Hooverphonic had een goed gevuld podium. Met zeventien waren ze. Een strijkersorkest, drums, een  keyboard, twee zangeressen, een zanger/gitarist en natuurlijk Raymond Geerts en Alex Callier zelf. Het werd een Hooverphonic waardig optreden met hier en daar aangename verrassingen, maar ook verlangens naar die oude stemmen. Het enige minpunt aan de show was de locatie. Hooverphonic hoorde niet echt thuis op de wei van Gladiolen. Dat merkte je ook aan het babbelende publiek dat rustig van hun drankjes aan het genieten was en maar met een half oor luisterde, tot ergernis van Callier. Zeker als afsluiter van een festival dat toch meer neigt naar een dansfestival, stonden ze hier niet echt op hun plaats.

Het middenplein van de Amsterdam ArenA was omgetoverd tot een grote platenspeler, de glitterbollen hingen al aan de spanten van het dak en het publiek was uitgedost in goud en glitter met een behoorlijk vleugje disco. Dit kon maar één ding betekenen: het was tijd voor de Toppers in Concert en hun “Royal Night of Disco Edition”. Jeroen van der Boom, Gerard Joling en René Froger hadden weer een gigantische reeks meezingers aan elkaar geregen tot leuke medleys. En omdat ze onmogelijk alleen een show van drie en een half uur op het scherpst van de snee draaiende konden houden, hadden ze naar aloude traditie weer een hele schare gasten uitgenodigd waaronder: 2 Brothers on the 4th Floor, Robin S, George McCrae , Rick Astley en de Dolly Dots. De absolute diva van de avond was dit keer niet Gerard Joling, maar Glennis Grace. We vonden haar eerbetoon aan Diana Ross al geweldig, maar toen ze “One moment in time” van Whitney Houston inzette, ging het dak van de ArenA er gewoonweg af.

De Mens een versleten en uitgemolken band? De oude rockers bewezen absoluut het tegenovergestelde op de mainstage van Gladiolen. De mannen van middelbare leeftijd leken nog jonge twintigers met bakken energie. Al vanaf het eerste nummer krijgen ze de tent mee. De a capella versie van ‘Irene’ zorgt voor kippenvel en de oude hits ‘Zonder Verlangen’, ‘En in Gent’ en ‘Maandag’ werden stuk voor stuk met open armen ontvangen door de festivalgangers. Een diepgeworteld rock-‘n-roll concert gebracht door de oude rotten van het vak, De Mens.

Laidback leeghoofdige feelgood muziek, dat is wat Ertebrekers de festivalgangers op Gladiolen gaf. Zanger Jeffrey Jefferson werd geflankeerd door de twee kletskoppen, Filip Kowlier en Peter Lesage. Drummer Karel De Backer kreeg een schaduwplekje weggestopt achter de drie mannen. Het trio maakte duidelijk dat de muziek van Ertebrekers ‘goe voor op e festival’ was. ‘De Zji’ en ‘Eva Mendes’ waren de toppers van de set, maar vooral de soulvolle stem van Jefferson zorgde voor de twee sterren. Een aangenaam optreden van levensgenietende mannen.

Er is veel moed en zelfvertrouwen nodig om alleen de spits van je set af te bijten. Zeker wanneer je nog maar zestien bent. Emma Bale deed het zonder moeite op de mainstage van Gladiolen. Helaas had ze nog niet voldoende maturiteit om op die mainstage te staan. Het giechelen en het constant in de haren wroeten, bewezen dat. Een kleiner en intiemer podium in de buitenlucht wanneer het zonnetje schijnt, zou beter passen bij de jonge zangeres. Het publiek was voorbereid op Bales komst, voorzien van bordjes met liefdesverklaringen op waarop de blondine gevat antwoordde: ‘Ik ben nog veel te jong om te trouwen.’ Het was een voorspelbaar optreden waarbij Bale toch meerdere keren probeerde te grijpen naar andere genres. Een eenheidsworst waar ze met een vork in hadden geprikt, maar waar geen vet uitspatte.