Marble Sounds bracht twee extra attributen mee naar de AB, een mystieke hoorn en zangeres Renée Sys met de zweverige stem. Een perfecte match voor de wat diepere stem van Pieter Van Dessel. Gedurende heel hun optreden namen ze het publiek mee op een dromerige wolk die soms even in een luchtversnelling terecht kwam, maar toch vooral in de voorspelbare richting zweefde. Bij ‘Set The Rules’ leek het er even naar dat de wolk van richting zou veranderen, maar helaas bleef die veilig in zijn comfortzone verder drijven. Kortom het was een dromerig en idyllisch concert waarbij je het zonnetje vanachter in je nek kon voelen branden.

Dat de doorsnee politieman op een fluitje kan blazen, is alom geweten. In De Roma bewezen de leden van De Koninklijke Muziekkapel Lokale Politie Antwerpen dat ze nog veel meer in hun mars hadden. Onder de muzikale leiding van dirigenten Patrick Van Oosterwijck en Pieter Nieva brachten ze met hun harmonieorkest een gevarieerd programma waar musical de rode draad was. Tijdens het tweede deel van de voorstelling, hadden ze de Vlaamse musicalsterren Hans Peter Janssens en Deborah De Ridder bereid gevonden om hen vocaal bij te staan en zo de voorstelling naar een hoger niveau te tillen.

Hoera voor Live Nation Belgium. Met zo’n 19 500 verkochte tickets voor het optreden van Mumford and Sons kreeg de Belgische promotor het Antwerps Sportpaleis eindelijk nog eens tot aan de nok gevuld. Dat het tegenwoordig eerder een uitzondering is dan de regel voor de jongens en meisjes uit Mechelen bewijzen de meest recente cijfers droogjes. Rod Stewart moest het op 15 mei stellen met een schamele 6200 bezoekers, een dag later bleek 5 Seconds of Summer te stranden op zo’n 8000 verkochte tickets en zelfs Bryan Adams (met zittend middenplein) heeft alle moeite van de wereld om tegenwoordig nog 10 000 tickets te verkopen. Dat wij uiteindelijk toch last minute kozen om naar Mumford and Sons in het Sportpaleis te trekken, heeft te maken met één: dat de groep opnieuw bevestigt, ook met de nieuwe elektro rock sound uit “Wilder Mind” en twee, dat ze nu ook het pad van de oude Britse (garage)rock bewandelen en straks die van de wereldmuziek met de ep “Johannesburg” die op 17 juni 2016 uitkomt.  Sceptici die Mumford and Sons wat simplistisch herleiden tot de band met de typische folky banjo-sound hinken ondertussen hopeloos achter op de feiten. Punt.

Donker, ongetemd en vooral loeihard was het optreden van de Amerikaanse rapper Young Gerald aka G-Eazy. Het publiek bestond voornamelijk uit gillende jonge meisjes en coole jonge gasten met petjes of het haar in gel. Het volledig uitgestippelde concert werd dan ook vooral gevolgd via het kleine scherm. Charmeur G praatte vlot zijn show aan elkaar. Vooral het feesten kwam op de eerste plaats, waar Eazy zeker in slaagde. Zijn stem klonk wat hees en vermoeid. ‘Let’s Get Lost’, ‘Loaded’ en ‘Me Myself and I’ werden de bommetjes van de avond. G’s concert was een ingestudeerde weg met hier een daar een hoogvlieger die jammer genoeg volledig werd opgeslokt door het volume, maar waarop de menigte zich als wilden liet gaan.

Blick Bassy liet de Botanique kennismaken met het bassa, een Kameroense taal. Het leek een spreuk waarmee hij zijn publiek betoverde. De Kameroener begon met swingende feel good muziek op z’n inheems die meteen goed in de smaak viel. Daarna nam hij ons mee naar een ietsje te lange experimentele reis waarbij hij verschillende instrumenten bovenhaalde. De betovering werd compleet gemaakt door de schizofrene stem van Bassy die zowel hoog als laag en zacht en krachtig aankon. Soms zelfs met een kleine grunge. Een kort optreden dat veelbelovend en vrolijk begon, heel lichtjes dalend ons in een trance bracht en ons terug naar de Botanique zoog met het laatste nummer ‘One Love’.