Op het eerste gezicht doet Kai Hugo, oftewel Palmbomen II, aan als een iets minder slonzige versie van Kees van Hondt. Dan wel zonder hoed met koeienprint en duidelijk gesofisticeerder, maar inclusief opblaasmateriaal. Palmbomen en Jupiler eenhoorns dansten vrolijk boven het publiek uit, in een stevige straal van wit, rood, paars en blauw licht. Huppelmuziek voor vlak na middernacht.

“Ik mag het nu zeggen omdat het de laatste show is. Maar ik heb maandagavond diarree gehad. En sindsdien heb ik niet meer durven kakken. Ik hoop dat het me gaat lukken tussen nu en Glastonbury (op 25 juni 2016 nvdr.) want de toiletten, ook backstage daar zijn gewoon afschuwelijk. Het komt erop neer dat er een gat is in de grond en je het daarmee moet doen.” Het is een hilarische Adele, die scherper staat dan afgelopen zondag en zo afscheid neemt van het Sportpaleis, van ons land en haar Europese tour afsluit. Zelf vindt ze het “A bloody miracle. I swear to God.” dat ze de 49 shows uit die tour heeft kunnen afwerken.

Een babbelzieke Adele stond voor het eerst in haar carrière in Antwerpen in het Sportpaleis na eerdere passages in 2008 in de AB en 2011 in het Koninklijk Circus. Opvallend weinig mensen waren er jaren geleden bij in Brussel toen ze een rondvraag deed. Vocaal en muzikaal viel er weinig af te dingen op dit concert. De klank zat na “Water under the bridge” – die tot dan toe erg hol en veraf klonk in de zaal - erg goed al waren de luidsprekers duidelijk gericht naar de tribunes links en rechts van het Sportpaleis en in mindere mate naar de frontale zijde. Adele toonde zich meermaals een gewone vrouw met gevoelens. Zo droeg ze het concert op aan de slachtoffers van de schietpartij in een homoclub in Orlando waarbij ze even een traan liet en had ze een kort Facetimegesprek met Tina: “Good luck with your exams. Don’t cry!” Adele bracht haar standaardset van 17 songs mee naar Antwerpen. Dát naast het feit dat ze wel erg veel tijd won door lang te praten tussen enkele songs door, waren de enige kanttekeningen die we konden maken van dit verder erg verzorgd optreden.

Julia Holter, die uit een sprookjesachtig bos lijkt te komen, daagde het kleine publiek in de Botanique uit om mee te gaan in haar wereld van klanken en geluiden. Soms kritisch maar vaak goedkeurend knikkend liet het publiek zich meevoeren. Na Julianna Barwick haar ingetogen optreden was Holter bij momenten bombastisch en licht hysterisch. Hier en daar een Björk uithaal, maar telkens op tijd door altviolist Dina Maccabee, contrabassist Devin Hoff en percussionist Corey Fogel in het gareel gehouden.

Duistere mystieke magie die het publiek meenam in een donkere wals. Teho Teardo achter de knoppen, bellen en gitaar en Blixa Bargeld met een heerlijke grunge. Het duo paste perfect bij elkaar. De goedlachse vrolijke Italiaan en de serieuze gestroomlijnde Duitser, allebei in pak en geflankeerd door twee muzikanten en achter hen een groepje van vier gaststrijkers. Geen lichtspektakel of andere poespas, dat was ook niet nodig. De avond draaide puur om de muziek. ‘Animelle’ werd het hoogtepunt van de avond. Duits, Engels en Italiaans werden om de beurt en soms samen afgewisseld. Het werd een betoverende avond vol obscure en filmische muziek waarbij de rokerige stem zich in het oor nestelde.