Elke overeenkomst met bestaande bedrijven en personen berust op toeval zien we in de end credits van De Buurtpolitie Het Circus. Beetje vreemd als je weet dat Circus Salto écht bestaat. In hun jongste film zien we de Buurtpolitie kampen met onder andere een succesvolle plofkraak, gauwdieven, valse tickets, een carjacking, kidnapping, sabotage en vergiftiging. Voor geen meter is de prent geloofwaardig en zelfs de acteurs lijken hetzelfde erover te denken. De Buurtpolitie is best een aangename film als je een komedie verwacht waar de acteerprestaties zo van de pot gerukt slecht zijn en zo ongeloofwaardig – bijna alle emotie lijkt eruit gezogen – dat je niet verbaasd bent dat er in een zeer goed gevulde bioscoopzaal een paar keer goed gelachen wordt door de toeschouwers. En neen, dat gebeurt niet alleen wanneer een kameel ervandoor blijkt te zijn gegaan met het ondergoed van Staf (Luc De Rick).

Free Willy met een mustang in plaats van een orka, met een minder goede soundtrack maar wel een artistiekere cinematografie. Dat is The Mustang met de Belgische acteur Matthias Schoenaerts in de hoofdrol die Laure de Clermont-Tonnerre regisseerde. Knappe beelden krijgen we onder andere te zien in het shot waarin we een gevangen genomen mustang zien aan de gevangenis met op de achtergrond enkele wilde mustangs, of in de gele kleuren wanneer de dieren stofwolken veroorzaken. Het zou ons te ver brengen om de gelijkenissen met een van de eerste films die we ooit in Kinepolis Antwerpen (toen nog: Metropolis) zagen 26 jaar geleden allemaal op te sommen, maar ze zijn er wel. Schoenaerts zet een gevangene neer: Roman Coleman die zichzelf niet weet te beheersen, een opvliegend karakter heeft en snel geagiteerd is. In die zin heeft ie al enkele keren in een isoleercel doorgebracht. Echt integreren en deel worden van de gevangenisgemeenschap doet ie niet. Hij is wat op zichzelf. Dat is een understatement. Wanneer hij op een dag buitenwerk mag doen, de stront opkuisen van gevangen genomen mustangs, groeit zijn interesse in een dier dat in quarantaine gehouden wordt van de rest, in een relatief klein hok waar het tegen de deuren stampt. Roman krijgt na verloop van tijd de taak de gevaarlijke mustang te temmen maar zal al snel ondervinden dat hij daarvoor eerst zichzelf beter leert beheersen.

Ja, het is eraan te zien dat Torpedo het met een budget van 3,5 miljoen euro moest stellen terwijl internationale producties vaak een veelvoud nodig hebben om zo’n avonturenfilm in te blikken. En ja, het is ook duidelijk dat het hier om een regiedebuut gaat. Sven Huybrechts (zoon van Carl) zat voor het eerst in de regiestoel. Maar, stellen dat Torpedo slecht is, en de acteerprestaties ondermaats (hoewel het Antwerps dialect voor sommigen erg onnatuurlijk aanvoelt), is een brug te ver. Ook het verwijt dat er plat racisme in te horen is, gaat er helemaal niet in bij ons. De film speelt zich in 1943 af, in volle Tweede Wereldoorlog. Mocht er géén racisme te horen zijn (voornamelijk uit de mond van Bert Haelvoet als Fons die een zwarte bestempelt als ‘een bananenmens’ waarop Sven De Ridder als Klisse – die niet kan zwemmen - zegt dat die ‘niet afgaan hoor’): dat zou pas problematisch en weinig geloofwaardig zijn voor deze film.

Een degelijke onderhoudende film is Maleficent Mistress of Evil geworden. De donkere fantasy-avonturenfilm van Joachim Ronning komt er 5 jaar na de vorige. Wie die niet gezien heeft, hoeft niet te vrezen want het is perfect mogelijk om deze sequel te volgen zonder voorkennis. In 4DX geeft deze Maleficent gewoon waar voor je geld. Heel wat vliegscènes zien we waardoor de stoeltjes gaan bewegen. Verder wordt er een rijk palet aan effecten getoond: ventilators, een beetje gespetter en geur (de bloemen in de Moors). En dan is er nog Elle Fanning als prinses Aurora. Wanneer je haar met haar natuurlijke teint en blos op het grote scherm ziet, smelt je als een sneeuwvlokje bij de eerste lentezon.

Visueel en qua geluid is Gemini Man in Laser Ultra best een genietbare film. Maar de actiethriller die Ang Lee regisseerde blijkt te veel aan city marketing (Boedapest halfweg de film en als je wil ook Luik in de beginscène) en product placement (tot twee keer toe wordt zeer duidelijk een karton Hoegaarden getoond) te doen. Dat naast het feit dat de film erg veel dialogen heeft en er kennelijk vaak uitgelegd moet worden hoe de plot ineen steekt en wie wie is, ondergraaft de actie- en thrillerelementen die in deze prent maar een paar keer echt weten te boeien (er zijn hoop en al drie scènes die tot de verbeelding spreken: een achtervolgingsrace op moto’s, een confrontatie in Boedapest en uiteindelijk de finale).