Zelden zo veel vragen meteen gekregen nadat we dinsdagochtend met een dertigtal filmjournalisten Frozen 2 in primeur zagen. Om maar te zeggen dat het vervolg op de hit van Disney uit 2013, dat gebaseerd was op Hans Christian Andersens ‘De sneeuwkoningin’, erg leeft en wellicht een kassucces wordt. Wie ons die vragen stelde moest een paar dagen geduld hebben om nu eindelijk de antwoorden van ons te krijgen. Op de eerste vraag: ‘Heb je geweend?’ luidt het antwoord ‘Ja, ik heb het best even lastig gehad en wellicht houden veel (jonge) kijkers het niet droog tijdens deze film.’ Of de nieuwe songs (van hetzelfde duo Kristen Anderson-Lopez en Robert Lopez) even aanstekelijke oorwurmen zijn als in de eerst film?’ luidt ons antwoord: ‘Neen. Hoewel sommigen wellicht in bijvoorbeeld ‘Into the unknown’ een degelijke opvolger zien van ‘Let it go’, vinden wij vooral dat de eclectische songs net als de personages volwassener klinken. Je wipt op de liedjes wel met je voet mee in de zaal zoals op het heerlijke naar ouderwets cabaret refererende ‘When I am older’ door Olaf, maar een nieuw liedje na de film al meteen nazingen of -fluiten zat er bij ons niet meteen in.’ Visueel verwijst de animatiefilm overigens heel kort naar de videoclip van Queens Bohemian Rhapsody, merkten we. Is Frozen 2 een goede film? Als je weinig verwacht zoals wij - sequels hebben doorgaans nu eenmaal geen topreputatie - zal de prent moeiteloos je verwachtingen ruimschoots overtreffen. Het hangt er dus zoals steeds van af met wat voor verwachtingspatroon je gaat kijken.

De songtitel ‘All or nothing at all’ dat origineel gecomponeerd werd door Arthur Altman en van tekst voorzien werd door Jack Lawrence en hier te horen is in een versie van Annie Trousseau (die ook andere songs als ‘Getting some fun out of life’ en ‘Jersey bounce’ voor haar rekening neemt) vat de oorlogsfilm Midway eigenlijk zo goed als samen. We zijn in de jaren ’40 aanbeland. Hitler is aan zijn opmars bezig in Europa. Japan valt China binnen. De VS kan zich tot dan afzijdig houden. Tot het moment, we zijn 7 december 1941, dat Japan ongenadig toeslaat in Pearl Harbor en de United States Pacific Fleet van de Amerikanen via een tactische aanval decimeert zowel in manschappen als qua oorlogsmateriaal en vloot. De Amerikanen geven zich niet gewonnen hoewel ze met minder schepen, vliegtuigen en onderzeeërs in de regio zitten, de Japanners zijn met meer. Chester Nimitz (Woody Harrelson) krijgt het bevel over de Amerikaanse vloot en heeft al snel een gesprek met Edwin T. Layton (Patrick Wilson), een officier van de inlichtingendiensten, die signalen voor een mogelijke aanval op Pearl Harbor had voorspeld.  Op 18 april 1942 antwoordt de VS met de Doolittle Raid, luchtaanvallen op Tokio en de Honshu. Japan wordt voor het eerst aangevallen in eigen land en blijkt kwetsbaarder dan het dacht. De fysieke impact is gering. De meeste Amerikaanse piloten komen om omdat ze niet voldoende benzine hadden en neerstortten in vijandig gebied. Maar de Amerikanen weten hun moraal op te trekken via deze succesvolle actie terwijl de psychologische effecten op Japan niet te verwaarlozen zijn. Hun admiraal Isoroku Yamamoto zal echter niet bij de pakken blijven zitten maar het eiland Midway uitkiezen als doelwit. Het is dankzij  Joseph Rochefort (Brennan Brown) en zijn team crypto-analisten die de plannen van de Japanners wist te decoderen dat Nimitz de juiste beslissingen kon maken.

