Gehuld in een salopet en met de bekende blonde knot op zijn hoofd creëerde Xavier Rudd een ontspannen, maar bij momenten ook uitgelaten sfeer in de AB. Geflankeerd door twee muzikanten verlangden we toch een beetje naar de onemanshow waarbij de Australiër omringd werd door al zijn instrumenten. Gelukkig had hij zijn keyboardspeler en drummer zorgvuldig uitgekozen want de twee mannen zorgden elk voor een hoogtepunt in de avond. Xavier Rudd nam meteen een goede start met onder andere ‘Flag’ en ‘Food In The Belly’. Het midden van het concert was wat rustiger waardoor de aandacht van het publiek soms even zoek was. Gelukkig wist hij die telkens terug te vangen. Het einde werd een knaller met de didgeridoo in ‘Bow Down’, een meekelend publiek bij ‘Follow The Sun’ en een intieme sfeer bij ‘Spirit Bird’.

Humo’s Rock Rally, dé muziekwedstrijd van het jaar heeft tijdens de finale weer een handjevol veelbelovende bands de wereld ingesmeten. Na maanden van voorrondes en uitgebreide selectie mochten 10 bands hun kunsten vertonen op het podium van de AB. De zaal was magertjes gevuld met voornamelijk vrienden en familie van de bandleden, die zich telkens voorzichtig naar voren bewogen wanneer het de beurt was aan hun idolen. Een spijtig detail als je ziet hoe hoog het niveau daadwerkelijk is op zo’n dag.

Het stond in de sterren geschreven dat het later ging worden met Jools Holland. En later werd het dan ook in de Roma. Toegegeven, dat kwam ook wel door het publiek dat ook wat… later was. Maar toch. Holland, zijn band en guests brachten maar liefst een optreden van bijna twee uur terwijl het oorspronkelijk anderhalf uur zou duren. Zowat iedereen had het naar zijn zin, zowel op het podium als ervoor met als ultieme hoogtepunten Ruby Turner maar vooral ook Pauline Black en Arthur “Gaps” Hendrickson van the Selecter die het publiek moeiteloos uit hun stoeltjes kregen.

Met Marcus Miller kreeg de basgitaar voor een keer een ereplaatsje op het podium. Een zwoele en sensuele saxofoon, een gevoelig en swingend keyboard en rustige ritmische drums maakten de gitaar van Miller compleet. Er hing een ontspannen sfeertje . Mensen liepen af en aan, maar bleven wel geboeid luisteren naar het kwartet dat zich helemaal gaf vooraan op het podium. In het begin duurden de nummers soms iets te lang, maar al gauw mochten ze nog langer duren. Funky jazz werd afgewisseld met rustige emotie. De mensen kwamen en kregen wat ze wilden.

“We‘re gonna try and play a little bit of everything“ de profetische woorden van zanger Matthew Caws werden werkelijkheid, want de band bracht maar liefst 22 nummers uit zowel oude als nieuwe platen. Een bassist met reusachtige dreadlocks en een sigaret in zijn mond samen met drie nagenoeg kale mannen zorgden voor een hilarisch beeld. Toch kwam de muziek tot in het diepst van het hart aan en veroorzaakte het gevoeligheid bij de toeschouwers. Een erg divers publiek voor een band die al meer dan drie decennia verslijt.