Misschien lag het aan de leeftijd, maar ‘Ooit Gewist’ sloeg de bal mis. Sketches volgden elkaar op en overacting en cliché mopjes kwamen de hoek om loeren. Gelukkig werd er tussen de toneelstukjes door ook eens een liedje uit den ouden tijd gezongen, voornamelijk door broer en zus Cleymans. Twee sketches konden we wel smaken. ‘De Fabeltjeskrant’ kreeg een heel andere boodschap wanneer de vluchtelingencrisis erin verwerkt werd en in ‘Hier spreekt men Nederlands’ verscheen er een glimlach wanneer Annie en Fons dialecten en jongerentaal vertaalden naar het Algemeen Nederlands, maar toch konden deze lichtpuntjes dit cabaret niet meer verlichten.

Caligula van Albert Camus is lang geen hapklare brok. Vandaar ook dat het geen kleine verdienste is van compagnie Schmaltz om deze klassieker te brengen in een verteerbare versie met referenties naar de televisieserie T., de voorstelling “Wit is altijd schoon” van hetPaleis, Oscar and the Wolf, en tekstmateriaal van Freek De Jonge en Tom Lanoye. Ook al kaderde de voorstelling in de reeks amateurToneelhuis, toch acteerde het gezelschap, niet in het minst Filip Vekemans (Caligula), Mieke Martens (Helicon) en Marleen Pesic (Caesonia) zeer sterk.

Het labyrint als metafoor voor de vrouw:  je kan er eindeloos in verdwalen, je kan ervan overtuigd zijn dat je op de goede weg bent, tot je vastzit en als je denkt dat je het hart bereikt hebt, blijkt het uiteindelijk anders uit te draaien: dan blijkt dat ze niet is wie je dacht dat ze was. Dan blijkt dat ze je misleid heeft. Daar draait Gerolimenos van auteur Geert Genbrugge in een regie van Frans Van der Aa om. “Ze blijft verrassen of stelt teleur. Daar ben ik nog niet helemaal uit” zegt  Sus Slaets die de monoloog voor zijn rekening neemt in hetPaleis, en het verhaal vertelt vanuit het standpunt van Gerolimenos. Een verhaal over ontdekken hoe goed tongzoenen wel kan proeven, jaloezie en liefdesverdriet.

Een gekke soms vreemde, maar humoristische sfeer hing er in de kleine zaal van het OPEK in Leuven. Het algemene thema van de avond was heldendaden, maar dat kregen we niet altijd even duidelijk te zien. Elke Luca student kreeg een Tartaar partner toegewezen waarmee hij of zij een sketch van tien minuten in elkaar moest boksen. De ene was dan ook meer geslaagd dan de andere. Het hoogtepunt waren de twee madammen die de rollen omdraaiden en zonder schroom het publiek begonnen te scannen. Ze haalden er telkens iemand uit wiens karakter ze dan probeerden te raden terwijl wij hoopten dat wij het niet waren.

Jaloezie, haat en waanzin. Dat zijn de thema’s van Amadeus van Peter Schaffer dat in 1984 ook op het witte doek verscheen. Het verhaal, gebaseerd op geruchten niet op feiten voor alle duidelijkheid, gaat over Salieri die jaloers is om het talent van Mozart en hem daarom uitschakelt met gif. Marien Jongewaard en Vincent Rietveld kiezen voor de versie (Mozart en Salieri)  van Poesjkin en behandelen de thematiek als twee acteurs die strijden om hun gelijk, wat kunst is en wat niet, en hoe je dient te acteren,… Twee artistieke visies die met elkaar botsen in het scheppingsproces en tegelijkertijd ook het overdreven geanalyseer van de media (hier: de radio), het uitpakken van kennis, het live gehalte faken, suggestieve vragen, en eigenlijk ook daar de grote ego’s door de mangel halen.  Dat alles levert een heerlijk chaotisch en zelfrelativerend stuk op met wat een kanjer van een monoloog voor Jongewaard hoe jaloezie zich omzet tot haat én extremisme: “Ik sta aan de andere kant, aan de overkant.” […] “Ik schiet de darmen uit jullie lichaam.”