Groots, spannend, meeslepend en sterk geacteerd is Le Mans 66 zoals echte cinema hoort te zijn. Ruim twee uur en half neemt regisseur James Mangold de kijker mee naar oorlogsgebied in de vorm van een racebaan. Oorlog is het tussen Ford en Ferrari in de jaren ’60 omdat Ferrari Ford gebruikte om zo een betere deal te kunnen sluiten met Fiat. Ferrari geraakte blut in haar zoektocht naar perfectie voor haar racewagens Scuderia Ferrari. Ford heeft het op dat moment zelf ook knap lastig. Vandaar dat Henry Ford II een oproep lanceert aan alle werknemers in de fabriek om met een idee af te komen. Wie dat niet doet, mag in het vervolg thuisblijven. Zo ontstaat het idee om te gaan racen want de huidige consument koppelt het imago van een wagen aan het sexappeal van modellen als Brigitte Bardot en verder moeten de vierwielers vooral snelheid en kracht uitstralen. Mannelijkheid dus. En net dat ontbreekt bij Ford dat beledigd wordt door de Enzo Ferrari. Lelijke autootjes maken ze er in een lelijke Amerikaanse fabriek volgens hem. De managers zijn er hoerenzonen en ook over de baas, waarvan ie vooral ‘de tweede’ benadrukt, heeft ie geen al te hoge pet op. Ford ziet dat als een oorlogsverklaring en zal Ferrari daar pakken waar het pijn doet: op de racebaan door een auto te ontwerpen (de Ford GT40) die nog perfecter moet worden dan die van Ferrari. De inzet is hoog: de 24 uur van Le Mans winnen.

Je hebt maatschappijkritische films en films die het ganse kapitalistische neo-liberale asociale systeem gewoon vakkundig slopen via een ijzersterk scenario. Zo’n prent levert Ken Loach af met Sorry we missed you waarin scenarist Paul Laverty vakkundig fileert waar het fundamenteel fout gaat met de Britse maatschappij en bij uitbreiding die van andere. De liberalisering van de arbeidsmarkt vormt duidelijk een probleem én bedreiging. ‘Ik droom steeds dat we in drijfzand vastzitten. En hoe meer en harder we werken hoe dieper we erin wegzakken. Onze kinderen proberen er ons met een stok uit te trekken maar dat lukt niet.’ klinkt het uit de mond van Abby (Debbie Honeywood) in deze film die perfect samenvat in welke precaire situatie heel wat gezinnen in de lagere klasse en lagere middenklasse terecht zijn gekomen: slecht betaalde flexi-jobs met lange dagen waardoor de work-life balance compleet verkeerd zit. Gevolg: kinderen die zichzelf moeten zien te beredderen door een deel van het huishouden te doen, gezinsleden die naast elkaar leven in plaats van met elkaar, o.a. te horen in de quote ‘I’m listening ok? I’m multitasking’ wanneer zoon Seb (Rhys Stone) aan de keukentafel met zijn smartphone bezig is terwijl zijn ouders hem iets duidelijk willen maken, en een vader die vaststelt wanneer ie het schetsboek voor het graffitiwerk van zijn zoon vastneemt, terwijl ie er veel vraagtekens in ontdekt waarop hij zich realiseert dat hij eigenlijk zijn eigen zoon niet kent.

Indien u ooit zoals wij in mei het voorrecht kreeg een workshop van Aardman Animations Ltd mee te mogen maken, beseft u hoe groot onze bewondering is voor het monnikenwerk dat deze Britse studio – het huis van o.a. Wallace & Gromit en Chicken Run – voor elke film verricht. Alle figuurtjes worden namelijk uit plasticine gemaakt. Vermits die gemanipuleerd worden zijn er verschillende versies nodig die identiek moeten zijn wat uiteraard een extra uitdaging vormt. In de komische science-fiction stop-motion animatiefilm Shaun het schaap het ruimteschaap landt Lu-La op een dag in Mossington Forest met haar UFO. Via een pizzakoerier belandt ze op de boerderij Mossy Bottom Farm waar Shaun en de andere schapen het leven van de hond behoorlijk zuur maken. Allerhande experimenten en ondeugende dingen doen ze om de tijd te doden. En elke keer wordt dat hen verboden om nog te doen. Wat deze prent zo grappig maakt, zit vaak ook in de allerkleinste details. Zoals een haan die een beker vastheeft met ‘Keep calm and crowning on’ of in de jam ‘Rosswell’s jam’ die de boer bij zijn ontbijt eet bijvoorbeeld.