Instinct, de Nederlandse inzending voor de Oscar voor beste buitenlandse film, die Halina Reijn regisseerde, gaat over de erotische spanning die ontstaat tussen patiënt (hier de zedendelinquent Idris, gespeeld door Marwan Kenzari die in het voorjaar zijn stem verleende aan Jafar in Disney’s Aladdin) en arts (hier de psychologe Nicoline, gespeeld door Carice van Houten (o.a. gekend voor haar rol als Melisandre in Game of Thrones, en haar rol als Rachel Steinn/Ellis de Vries in Zwartboek waarvoor ze de Gouden Kalf in ontvangst mocht nemen als beste actrice). Nicoline is doodop en naarmate Instinct vordert gaat de prent steeds meer de state of mind-toer op die de kijker doet afvragen of het beoordelingsvermogen van de psychologe – dat al van bij de eerste ontmoeting met Idris gekleurd lijkt – in dergelijke omstandigheden wel betrouwbaar is. Ze voelt zich aangetrokken tot Idris die van zijn kant manipulatief en jaloers is wanneer ze de lakens blijkt gedeeld te hebben met basketbalcoach Alex (Pieter Embrechts). Uiteindelijk ontwikkelt zich een machtsspel tussen de twee en vraag je je af wie nu slachtoffer van wie is, wie wie manipuleert en of uiteindelijk het einde niet het resultaat is van self-fulfilling prophecy prophecy (lees: vooroordelen).

Atlantique van Mati Diop won dit jaar de Grand Prix op het filmfestival van Cannes. Begrijpelijk omdat het een combinatie van state of mind-film (die over gemis/rouw gaat en onder andere de rouwfases ontkenning, verdriet, depressie en aanvaarding toont), de migratieproblematiek, sociale uitbuiting én gedwongen uithuwelijking als thema’s behandelt. De prent start erg snel maar valt dan in een serieuze dip, samen met het hoofdpersonage de zeventienjarige Ada (verrukkelijk neergezet door Mama Sané) die lusteloos, ja wat depressief wordt nadat haar vriendje Souleiman (Ibrahima Traoré) plots verdwenen is. Hij is samen met zijn vrienden op een boot van Dakar naar Europa gestapt om daar een nieuw leven te kunnen beginnen als migrant. Gevreesd wordt dat ie de clandestiene oversteek niet overleefd heeft.

The Addams Family, de tekenfilmversie van regisseurs Conrad Vernon en Greg Tiernan is ronduit zwak. Vreemd want de prent wist in de States toch een behoorlijke stemmencast met o.a. Charlize Theron, Bette Middler en als (Wild) Thing (met muzikale knipoog naar de hit van The Troggs) niemand minder dan Snoop Dogg te verzamelen. In de Vlaamse versie schitteren vooral Manou Kersting als Gonzo en Walter Baele met sappig Gents accent als zijn broer Fester. Een van de meest grappige momenten is die wanneer Fester na een optreden van een vijftal meisjes die aan de kiosk ‘gemakkelijk is het leven zonder keuzestress’ zingen, zelf even een liedje zingt en zijn zwarte mantel plots opendoet. Met ‘Dit is een verschrikking’ sabelt hij op heerlijke manier de kauwgompop en de act van enkele meisjes neer. Een act die bijna een parodie op zich is op tienerpop waarbij de choreografie eindigt met een menselijke toren. Ofwel: alle clichés worden hier lekker te kijk gezet.

Een romantische dramedy die niet van de grond komt, dat is Last Christmas. De prent die Paul Feig regisseerde werd bij elkaar geschreven door Greg Wise en niemand minder dan Emma Thompson. Dat neemt niet weg dat het eindresultaat gewoon bedroevend is. Het lijzige tempo doet je vaak weggeeuwen en de songs van George Michael en Wham! zijn zo fragmentarisch en clichématig erin verweven (Kate, gespeeld door Emilia Clarke, die een hoog girl next door-gehalte heeft, wordt onder andere gewekt wanneer de videoclip van ‘Wake me up before you go-go’ te horen is) dat ook op dat vlak de prent je op je honger laat zitten. Pas na een uur komt de eerste plottwist, en de grootste volgt tien minuten voor het einde. Uiteindelijk weet de film ook geen richting uit te slaan, en voelt die op den duur vooral als een pleidooi om elkaar te helpen wanneer iemand het nodig heeft, naar boven te kijken, en is het vooral ook een film die een anti brexit-standpunt inneemt waarbij sommige Londenaars als pure racisten worden afgeschilderd die eisen dat er Engels gesproken wordt op de bus door nieuwkomers uit onder andere ex-Joegoslavië. Kate, eigenlijk heet ze Katarina, is toen ze klein was gemigreerd naar het VK met haar ouders. Haar moeder, die erg traditioneel is, zal op haar beurt de Polen de schuld geven waarom de Britten hen niet mogen …

Ze gaan ervoor bij Netflix, om filmprijzen in de wacht te slepen. Zoveel mag duidelijk zijn. Want na een sterk The Irishman levert het productiehuis nu ook tijdelijk in de art-housebioscopen in ons land (waaronder Cinema Cartoon’s in Antwerpen) het weergaloze Marriage Story af van Noah Baumbach. De film wordt als dramedy beschreven maar is eigenlijk veel rijker dan dat. Baumbach toont eigenlijk de moodswings, de rollercoaster die het huwelijksleven is, aan de hand van een koppel dat uiteen gaat. De sterkte van de prent is dat die vol tegenstellingen zit (zo horen we Charlies advocaat Bert Spitz zeggen: ‘We have to prepare to go to court hoping we don‘t go to court.’).