Dora and the lost city of gold is een pretentieloze avonturen-/live actionfilm voor kinderen die James Bobin regisseerde en die gebaseerd is op de tv serie Dora the explorer. De echte jungle? Dat is het middelbaar met stip, ondervindt Dora wanneer ze als tiener voor het eerst naar de stad gestuurd wordt door haar ouders die speurders zijn. Die hebben net als Dora door waar de verborgen stad Parapata van de Inca’s met een aanzienlijke goudschat kan liggen. Maar voor deze tocht die veel te gevaarlijk is, kan Dora nog niet mee. Haar ouders vinden haar nog te jong daarvoor. Heel spontaan en vol goesting om nieuwe vrienden te maken stapt Dora de school in. Al wordt ze meteen tegengehouden want bijna al het survivalmateriaal – hebt u hem? – dat ze bijheeft mag de school niet in. Een jojo wel. Vreemd vindt ze dat want volgens haar is dat speelgoedje het dodelijkste wapen.

Quentin Tarantino doet het opnieuw en volgens kenners zou ie straks wel eens een grote kanshebber voor de Oscars kunnen zijn. Terecht, want zijn jongste prent Once upon a time in Hollywood met Brad Pitt, Leonardo DiCaprio (jawel, die van het K3-liedje) en Margot Robbie in de hoofdrollen naast bijrollen voor o.a. Luke Perry en Al Pacino is niet alleen een eresaluut aan het Hollywood van vroeger, de pellicule, de zwart wit films die overgingen in vale kleuren in de jaren ’60, de bioscoopzalen met hun neonlampen, de grandeur van de cinema, de manier waarop films destijds gemaakt werden alsook de Western als genre dat nog nauwelijks te zien is in de bioscoop tegenwoordig. Once upon a time in Hollywood is geniaal omdat het over het metier acteren en filmen gaat, en de rol van stand ins/stuntmannen zoals Cliff Booth (Brad Pitt) daarin, een film waarin de acteurs in (spaghetti)westerns spelen, maar de prent zelf ook dezelfde spanningsopbouw, beeldvoering en vertelritme van de western volgt terwijl er ook ingrediënten insteken die verwijzen naar de documentaire met een reporter die acteurs interviewt en een off screen verteller.  Pittig detail: Tarantino gebruikte 4 stand ins voor deze film die …  dus ook over stand ins gaat.

Hobbs and Shaw heeft het potentieel om na The Lion King de tweede blockbuster deze zomer te worden in ons land. De spin-off van The Fast and the Furious-reeks is alvast in Amerika goed op weg. De film met hoofdrolspelers Dwayne Johnson in de rol van Hobbs en Jason Statham als Shaw is vooral erg komisch ook in de actiescènes die zo ongeloofwaardig zijn, dat regisseur David Leitch – gelukkig – niet zelden kiest om er een knipoog aan toe te voegen. Wie het laatste seizoen van Games of Thrones nog niet heeft gezien, kan best even wachten met deze film want Ryan Reynolds speelt hier de rol van Locke die werkt voor de CIA en ‘bevriend’ is met Hobbs. Het is te zeggen, hij luistert alle gesprekken af, ook die tussen Hobbs en zijn dochter Sam (verrukkelijk neergezet door een innemende Eliana Sua). Voor het vak sociale wetenschappen moet ze een stamboom maken. In haar boom zien we twee bladjes: die van haar vader en zijzelf. Ze blijkt haar familie dus niet te kennen.

Wie van Midsommar een horrorfilm verwacht die je de daver op het lijf jaagt, zal teleurgesteld zijn. De prent van Ari Aster (Hereditary) leest namelijk eerder als een break upfilm, een donkere parabel over een aantal waarden en normen. Over loslaten, vrede nemen met het levenseinde (in deze Zweedse commune Hargas ligt die op 72), doorzettingsvermogen (Dani, gespeeld door Florence Pugh wordt tot Mei Koningin gekroond wanneer ze te langst weet te dansen rond een met bloemen en planten versierd kruis met twee kransen aan die doet denken aan de meiboom), verantwoordelijkheidszin (Connie, gespeeld door Ellora Torchia en haar vriend Simon, gespeeld door Archie Madekwe willen wegvluchten), eerlijkheid (Josh gaat stiekem smartphonefoto’s maken van een van de Bijbels), respect (Mark, gespeeld door Will Poulter pist zogezegd onwetend tegen de afgestorven boom der voorvaders waar alle assen van eerder overleden communeleden rond uitgestrooid worden), diefstal, egoïsme en jaloezie (Josh, gespeeld door William Jackson Harper en Christian, gespeeld door Jack Reynor willen allebei hun thesis schrijven over de commune en hun rituelen) en relationele trouw ook op seksueel vlak (Dani’s vriend Christian stemt in om te paren met Maja). Verder gaat de film ook over verlies. Hoofdpersonage Dani Ardor – die achternaam verwijst naar de geestdriftige en opgewonden transitiefase - verliest een familie – haar bipolaire zus heeft haar ouders en zichzelf om het leven gebracht door vergassing - maar krijgt er een andere voor in de plaats op het einde.

‘Journalisten zijn pannenkoeken maar wij zijn kampioen.’ Het is maar een van de geweldige liedjes die we Diego Maradona en zijn teamgenoten a capella horen zingen in de kleedkamer na een zege. Andere pareltjes zijn: ‘Argentinië wordt kampioen. We dragen dit op aan de hoeren.’ en ‘Mama mama, ik heb Maradona gezien en ik ben verliefd geworden.’