Gierende gitaren, een moordachtige schreeuw en een dodelijke drum. Big Ups deinst er niet voor terug om een podium tot brokken te herleiden. De band brengt punk in de puurste vorm met geen grenzen en veel energie. De korte punknummers brengt de groep met de nodige overgave waardoor iedere song anders aanvoelt. Door een opgefokte zanger als frontman te nemen, geeft dit het concert alleen maar een extra boost.

Een groot en fel licht geflankeerd door twee drumstellen, waarvan één akoestisch en één elektronisch, vult het podium. Het blauwe licht is de met drama gevulde piano. Sage is een samensmelting van het minimalistische in James Blake en het theatrale van Gotye. Sage brengt gevoelige indiepop die op bepaalde momenten groots uitpakt maar tegelijk ook kwetsbaar kan zijn. Live blijkt al meteen dat een zaal als Le Grand Mix te klein is voor het grootse geluid van de zanger.

Twee mannen met een bril en een minuscuul snorretje, een zeer bescheiden zanger met zijn t-shirt in de broek en een drummer met iets te woelig haar. Het kan zomaar de voorstelling van de nieuwste technische snufjes zijn. Het blijkt het begin van een sterk concert door Dralms. De Canadezen brengen muziek die telkens opbouwt naar een reusachtige climax waarin de frêle stem van zanger Christopher Smith een erg belangrijke rol speelt. De synths maken een donker geluid terwijl de basgitaar en drums een psychedelische klank laten weerklinken. Het zorgt voor een emotionele en angstaanjagende sfeer waarin tranen niet weg te denken zijn.

Mooi rustig en soulvol met een elektrisch sausje over. De set van de Britse Lapsley uit York betoverde de uitverkochte AB. Voor een dame van 19 jaar oud, klonk haar stem zeer volwassen. Het was wel duidelijk dat de blondine zenuwachtig was. Af en toe maakte ze een slippertje. Vooral wanneer ze de hoogte in ging, klonk haar stem niet altijd even toonvast. ‘Painter’ was het eerste hoogtepunt van de avond. Volledig solo en met veel emotie wist ze het publiek te raken. Het nummer ‘Love Is Blind’ deed de ogen van de fans sluiten en ‘Hurt Me’ was de afsluiter waarop iedereen zat te wachten.

Verwilderde haren alsof hij net iets te lang in de wind stond, wijde kleren waarmee hij er meteen als een surfer uitziet en een bepaalde verlegen afstandelijkheid. Matt Corby heeft genoeg sexappeal om ieder meisje in de zaal te laten flauwvallen. Op plaat kan hij iedereen in verroering brengen en in de Orangerie bezorgt hij honderden mensen kippenvel door atmosferische songs gemixt met zijn soulvolle stem. De man staat centraal geposteerd op het podium met rond hem zijn vijfkoppige band. De zanger is duidelijk op zoek naar de perfecte manier om zijn set op te bouwen. Aan de ene kant rockt hij soms eens stevig door zoals bij “Trick Of The Light” en langs de andere kant gaat alles heel traag zoals bij “Wrong Man”. Toch kan het publiek alles wel smaken en brullen ze ieder nummer aan elkaar door een oorverdovend applaus. Dit enthousiasme raakte Corby maar haalt hem niet uit zijn focus waardoor het concert één constante heeft: een indrukwekkende stem die alles aankan.