Twee jaar geleden werd Bastaard ingeblikt. Daarvoor ging regisseur Mathieu Mortelmans onder andere filmen in Grez-Doiceau, Floreffe, Namen, Ottignies, Waver, Schoten, Lommel, Beveren, Viersel, Eeklo, Gent en Gentbrugge. Voor de prent wist ie een behoorlijk aantal grote namen te strikken. Tine Reymer speelt de rol van Nina Van Noey en Koen De Bouw is haar man Filip Van Noey. In de bijrollen zien we Lucas Van den Eynde als wijkagent Luc Callens, Sandrine André als Justine Rottiers, Els Olaerts als Martine Naessens en Dirk Roofthooft als Paul Coussement aan het werk. Bastaard is op papier een boeiende psychologische thriller waar de focus vooral ligt op Daan Van Noey (Spencer Bogaert) en Radja Loens (Bjarne Devolder) maar in de uitwerking is de toon, de story telling en de cinematografie ons té tv-serieachtig en te toegankelijk voor een product dat eigenlijk de ambitie heeft om een art house-film voor het brede publiek te zijn. De film toont enerzijds verschillende manieren van rouwverwerking nadat Robbie Van Noey – onder invloed - op de terugweg van een afstudeerfeestje is verdronken, maar voegt daar ook nog eens een oedipuscomplex aan toe bij Daan, als je wil ook onderdrukte homoseksuele gevoelens ten opzichte van Radja, maar vooral ook een psychologische laag waarin Daan al het slechte in zijn eigen geest lijkt te projecteren op een ander al dan niet omdat de zijne vertroebeld is (o.a. door het verlies van zijn vader) en hem spookbeelden lijken te bezorgen, of ziet ie de dingen toch nog steeds helder?  ‘Wie is hier de gevaarlijke en de normale?’ vraag je je op den duur af bij Bastaard.

Een film die een duidelijk standpunt inneemt tegen zinloos geweld in een maatschappij waar het ondertussen zo ver is gekomen dat rijke Amerikanen op mensen jagen uit plezier (met als doel punten te scoren) en Braziliaanse politici hun eigen inwoners als lokaas verkopen puur uit geldgewin. In Bacurau, dat eigenlijk een metaforische cross-overfilm is en ook daarvoor de juryprijs in Cannes in de wacht sleepte dit jaar, toont de Braziliaans-Franse film van Kleber Mendonça Filho en Juliano Dornelles hoe veerkrachtig een gemeenschap wel kan zijn ook al is het dorp afgesloten van de rest van de wereld, door de groep die hen zal belagen alvast digitaal van de kaart geveegd, en het mobiele netwerk verstoord wat nog eens bovenop de corruptie komt in eigen land waar Bacurau onder lijdt. Met moeite geraakt de gemeenschap namelijk aan water met een tankwagen. Wanneer Tony Junior (Thardelly Lima) die uit een verder gelegen dorp komt, zich kandidaat stelt als burgemeester, geeft niemand dan ook thuis. Duizend boeken, enkele doodskisten en wat eten – al dan niet al enkele maanden vervallen - en medicijnen dropt ie. Maar dat kan de gemeenschap, die als prooi verkocht werd om gedood te worden door de Amerikaanse rijkelui, niet bekoren.

Wat een topprestatie levert actrice Elle Fanning (Ashleigh) af in Woody Allens recentste A rainy day in New York! Dit verdient een Oscarnominatie. Die vrouw is zo grappig! A rainy day in New York mag dan wel een romcom zijn, de prent is vooral erg humoristisch en in mindere mate romantisch. Allen speelt met zowat alle clichés en draait ze om. Zo is het in dit verhaal niet de vrouw maar de kerel (Timothée Chalamet speelt Gatsby) die constant er maar wat bijloopt. Zijn vriendin mag voor de schoolkrant van Yardley college namelijk regisseur Roland Pollard (Liev Schreiber) interviewen. Hij maakt art house films waar steeds minder volk naartoe trekt en gaat dan ook door een artistieke crisis. Zij prijst hem voor de keuzes die hij tot nog toe maakte, door geen artistieke toegevingen te doen terwijl hij lijkt te hunkeren naar erkenning en een groter publiek wil bereiken dan het nichepubliek.

‘Papa’ van Stef Bos had perfect in de soundtrack van Ad Astra kunnen zitten, mocht het een Engelstalig nummer zijn geweest. De sciencefictionfilm van James Gray geeft je het gevoel te kijken naar een documentaire. Dat komt omdat de kleuren vaal zijn en die dus je het gevoel bezorgen naar een prent te kijken die minstens 50 jaar oud is. Daarnaast vertelt Brad Pitt in de rol van Roy McBride het verhaal zelf vanuit de ik-persoon. Nochtans speelt de film zich in de nabije toekomst af, wanneer er commerciële vluchten zijn naar de maan (je checkt in alsof je het vliegtuig neemt en betaalt veel geld als je tijdens je vlucht iets wil aanschaffen) en er allerhande programma’s in de ruimte gelanceerd zijn.

Time is money, daar draait het om in The Hummingbird Project. De beurskoersen sneller binnenhalen dan de rest, zodat je algoritmes sneller dan je concurrenten kunnen kopen of verkopen, en je daarmee een slordige 500 miljoen dollar mee kan verdienen per jaar, dat willen Vincent Zaleski (Jesse Eisenberg) en Anton Zaleski (Alexander Skarsgård) die elkaars neven zijn voor elkaar krijgen. Een investeerder die aan High-Frequency Trading doet, ook wel flitshandel genoemd, heeft al zijn hoop dan ook gevestigd op het duo dat ontslag neemt bij het bedrijf van Eva Torres (Salma Hayek) dat drie manieren onderzoekt om dat ook te doen: door glasvezelkabel aan te leggen tussen Kansas en The New York Stock Exchange, zendmasten te gebruiken of te pionieren met ‘neutrino messaging’.