Met Ivanov creëerde theater Malpertuis zijn manisch depressieve versie van Anton Tsjechovs toneelstuk uit 1887. Tsjechov was 28 toen hij het stuk schreef. Regisseur Piet Arfeuille laat zijn acteurs in snel tempo kakelen, cynisch wezen, down, verdrietig, (schijnheilig) verbouwereerd zijn én volledig door het lint gaan. Een sterke keuze omdat verveling niet per se getoond hoeft te worden op de bühne door traag spel. Het kan even goed in de huidige vorm die dichter ligt bij hoe mensen tegenwoordig tegenover elkaar staan. Niet in het minst heeft Lukas Smolders als de depressieve/uitgebluste Nikolaj Ivanov een stevige boterham aan emoties te brengen, ook Tom Ternest als Matti, Ward Kerremans als Misja, Ini Massez als Anna, Jobst Schnibbe als Pasja, Eva Schram als Sasja, Tania Van der Sanden als Zinaida en Bartel Jespers als dokter doen een stevige duit in het zakje. Het decor, een houten tribune die het spiegelbeeld weergeeft van het publiek, doorbreekt op zich al de vierde wand en de acteurs gaan ook in gesprek met de zaal. Een slimme zet van Arfeuille die daardoor toont dat Ivanov eigenlijk een actueel verhaal van u en ik is, herkenbaar én vol maatschappijkritiek.

Verwondering gevolgd door afschuw, dat waren de eerste emoties van de avond. Het stuk was nog niet begonnen, maar de unieke locatie bracht verwondering en het ietwat vreemde relikwie, vooral dan ene item, bracht afschuw. Acteur van dienst, Maarten Ketels, bracht een meeslepend verslag uit van zijn tijd bij de Romagemeenschap doorspekt met humor en een passende grofgebekte taal die afwisselde met het Nederlands naar het Frans met een dikke tongval. Een verhaal over het zoeken naar vrijheid in de wereld en valse vooroordelen die je wel eens kunnen tegenhouden om iets moois te creëren.

Van kwart na acht tot bijna half twaalf met een pauze van ongeveer twintig minuten. Zo lang duurt Blèten, de jongste voorstelling van Warre Borgmans, Jokke Schreurs en Dave Reniers. Een lange zit dus die weliswaar zijn inkakmomenten heeft (onder andere na het eerste uur wanneer er nog een half uur te gaan is voor de pauze komt). Maar meester verteller Borgmans weet toch het publiek bij de les te houden. Dat doet ie door verschillende elementen uit verhalen terug te laten komen op andere tijdstippen: stof doet denken aan een tent die hij door een onmogelijke handleiding niet voor zonsondergang wist op te stellen, met de hand teken doen dat je mag komen (bij de autokeuring, in het bain sacré van Lourdes, in het repetitiekot,…), het proper houden van de auto, … zijn er maar enkele. Ook taalhumor zit in de ganse voorstelling verweven met Nederlands dat ie letterlijk vertaalt naar het Engels, dan weer het Frans. Borgmans en co waren dus op dreef en droegen de voorstelling in Merksem op aan de pas overleden komiek en Merksemnaar Gaston Berghmans.

Arthur Miller schreef zijn “Dood van een handelsreiziger “ al in 1949, maar t,arsenaal maakte het verhaal actueler dan ooit. Met verwijzingen naar Donald Trump en de huidige economische crisis kon er geen twijfel over bestaan dat het verhaal van de uitgebluste Willy Loman en de moeilijke relatie met zijn zoon Biff zich wel degelijk in het hier en nu afspeelde. Lucas Van den Eynde speelde een overtuigende Willy Loman, maar stak daarmee qua acteerprestatie toch ver boven een groot deel van zijn collega’s uit. Omwille van deze wisselende prestaties hadden we uiteindelijk niet zo’n geweldig goed gevoel over deze voorstelling.

Via de voormalige Franse journaliste Cathy Blisson kwam Berlin te weten dat er twee tachtigers in de verboden zone rond Tsjernobyl leven. Nadia Opanassovitch en Pétro Lubenoc zijn de enige inwoners van Zvizdal, een van de dorpen die na de kernramp geëvacueerd werd. Dat gebeurde niet meteen, want de overheid moest woningen bouwen zodat alle mensen opgevangen konden worden. Maar dat was zonder Nadia en Pétro gerekend. Zij wilden absoluut voorkomen dat hun eigendom geplunderd zou worden en hielden voet bij stuk. Afgezonderd van de buitenwereld, op 13 kilometer van een checkpoint, zonder elektriciteit, lopend water, verwarming, post, openbaar vervoer, sociale contacten, … leefden ze sinds 1986 in eenzaamheid. Een kat, een hond, twee kippen, een koe, een paard en elkaar hebben ze.  Met Zvizdal – een combinatie van docu, installatie (3 maquettes met een camera die erover heen zoemt), en het publiek dat op twee kleine tribunes over elkaar zit - toont Berlin helaas aan dat een journalistiek product daarom nog geen artistiek product is.