Met het verhaal van Metropoliz, een oude salamifabriek die gekraakt werd door honderden restjesmensen – mensen die niet (meer) meekunnen met de maatschappij - in Rome sluit Lucas De Man zijn voorstelling ‘De man door Europa’ af. Door van de voormalige salamifabriek een museum voor hedendaagse kunst te maken, wordt het moeilijker voor de eigenaar of de ordediensten om de krakers weg te halen. Een overlevingsstrategie volgen ze die in zekere zin de oplossingen die De man daarvoor uit de doeken deed hoe we via een transformatie uit de morele en systeemcrisis waar we nu in zitten, kunnen geraken, ondersneeuwt.

7 portretten van de 7 performers van Needcompany. Die schotelen het gezelschap ons in ‘De blinde dichter’ naar een tekst , regie en set van Jan Lauwers voor. Grace Ellen Barkey, Jules Beckman, Anna Sophia Bonnema, Hans Petter Melø Dahl, Benoît Gob, Mohamed Toukabri en Maarten Seghers: enige vorm van zelfverheerlijking is hen niet vreemd. Ze gaan door hun stamboom, de geschiedenis waar ze vandaan komen, en blijken meer gemeenschappelijk met elkaar te hebben dan op het eerste zicht lijkt al lijkt de ene zijn of haar geschiedenis/afstamming toch wat bij te kleuren. In acht verschillende talen stelt het gezelschap zich voor: Nederlands, Antwerps, Fries, Engels, Frans, Noors, Arabisch en Duits. Een voorstelling die het midden houdt tussen performance, dans, theater, circus en muziek maar in eerste instantie vooral theater brengt.

In een maatschappij waar communicatie een hot item is en je overal met communicatietechnologie rond de oren wordt geslagen, kent de eenzaamheid vele gezichten. Vaak wordt ze weggestoken achter een dekmantel van professionaliteit en sociale geplogenheden, maar ze is daarom niet minder tastbaar. In “Helpdesk” wist het theatergezelschap Wunderbaum dit op meesterlijke wijze aan de kaak te stellen door het publiek mee te nemen naar de soms harde zakelijkheid achter de overbehulpzame façade van de helpdesk van “Caren’s Company”.

Het einde van de zorgstaat zoals we die kenden dringt zich op: de overheid kan niet meer voor alles en iedereen zorgen en roept zijn burgers daarom op om meer zelfredzaamheid aan de dag te leggen. Theatergezelschap Wunderbaum streek daarom met een reeks geëngageerde burgers als een waar participatiepromotieteam neer in de Zomer van Antwerpen. “We doen het wel zelf” werd een soms absurd, schijnbaar ongestructureerd, maar vooral erg geëngageerd muziektheater waarbij het publiek geacht werd actief deel te nemen aan de voorstelling én aan de denkoefening achter de voorstelling. Om het met de openingswoorden van de 27-jarige, Antwerpse, mentaal gehandicapte Desiree te zeggen: “Ik ben wel eens benieuwd wat jullie allemaal zelf kunnen.”

In de keuken van het Thais-Chinees-Vietnamees afhaalrestaurant “De Gouden Draak” wordt de jongste van de vijf illegale koks geteisterd door vreselijke tandpijn wanneer twee stewardessen de zaak binnenwandelen om na een lange vlucht nog een kleinigheid te eten.  In 48 genummerde scènes ontplooide zich vervolgens het tragische verhaal van zes uitgebuite illegalen in een Europese grootstad en de mensen rondom hen. Met deze productie van Roland Schimmelpfennigs theaterstuk “De Gouden Draak” brachten “de Roovers” niet de bitterzoete komedie die werd aangekondigd. Het was eerder een drama doorregen met donkere humor. Wie dus kwam kijken naar een ontspannen avond theater, kwam van een kale markt thuis. Wie met een open vizier naar de voorstelling trok, werd meegenomen in de wereld van 18 personages die uiteindelijk toch allemaal met elkaar verbonden bleken te zijn.