The Van Jets hebben echt een eigen lichtelijk creepy sound die verstrekt wordt door hun présence. Stuk voor stuk komt het karakter van elk bandlid naar voren. De excentrieke zanger, de gothic gitarist, de gereserveerde keyboardspeler, de hipster bassist en de losse drummer. Op de mainstage van Gladiolen duurde het even voor de koude van de schouders van het publiek was gevallen en ze zich begonnen warm te dansen. Vanaf ‘Here Comes The Light’ kreeg de menigte door dat er niets anders op zat dan mee te bewegen. ‘The Sound Of Sea’ zorgde voor een intiem moment tussen het publiek en de blonde frontman en ‘Two Tides Of Ice’ brak het kot af. Kortom een geslaagd The Van Jets optreden.

Van intieme momentjes tot een feestende bende: Admiral Freebee bracht het allemaal. Het leek op een plaatje op een boerderij waarbij de boeren even het werk lieten liggen om te jammen. Enkel de strohalm ontbrak er nog aan. Met ‘Oh darkness‘, ‘Einstein brain‘ en ‘Always on the run‘ behaalde de Admiraal drie hoogstandjes op een rij. Freebees stem klonk weer heerlijk rauw. De mondharmonica en de akoestische gitaar waren ideaal voor rond een knapperend kampvuur terwijl ‘Let it shine‘ ons deed verlangen naar een warme zomer.

Voor diepzinnige teksten moet je niet bij Billie zijn. Om eens stevig te dansen daarentegen. Jammer dat het publiek daar nog niet klaar voor was. Het optreden was goed vanwege Billies stem en de muziek, maar deze brachten helaas te veel van hetzelfde. Zonder echte uitschieter brengt ze de festivalgangers op gang voor een dansavond. De bekende ‘Give me the knife‘, ‘Talking loud‘ en ‘Caught by the tide‘ werden geapprecieerd, maar waren al even snel terug vergeten. De blondine en haar band deden het niet slecht, maar konden ook niet helemaal overtuigen.

Het releaseconcert van Noémie Wolfs was er eentje van goede kwaliteit zonder echte hoogvliegers. De ex-Hooverphonic frontvrouw was duidelijk ontketend en wou solo haar eigen ding doen. Een leuk decor met hier en daar een mooie lichtshow was het gevolg. Qua zang heeft de kortgeknipte zangeres een pracht van een stem die ze in elk nummer in de verf laat zetten. Nummers die proberen buiten de lijntjes te kleuren, maar dat nog niet helemaal doen. Er mag dus nog meer tegen de stroom in gezwommen worden. Haar sierlijke typerende bewegingen en de lange rok die mee zwiert, vormden een mooie aanvulling op de pop, aanleunend tegen triphop muziek. Een goede eerste worp waarin nog wat meer variëteit mag gestoken worden.

Origineel en verfrissend overladen met een eigen lichtspektakel , dat is wat Compact Disk Dummies hun publiek gaf. Het enthousiasme van Lennert Coorevits die voortdurend van instrument wisselde en de toewijding van Janus Coorevits die vastgekluisterd zat aan zijn draaiknoppen vormden een perfecte combinatie. De nummers vloeiden vlot in elkaar over en de verfrissende details die werden toegevoegd, hielden het concert interessant. Steeds behielden de mannen hun eigen sound, maar ze wisten de menigte geboeid te houden door steeds iets extra aan de muziek toe te voegen. ‘Holy Love’ werd het eerste hoogtepunt van de avond. Daarna hield het duo hetzelfde sterke niveau aan. Compact Disk Dummies bracht een kruising tussen de stevige techno van Goose en de happiness van Martin Solveig.