De plot twist te veel (en eigenlijk twee volgens ons) levert de spionage-actiefilm Anna op. In die zin dat de zoveelste wending in het verhaal rond de spion Anna die voor de Russische geheime dienst KGB werkt ons op den duur danig op de heupen begon te werken. Ook omdat regisseur Luc Besson dan steevast kiest om een paar maanden terug te gaan in de tijd. De vele tijdsprongen en de verschillende standpunten waaruit hetzelfde verhaal verteld wordt, maakt de film totaal ongeloofwaardig, los van de al erg van de pot gerukte actiescènes waarin Anna M (‘De M staat voor Moskou, hoe origineel!’ aldus haar opdrachtgeefster Olga) bijvoorbeeld bijna een gans restaurant omlegt op enkele minuten tijd terwijl het wapen dat ze meekreeg niet eens werkte. Wél konden we de sneer richting modefotografen smaken die meer tijd vragen van modellen dan oorspronkelijk ingepland en worden die fotografen geportretteerd als figuren die (onder invloed) overenthousiast en narcistisch zijn en met hun ego’s in geen tijd de kamer vullen (en de sfeer doen omslaan). Ook managers die te laat zijn op de afspraak, waar je eigenlijk niet gek veel aan hebt omdat ze erg chaotisch durven zijn, worden heerlijk door de mangel gehaald. Wanneer een opdracht tijdens haar dubbelleven in het gedrang dreigt te komen omdat een shoot uitloopt, geraakt Anna’s geduld op en bewerkt ze de voorgevel van de fotograaf in kwestie. Letterlijk zien we dus girl power in deze film. Al blijken vrouwen zich ook naar de top te werken in een organisatie en daar ook wat duistere complotten voor over te hebben.

Het is jammer dat sommige films zoals Then came you na een week al uit de bioscoopprogrammatie gehaald worden. Zeker als het een film is die niet meteen het grote publiek zal aanspreken maar voldoende tijd nodig heeft om zijn publiek te vinden. Deze romantische dramedy biedt nochtans op een zeer goede manier tegengewicht tegenover al die hapklare tienerfilms die zelden iets inhoudelijks toevoegen aan het genre. Then came you doet dat wél. Hier zien we Skye (Maisie Williams), die aan ‘the big C’, kanker, lijdt en terminaal is. Ze ontmoet Calvin (Asa Butterfield), in een praatgroep en beiden – die elk op hun manier buitenbeentjes zijn en in zekere zin ook eenzaten – zullen naar elkaar toegroeien. Calvin is negentien, Skye zestien. Al jaren houdt Calvin – die op achtjarige leeftijd zijn tweelingzus verloor na een auto-ongeval waar zijn moeder zich nog steeds schuldig over voelt en er mee voor zorgde dat ie na zijn achtste verjaardag nooit meer een verjaardagsfeestje kon vieren - een symptomenboek bij. Hij meet onder andere zijn koorts en de grootte van een bobbel op zijn borst. Maar er is helemaal niets fysieks mis met hem, weet zijn dokter die hem naar de praatgroep stuurt zodat ie zou aanvoelen wat het verschil is tussen hypochonder zijn, denken dat je kanker hebt en dat beweren, terwijl er anderen zijn die de ziekte écht hebben en ermee moeten leren leven.

