Toneelgroep Nunc, NtGent en Kopergietery sloegen de handen in elkaar om Het geslacht Borgia: de trilogie naar het CC van Berchem te brengen. Regisseur is Benjamin Van Tourhout die een opmerkelijke keuze maakt om de eerste twee delen in spelvorm te brengen, terwijl het derde deel een combinatie van woord/speeches, spel, muziek op orgel, dwarsfluit, gitaren en drums (van Brent Vanneste en Steak Number Eight), transparanten op overheadprojectors en dans is. Die mix zorgt ervoor dat deze trilogie eten en drinken is voor elke acteur. Behoorlijk sterke prestaties levert het gezelschap dus af. Over eten en drinken gesproken, dat was er ook in CC Berchem: met een Italiaanse driegangenmenu tijdens de eerste pauze om helemaal in de sfeer te komen.

“België, een sprookje” van de Roovers is een wrange, donkere voorstelling over de gruwel die in de mens schuilt, geworden. Een productie die ons wil confronteren met onze angsten. Een functie die oude sprookjes ook hadden: mensen bang maken en hen confronteren. Maar de Roovers gaan verder dan dat. Er zit behoorlijk wat cynisme, zwarte humor en maatschappijkritiek verweven doorheen de al behoorlijk zware boterham: een meisje van 17 met anorexia die zelfmoord pleegde of was ze vermoord?, en boswachter Koen die net als Kareltje spoorloos is. Dat alles in een setting die het einde van België moet voorstellen: een bos, een land dat onder water loopt.

Een collectief “huh?”-gevoel inclusief verwarde lichtjes verontwaardigde blikken. Die zien we bij zowat alle toeschouwers in deSingel wanneer na de eerste tragedie Agamemnon het zaallicht terug aangefloept is en het publiek de pauze ingestuurd wordt. Romeo Castellucci brengt 20 jaar na diens première in Prato (op 6 april 1995) de trilogie “Orestea” naar Aeschylos terug op de planken en dat werkt met de geschapen (koorts)droom blijkbaar nog steeds bevreemdend voor het publiek. Alleen al omwille van die reacties en het uitermate grappige zicht dat zowat iedereen massaal in zijn programmabrochure duikt op zoek naar antwoorden op alle vragen, is deze voorstelling ge-ni-aal en hilarisch tegelijkertijd.

“Niet consistent genoeg”. Het zijn de woorden die we opvangen van een acteur na de première van “De Welwillenden”. Die drie woorden vatten het ook perfect samen. Guy Cassiers en Erwin Jans baseerden zich voor hun nieuwste creatie op het boek van Jonathan Littell. Dat is een turf van meer dan 980 pagina’s.  Cassiers laat het familieverhaal van het hoofdpersonage Obersturmführer Max Aue (gespeeld door Hans Kesting) voor wat het is en concentreert zich op diens carrière binnen de SS. Daar valt iets voor te zeggen. Maar de regisseur verliest zich in de gekozen vorm. “De Welwillenden” mengt monologen, soundscapes, het visuele (film en installatie) met spel. Maar net die mix werkt vreemd genoeg tegen het werk.

Bart Meuleman bewerkte Hedda Gabler van Henrik Ibsen (die dit jaar 110 jaar geleden stierf) tot een heldere theatertekst waarin het verstikkend burgerlijk leventje, de intrige van alle personages heerlijk tot zijn recht komt. Giftige reacties, sluimerend (zelf)destructief gedrag, wrange humor ook,  kenmerken dit stuk. Dé verdienste van Meuleman is dat hij ballast overboord gooit en de essentie van het werk overhoudt. Daardoor creëert hij een versie die hij tevens verrijkt én versneld kan vertellen. De rol van de meid schrapte hij omdat die geen meerwaarde heeft en de tante van Tesman wordt hier buiten beeld gehouden. Haar tekst geeft ie aan Brack, een rechter die daardoor veel meer als manipulator overkomt (zeker bij de vraag of Hedda Gabler niet wat bijgekomen is terwijl hij zelf in een driehoeksrelatie met haar staat). Ingrepen die zeer goed werken op het toneel overigens.