Neen, het misdaaddrama Hustlers rond enkele strippers die hun ex-klanten nog even finaal pluimen door hen te drogeren met een mengsel van MDMA en Ketamine dat hen blij en slaperig maakt, kan ons niet bevredigen. Dat komt omdat de prent die Lorene Scafaria regisseerde eerder als een soort stijloefening overkomt. De film begint aan een snel tempo met flitsende scènes in neon in de stripclub maar valt tegelijkertijd met de bankencrisis in 2008 stil. Die zorgt ervoor dat de dames ‘creatief’ moeten worden om nog een riant inkomen op te strijken. Dat in combinatie met de keuze om het verhaal te laten vertellen in interviewstijl via Destiny (Constance Wu) die door een journaliste geïnterviewd wordt, waardoor de film vooral letterlijk ook haar inspiratiebron onder de aandacht brengt, het artikel ‘The hustlers at scores’ van Jessica Pressler dat in The New York Times in 2015 verscheen, maar ook constant van jaartal switcht en vol flashbacks zit, haalt de vaart niet alleen uit de prent maar verslapt de spanningsboog ook. Dat Hustlers zo’n goede kritieken krijgt, verstaan wij dan ook niet. Zeker niet als we op 109 minuten maar liefst twee keer naar onze klok gekeken hebben (rond een uur en anderhalf uur). De film kent dus behoorlijk wat inkakmomenten, de humor die er in het begin inzit, verdwijnt nagenoeg volledig, én er wordt eigenlijk nauwelijks gestript in de film. Occasioneel is er wat vrouwelijk bloot te zien, maar dat wordt erg vluchtig in beeld gebracht en wordt -letterlijk ook- eerder naar de achtergrond gestoken. Wie voor zo’n scènes de film wil zien, zal zeker niet aan zijn of haar trekken komen.

De eerste door vrouwen geleide, grote studio animatiefilm met een centraal vrouwelijk karakter dat is Everest de jonge Yeti van Universal Pictures. In de film die geschreven en geregisseerd werd door Jill Culton zien we een jonge Yeti ontsnappen uit de handen van de rijke meneer Burnish (Gène Bervoets) en de dierenkundige Dr. Zara (Katrien De Becker). Hij belandt op het dak van de tiener Yi (Sara Gracia Santacreu) die viool speelt en overdag in Shanghai heel wat klusjes aanneemt om haar droom ooit achterna te kunnen gaan: de plekken zien waar haar overleden vader ook naar gereisd heeft en postkaarten van meebracht. De jonge Yeti verstopt zich voor de schurken die meneer Burnish heeft ingezet om hem terug te vangen en Yi helpt hem daarbij. Yi zal samen met haar vrienden, de wat hyperactieve basketter Peng (Thibault Janssens) en de snob Jin (Bram De Mets), het avontuur aangaan om de Yeti terug naar huis te brengen, naar de Mount Everest want ‘een meisje moet doen wat een meisje moet doen’ klinkt het in ‘Girls Gotta’ van Danger Twins.

Een waar event is It Chapter Two in 4DX. Alleen al aan de opwinding bij de overigens erg jonge en voornamelijk vrouwelijke kijkers was dat te merken in Kinepolis Antwerpen tijdens de voorstelling die wij zagen. Het is dan ook alvast een verdienste van regisseur Andy Muschietti dat ie de horrorklassieker van Stephen King uit 1986 bij een nieuwe generatie jongeren onder de aandacht weet te brengen. Dat er een echte fan van It in de zaal zat, bewees het feit dat ze in een geel regenjasje de zaal binnenkwam. Zeker, die had ze niet nodig tijdens de drie uur durende rit, al moet gezegd dat er wel veel watereffecten gebruikt worden in de 4DX versie. Het regent, onweert, er spat bloed, er zijn scènes in het water, de rivier, enz. en die krijgen uiteraard allemaal wat live gespetter mee wat de ervaring dubbel zo leuk maakt. De finale, de grandioze achtervolgingsscène tussen It die als een grote angstaanjagende spin transformeert en achter de overgebleven leden van The Losers Club aangaat met als doel ze uit te schakelen, maakt er niet alleen een dolle rit van in de film, het wordt als het ware een rollercoasterrit op de kermis als je ziet hoe heftig de bewegende stoelen te keer gaan in zaal 2.

Céline Sciamma won met Portrait de la jeune fille en feu in Cannes de prijs voor beste scenario. En dat is helemaal terecht. Deze weliswaar trage film die via de beeldvoering van Claire Mathon, montage door Julien Lacheray en geluid door Julien Sicart, Valérie Deloof en Daniel Sobrino erg veel gevoel voor detail, voor finesse toont, lijkt een ode aan het observeren en geobserveerd worden. Twee zaken die onlosmakelijk verbonden met elkaar zijn in de schilderkunst maar ook in het flirten en verleiden. Het is die spanning tussen model en schilder, en het doorbreken van die rollen die erg goed werkt in deze film.

Een rauwe karakterschets is Joker van Todd Phillips met een fenomenaal sterk acterende Joaquin Phoenix in de hoofdrol die zowel een erg mannelijke als een vrouwelijke kant mag tonen van zijn personage, denken we maar aan die prachtige virtuoze solo die hij danst in de toiletten begeleid door cello net nadat Joker drie beleggingsexperts heeft gedood. Joker is meer dan een psychologisch portret van een man die nooit de erkenning kreeg die hij verdiende. Noch op privévlak (hij is geadopteerd, heeft nooit een vaderfiguur gekend en moet voor zijn zieke moeder zorgena), noch op professioneel vlak ontving hij die (hij wil doorbreken als clown/stand up comedian maar moet centen bijeenscharrelen met kleine klusjes zoals als clown volk lokken naar een winkel die uitverkoopt of kinderen in een ziekenhuis entertainen). De film die zich begin jaren ’80 afspeelt is ook visionair en houdt op dat vlak erg goed de vinger aan de pols van een veranderende steeds killere (lees: neoliberale) samenleving waar de kloof tussen arm en rijk toeneemt. Wanneer Joker stelt ‘Is it just me, or is it getting crazier out there?’ weet je gewoon dat daar een pak waarheid in zit.