Het was net of je een Irish pub binnen wandelde en de zattemansliederen je om de oren werden gesmeten. Frank Turner & The Sleeping Souls waren één grote brok energie. Jammer dat de nummers zo snel voorbij vlogen. De hardere folk met soms een verrassende piano op de achtergrond kon de menigte wel smaken. Er werd luid meegezongen, gedanst en gesprongen. Een hoogtepunt werd de stagedive van ene Ricky die zo van Turner moest beslissen welk deel van de tent het beste was. De wedstrijd werd uiteindelijk door niemand echt gewonnen, maar was een leuk intermezzo. Turners ruwe stem kon verrassend genoeg ook heel zacht uit de hoek komen. Een mooie en evenwichtige afwisseling.

Bettye LaVette bezit de kracht om nummers die niet van haar zijn volledig naar haar hand te zetten. Ze vertelt verhalen van anderen alsof het de hare zijn. De soulveterane met de heerlijke hese stem bracht die verhalen naar Het Depot en het weinige publiek was daar tevreden mee. Haar muzikanten pasten perfect in het afwisselende funky en soulvolle concert. Helaas werd er iets te veel dezelfde structuur van traag naar tempo en weer terug gebruikt waardoor de show niet heel spannend was. Het rustige en emotionele ‘Like a Rock’ en het vrolijk klinkende ‘Joy’ waren de hoogtepunten van de avond. De verwachte grote uithaal bleef jammer genoeg uit, maar de a capella afsluiter van LaVette maakte dat voor een deel goed. Een magisch moment waarbij haar stem de verdiende aandacht kreeg.

De girls only band Sirius Plan bracht country, folk en rock met girlpower. Helaas bleef die power af en toe steken in de kelen van de drie zangeressen. Wat niet wegnam dat hun stemmen stuk voor stuk karakteristiek waren. De zwoele vocals van gitarist Skye, de rock ’n roll stem van drumster Gaelle Mievis en het zachte timbre van gitarist Claire Joseph pasten goed bij elkaar. Jammer genoeg waren zowel de Engelstalige als de Franstalige nummers vrij eentonig. Een eenheidsworst waarbij punten werden gescoord op de intieme sfeer, maar die geen uitschieters bevatte.

Toon Hermans zou dit jaar honderd geworden zijn en dat was voor de organisatoren aanleiding genoeg om deze 23-ste Nekka-Nacht voor het eerst op te dragen aan een overleden artiest. Met zo’n naam op de affiche en o.a. Warre Borgmans, Bart Peeters, Johan Verminnen, Els De Schepper, Rocco Granata, Pieter Embrechts, Bart Cannaerts, Riet Muylaert en Bert Verbeke om zijn werk te vertolken, hadden we er weer naar uitgekeken. Het was dan ook een grote teleurstelling toen bleek dat de sfeer op menig begrafenis opgewekter is dan in het eerste, veel te lange deel van deze Nekka-Nacht. Gelukkig had men voor de tweede helft een vrolijker repertoire gevonden, maar dat mocht nog weinig baten. Het kalf was al verdronken en het publiek zat al in de depressie. Best wel jammer, want er zaten toch echt wel mooie dingen in deze voorstelling.

‘Het voelt goed om jullie terug te zien’ begroette zanger Mickael Karkousse het publiek. Dat gevoel was wederzijds. Samen met een indrukwekkend lichtspektakel brachten ze een GOOSE-waardig concert naar de AB. De bekende elektro-rock sound nestelde zich weer als een oude bekende in onze oren. Met het eerste nummer werd de lat meteen hoog gelegd. Daarna daalden we een beetje tot een comfortabele positie tot we aan ‘Control’ kwamen dat het verwachte feest op gang trok. Dat feest bleef aanhouden en barstte uit in een grote climax op ‘British Mode’. Het niveau bleef hoog tot Black Gloves in de tweede bisronde ons weer een spetterend hoogtepunt gaf als afsluiter.