De Franse schrijfster en actrice met Iraans-Hongaarse roots Yasmina Reza blijft kennelijk in 2016 nog steeds erg actueel. Zo actueel dat de Bourla dit jaar ‘Kunst’ programmeerde door Stan en Dood Paard. Bij de start van het nieuwe seizoen laten ze de versie van Olympique Dramatique op ons los. Het is te zeggen, het afstudeerproject ‘Drie kleuren wit’ van Tom Dewispelaere, Stijn Van Opstal en Geert Van Rampelbergh aan de Studio Herman Teirlinck in 1998 was het. ‘Drie kleuren wit’  baseert zich net als ‘Kunst’ op ‘Art’ van Reza. Een voorstelling die absurd accuraat weergeeft hoe drie vrienden van elkaar vervreemd zijn en nu op een breekpunt staan van hun 15-jarige vriendschap. Een vriendschap waarbij de onderlinge verhoudingen op de proef gesteld worden.

The Wooster Group baseerde zich op de film ‘Town Bloody Hall’ van Chris Hegedus en D.A. Pennebaker en maakte er de eenakter ‘The town hall affair’ mee. De acteurs en actrices evoceren zowel qua ritme, en intonatie een paneldiscussie die op 30 april 1971 plaatsvond. De titel was ‘A dialogue on women’s liberation’ in de Town Hall van NY. Aanleiding: het artikel ‘The prisoner of sex’ dat Norman Mailer had geschreven in Harper’s Magazine. Feministen waren daar woedend op. Dat artikel was op zijn beurt een reactie op het boek ‘Sexual politics’ uit 1970 van Kate Millet. Net als de film toont The Wooster Group gewoon wat er zich afspeelde die dag, niet meer en niet minder. Aan het publiek zelf om te oordelen. Dat levert dan wel een erg nauwgezet maar even goed ook ruw materiaal op met live gedubde, perfect getimede monologen, maar zelden komt het tot een dialoog. En hoewel het werk absoluut representatief is voor de States en bij uitbreiding nog heel wat andere landen hoe de man-vrouw verhouding destijds was, toch kan men niet ontkennen dat de vorm en de inhoud (het wat chaotische verloop ) van zo’n debatavond in eerste instantie de tijdsgeest uitademt en ook plaatsgebonden is. Daarnaast toont het aan hoe de vrouwenbeweging of die nu op politiek en/of seksueel vlak een vrijheidsstrijd voerde lang niet zo’n homogeen kliekje was waar alle neuzen in dezelfde richting stonden. Om kort te zijn: ‘The town hall affair’ boeide ons niet wegens én erg Amerikaans en aan de andere kant zo typisch seventies ook.

Wat moet je met het prijzengeld van de Roel Verniers Prijs 2013 als je vorige productie een cheque van 2000 euro mocht ontvangen? Die vraag stelde Suzanne Grotenhuis zich de afgelopen jaren. Veel kan je er immers niet doen met zo’n klein bedrag: een nieuwe voorstelling maken kost immers meer dan dat, geeft ze fijntjes mee. Dus kocht ze een ijspiste, een vrij recente toevoeging aan haar leven. Eén in kunststof weliswaar, waar ze een spulletje op moet doen :‘glice’ met een verstuiver om de zaak wat gladder te maken. Zo kan je ‘altijd, overal waar je maar wil schaatsen’ en de ervaring is ‘85% net echt’.

Kolder op het Theaterfestival. Jawel, dat serveert Compagnie Cecilia het publiek in de Rode Zaal van deSingel. Over vastzitten in een bepaalde situatie en er in blijven steken ook al wil je verandering in je leven. Over de moed niet hebben om dat belangrijke telefoontje te plegen. En hoe er dus niets verandert. Over hoe moeilijk relaties zijn ook.

In  een grandioos spagaat: tussen behandeld worden als knuffelallochtoon of het uiterste als een dief aanzien worden van een fiets terwijl je wel degelijk op je eigen fiets rijdt. Niemand die iets doet of actie onderneemt om die valse beschuldiging aan de kaak te stellen. In die spreidstand zit hij al jaren en verontwaardiging maakt dus deel uit van Sadettin Kirmiziyüz’ leven. Maar niet alleen over hoe autochtonen hem behandelen, even goed om wat er in de moslimgemeenschap gebeurt of net niet gebeurt, roept bij hem vragen op. Tussen positieve discriminatie en zuivere discriminatie, in die spreidstand leeft  Sadettin K. die met zijn door de overheid gesubsidieerde monoloog  ‘De radicalisering van Sadettin K.’ het tot het Theaterfestival schopte. ‘Waarom ben ik niet naar Syrië getrokken?’ is de vraag die de theatermaker zich stelt en ook beantwoordt. Redenen genoeg zijn er nochtans voor hem om wel te gaan: hij heeft de leeftijd én behoort tot de doelgroep. Maar even veel redenen zijn er minstens om niet te gaan voor hem. Omdat de strijd van daar eigenlijk een strijd van hier is. Maar de reden waarom hij niet ging, is persoonlijk, dat ie in een prachtige finale van de tekst laat horen.