnen bewegen in de voorstelling ‘Les soeurs’. Ruben Nachtergaele voorziet de voorstelling van een muzikaal klankbed, voornamelijk door op zijn gitaar te spelen, maar is ook scheidsrechter met een fluitje in de mond. Thomas Glorieux stond in voor de belichting die bij de start vooral focust op schaduwspel en een plantje dat een hindernissentraject volgt. Freija Van Esbroeck creëerde de poppen en manipuleert ze ook samen met Anton Boon, Erki De Vries en Kate Olsen.

Met ‘Grietje’ tovert theater FroeFroe in hetPaleis al meteen zijn wit konijn uit de hoed. Letterlijk ook want de eerste rol die op het toneel verschijnt is, jawel een wit konijn. Niet veel later verschijnt er een varken met een lange snuit en vrezen we dat meteen het sprookje uit is. Niets is minder waar want FroeFroe laat zijn eigen versie van het sprookje ‘Hans en Grietje’ nu op ons los. Hier heet het ‘Gans en Grietje’  kwestie van de twee op gelijke hoogte te brengen zodat ze allebei de naam van een dier meedragen.  Of om het met de woorden van het varken met de lange snuit te zeggen: het verhaal is half verzonnen.

Wat doe je als je het gevoel hebt dat je leven eens straf is van God omdat je zijn zoon iets te vaak beledigd hebt? Wat doe je als je het gevoel hebt dat het leven een slechte soap is die geschreven wordt door scenaristen die al lang de draad en de inspiratie kwijt zijn? Dan ga je schuilen in een bejaardentehuis vol demente bejaarden in de hoop dat je leert zien wat er niet is en niet meer ziet wat er is. Met ander woorden: je probeert dichter bij die God en zijn schrijvers te komen om hen eens goed te vertellen wat je ervan denkt. Dit is toch wat Joost Vandecasteele en Joris Van den Brande als uitgangspunt genomen hadden voor hun stuk “Sorry voor alles” van BRONKS jeugdtheater. Het uitgangspunt was een beetje absurd en de uitwerking was dat eigenlijk ook wel. Terwijl langs de ene kant de meest existentiële vragen werden gesteld, de maatschappij een kritische blik werd toegegooid, moest de voorstelling het ook hebben van visuele grappen, slapstick en humor die wel erg hard deed denken aan Monty Python. De volwassenen lachten met andere dingen dan de jongeren, maar er zat wel voor iedereen iets in om mee te lachen.

Met ‘De dingen die voorbijgaan’, snijdt regisseur Ivo Van Hove het tweede luik aan van zijn trilogie rond het werk van Louis Couperus. Focuste ‘De stille kracht’ op de moeilijke relatie tussen autochtonen en allochtonen, wat een eeuw later nog steeds erg actueel is, dan is Couperus ‘Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan’ uit 1906 vooral een ongemakkelijke psychologische zedenschets waarbij een familie een geheim met zich meesleept. Die psychologische last, het trauma wordt met de jaren zwaarder en wordt van de ene generatie op de ander doorgegeven. Het resultaat is een uiterst intrigerende voorstelling die je vanaf de eerste seconde bij het nekvel neemt en niet meer loslaat. En ook hier blijkt Couperus nog lang niet gedateerd. Want hoeveel gezinnen hebben er wel geen geheimen voor de buitenwereld waar het credo ‘dat potje gaan we gesloten houden’ geldt en misstappen in de doofpot gestoken worden? Doe dat in combinatie met een ijzersterke regie, acteurs die één voor één straffe vertolkingen neerzetten, een coherente scenografie van Jan Versweyveld en een muzikale begeleiding door Harry De Wit die focust op de traag wegtikkende tijd (met klokken en uurwerken) en vervolgens via altviool en violaphone de psychologische laag ondersteunt van het Ding, de psychologische last die meegeslepen wordt, de emotionele impasse waarin men vertoeft. Kortom: een voorstelling waar niets op aan te merken valt.

“Het kleine sterven” was een multidisciplinaire voorstelling waarin Evelien Bosmans en Lukas De Wolf ons via beeldtaal en beeldende taal, via muziek en woord, via spel en stiltes meenamen op een poëtische reis langs existentiële vragen als: “Wat is het doel van het leven?”, “Hoe wreed kan het noodlot zijn?”, maar evenzeer “Hoe sterk kan de liefde zijn?” In 2000 al schreef en speelde Dimitri Leue voor hetPaleis “Het kleine sterven” waarin twee jonge mensen, Hannah en Seppes, elkaar toevallig ontmoeten en stapelverliefd op elkaar worden. Maar de realiteit drukt al snel een zware domper op de vreugde wanneer blijkt dat Hannahs hartslag niet hoger mag gaan dan 110 slagen per minuut, want anders gaat ze dood. Wat doe je dan als ware liefde en affectie je einde kunnen betekenen? Ga je leven zonder gevoel of emotie? Of ga je nog een laatste keer volop voor het ware leven?