Crawl, de rampenhorrofilm die Alexandre Aja regisseerde, doet precies wat ie moet doen: je een behoorlijk aantal keren uit je bioscoopstoel laten opspringen van het schrikken. Haley (Kaya Scodelario) krijgt net nadat ze nipt tekort schoot om een wedstrijdje zwemmen te winnen aan de universiteit van Florida – wat de story of her life wel lijkt te zijn – haar papa Dave (Barry Pepper) maar niet te pakken aan de telefoon. Haley vreest dat ze uit het zwemteam zal gezet worden. Haar zus Beth (Morfydd Clark) maakt zich ongerust. Dave blijkt recent gebroken te hebben met hun moeder. Omdat er een orkaan voorspeld is die recht op het huis van hun vader in Florida dreigt te komen, negeert Haley het politiebevel om rechtsomkeer te maken. Ze vindt haar pa terug, zwaar gewond onder het huis wanneer ie enkele kabels aan het herstellen was. Hij blijkt een aanval van een alligator die door het slechte weer, en de vele regen hun natuurlijke habitat heeft verruimd, overleefd te hebben al heeft ie wel een lelijke open beenbreuk. Al snel zal Haley ontdekken dat er niet 1 maar meerdere alligators op de loer liggen. ‘Je bent een toproofdier!’ heeft haar pa haar altijd als kind moed ingesproken om te blijven vechten en de moed niet te verliezen wanneer het minder ging. Haley heeft wel wat talent, maar moet er haar ganse leven voor knokken. Zal zij – het toproofdier - en haar vader het halen van deze reptielen die hun prooien onder water sleuren en doen verdrinken? En wat met het stijgende waterpeil door de orkaan die ook een bedreiging vormt voor de twee?

De Leeuwenkoning, de Vlaamse versie van de live actionfilm The Lion King is beter dan de originele versie. Dat is vooral te danken aan stemregisseur Frank Hoelen die musicalartiesten aantrok om het stemmenwerk te doen. Vonden we Chiwetel Ejiofor als Scar in de Engelstalige versie erg sterk qua stemwerk, maar wat aan de zwakke kant in ‘Be prepared (2019)’ dat wellicht erg veel parlando kent en herschreven werd voor zijn beperkte zangstem dan overtreft onze eigen Hans Peter Janssens – die ondertussen een patent lijkt te hebben op donkere rollen - moeiteloos de prestatie van zijn Engelse collega van Nigeriaanse afkomst. Hans Peter klinkt van bij de start als een ultieme slechte leeuw. De donkere humor: ‘Hopelijk worden we nooit aangevallen door een kever’ waarbij hij Simba in het belachelijke trekt wanneer die als welpje zit te jagen op een kever, zet ie met de juiste sarcastische toon neer. Ook met de gespeeld meelijwekkende quote inclusief taalhumor: ‘Wat verstand betreft, kreeg ik het leeuwendeel’ zit ie er pal op. Dreiging, angst, donkere humor, … is de sfeer die hij in geen tijd weet op te roepen. Zijn ‘Sta paraat (2019)’, een combinatie van erg veel parlando en een beetje zang, brengt ie laag met een vleugje mysterie ook. Hans Peter slaagt erin deze nieuwe versie – die we minder sterk vinden dan het originele arrangement uit 1994 – tot een hoger niveau te brengen. Maar wanneer ie eindelijk naar het einde toe van het korte fragment wat mag doorzingen, is de song al gedaan. Om kort te gaan: dit nieuwe arrangement laat ons wat op onze honger zitten. Maar Hans Peter haalt er wel uit wat er uit te halen valt en zelfs meer dan dat, en dat verdient een pluim.

De live actionfilm The Lion King die Jon Favreau regisseerde, wordt wellicht dé filmhit van deze zomer. Te merken aan de publieksopkomst op de eerste dag van de release in Kinepolis Antwerpen ziet dat er toch naar uit. Dat een film in volle zomer, op een prachtige zomeravond volle zalen weet te scoren in de bioscoop, verbaast ons niets. De voorbije weken hoorden we constant ‘ooh’s’ niet zelden door meisjes uitgeroepen worden telkens het welpje Simba in de trailer verscheen. Een blik in een uitverkochte 4DX-zaal zegt ook genoeg: alle generaties zijn aanwezig. Het is dan ook een van de sterktes van The Lion King dat die generaties verbindt. Twintigers willen de film uit hun jeugd in een nieuw kleedje zien, ouders willen hun kinderen de film leren ontdekken, en ouderen zien dan weer een prachtige levensechte fotorealistische geanimeerde film die bij momenten solliciteert voor een filmprijs in de categorie beste natuurfilm. Wat deze prent zo magistraal maakt is dat ze erin slaagt om zowel menselijke trekjes te geven aan de dieren, maar ze toch ook voldoende dier te laten zijn.