Met “de Kersentuin” legde Koen Haagdorens op basis van Anton Tsjechov een sterk werk af dat de vinger op de sociologische en psychologische pols legt. Hoe reageren mensen in een veranderende samenleving? Blijven ze in het oude model geloven en hunkeren ze naar die traditie? Of zien ze de “change” als een opportuniteit om nieuwe idealen te bereiken? Of blijven ze gewoon wat aanmodderen in de marge en zien ze te overleven? De Kersentuin is dus méér dan een sneer naar het neoliberalisme.

Bart Peeters mag dan wel “Liefde is alles” zingen: dat Liefde niet altijd alles is, bewees NTGent in CC Merksem. Een dialoog is het – nu ja, dat is relatief – tussen de moederrol van Els Dottermans en de dochterrol die An Miller voor haar rekening neemt. De man des huizes is de grote afwezige want als soldaat op missie. En ook tussen moeder en dochter is er een grote afstandelijke kloof. De emotionele band tussen beiden lijkt zo goed als onbestaande in dit stuk dat liefde ontbreekt en toch ook weer niet. Want los van alle gruwel waar de soldaat aan heeft deelgenomen, blijft ie wel respectievelijk de man en de vader van de twee. Het behoorlijk trage Liefde is zo waar een beproeving ook al is die met iets minder dan een uur van korte duur.

Een staande ovatie in hetPaleis moet je verdienen. En die kregen FroeFroe en Theater Tieret ook op het einde van Labyrint. Alles, maar dan ook werkelijk alles klopt van begin tot einde in deze voorstelling die een geweldige mix is van poppenspel, dans (de sirtaki), theater, licht (die laser en rook van het labyrint!), video (aquarium en toespraak koning Minos), en uitstekende live muziek van Nelle en Dienne Bogaerts (Lili Grace) met actrice Nele Goossens in een regie van Marc Maillard. Ovidius is dankzij de heldere tekst van Dimitri Duquennoy en Joost Van Den Branden nooit zo hip en toegankelijk tegelijkertijd geweest.

Met Schitz brengen KVS en regisseur David Strosberg het wrange stuk van de Israëlische auteur Hanoch Levin. De tekst is vooral een aanklacht tegen onze consumptiemaatschappij en het neoliberalisme waar alles een prijs heeft: ook het uithuwelijken van een dochter,… Waarbij menselijke relaties niet op het voorplan komen, maar geld, onderhandelingen en transacties dé kern uitmaken van het (lege) bestaan.

Drie jaar na “Turks fruit” van Jan Wolkers schreef Hugo Claus zijn “Het jaar van de kreeft” in 1972. Beide werken gaan over moeilijke relaties, het noodlot. Het verschil is weliswaar dat Wolkers de vrouw erg idealiseert terwijl Claus haar donkere, niet zo perfecte kantjes toont. Twee mensen uit twee verschillende milieus die niet zonder elkaar maar ook niet met elkaar kunnen, zien we. Een onoplosbare situatie waar zij die erg snel verveeld geraakt in een relatie, moeite heeft om tot een orgasme te komen, niet weet wat ze wil in het leven en zo meermaals mannen bedriegt waardoor haar bedrog routine wordt en elke fase van verliefdheid over “elkaar beter leren kennen tijdens een reisje” naar verveling en uiteindelijk de breuk leidt. Maar die breuk is dan ook weer niet definitief, want contact blijft ze nog houden.