Een staande ovatie en een laaiend enthousiast applaus ontving Message in a bottle, een hedendaagse dansvoorstelling op muziek van Sting, op de wereldpremière in Londen. Wat de Londenaars bezielt om zo uit hun dak te gaan achteraf is ons een groot vraagteken. Punt is dat deze productie een erg hoog geitenwollensokniveau heeft, erg 1 op 1 aanvoelt (1 beweging per beat of sound), een simplistisch narratief heeft en de arrangementen van Martin Terefe bijna alle emotie uit de prachtige songs van Sting zuigen omdat vooral de percussie, drums naar voor komen. Regisseur en choreograaf Kate Prince slaagt er niet de fragiliteit van een nummer als ‘Fragile’ te vertalen naar het podium. Integendeel, we zien het gezelschap springen, erg explosieve bewegingen maken, zoals bijna de ganse voorstelling die gedomineerd wordt door urban, hiphop en breakdance. In plaats van in te zoomen op 1 danser of een koppel, zien we op den duur 5 koppels in een cirkel dansen die een spot tekent op de podiumvloer. Ook de andere lijnvoering achter-voor, links-rechts en diagonaal wordt visueel via de witte belichting van bovenuit zo ondersteund. Helemaal van de pot gerukt is de scène waarin een aanvankelijk rustig ‘Shadows of the rain’ opentrekt en zo waar een funky nummer wordt waarop de dansers in het rond springen terwijl ze op dat moment als asielzoekers zijn opgesloten. Het moet zijn dat het dikke fun is om opgesloten te zijn in een asielcentrum … Not!

Mocht Rasa van de Argentijnse choreograaf Daniel Proietto die zich inspireerde op Marius Petipa’s La Bayadère uit 1877 dezelfde intensiteit hebben in de eerste twee bedrijven als in het overweldigende derde (dat glijden en springen in het water zodat het opspat maar ook in de ballet-blanc scène waarin we de dansers simultaan of met een fractie van verschil in tijd zien variëren in de beweging tussen hen en de visuals van de schaduwen!), we zouden superlatieven tekort komen. Helaas flirt Rasa in het eerste bedrijf met Bollywoodkitsch, overacting (waarin nog maar eens bewezen wordt dat dansers niet de beste acteurs of actrices zijn omdat ze de neiging hebben te groot te projecteren) en is de moraal: om open te staan voor de uitgestotenen van de maatschappij (bedelaars) en de minderheden (homo’s, boeddhisten, enz.) zo vroeg al overduidelijk dat het verhaal al uitverteld lijkt nog voor het goed en wel begonnen is. Het geheel voelt als een erg kunstmatige optelsom van scènes aan en de spanningsboog van het geheel zit niet echt lekker. Ook het matineepubliek in Antwerpen weet er tijdens de laatste voorstelling geen blijf mee. Een staande ovatie combineren met een aarzelend en uiteindelijk eerder matig applaus: het toont aan hoe gespleten en toch ook wel wat contradictorisch het publiek reageerde.

In 1990 creëerde Anne Teresa De Keersmaeker Achterland. Een voorstelling die een scharnierpunt bleek in de geschiedenis van Rosas. Tot dan toe was het gezelschap en de voorstellingen uitsluitend – excusez le mot – bemand door vrouwen. Toen er drie mannen zich inschreven bij Rosas werd het een gemengd gezelschap. Achterland voelt dan ook aan als grenzen aftasten op zoek naar je identiteit. De impact die mannen op vrouwen hebben en andersom. En jawel, ook de kleine kantjes komen aan bod.

Toen Anna Bentivegna, Zoë Demoustier en Ayrton Fraenk nog studeerden, ontstond aan de Mime Opleiding in Amsterdam hun eindwerk nesten. Die is nu uitgegroeid tot een volwaardige kinderproductie waar niets op af te dingen valt. Als een ode aan geborgenheid, een zoektocht naar een knus dak onder je hoofd, een warm nest, een thuis, voelt deze prachtige woordeloze emotionele voorstelling dan ook aan. Zien we ze in het begin nogal op zichzelf en solo hun plek proberen te vinden tussen een groot doek aan krantenpagina’s en enkele dozen, dan zien we ze op den duur de boog maken dat ze het sterkst zijn (en bij uitbreiding de beste overlevingskansen hebben) om samen de handen in elkaar te slaan.

Een makkelijk leesbare dansvoorstelling die aanspoort om vriendelijk om te gaan met de natuur dat is Traces van Wim Vandekeybus en Ultima Vez. Op de backdrop die van de hand is van Patrick Vantricht zien we een bos, geïnspireerd op de laatste Roemeense oerbossen, het decor is dan weer geschilderd over de diagonaal, van links vooraan het podium tot rechts achteraan en daar naar boven hellend: een weg met twee rijstroken met een onderbroken witte lijn in het midden. Verder staat er rechts vooraan iets wat op een afvalcontainer lijkt en zien we Trixie Whitley samen met muzikanten Marc Ribot, Shahzad Ismaily, Ben Perowski en Daniel Mintseris achter enkele autobanden staan. Een beregoede voorstelling dachten we halfweg als eindconclusie – niet verlegen om een cliché van jewelste meer of minder boven te halen – maar na anderhalf uur kijken we toch op de klok en blijkt het aanvankelijke tempo en de dynamiek toch wat uit Traces te geraken. Dat komt omdat het gezelschap de vloer die met wit krijt bezaaid lijkt met nat als een spons op een zwart schoolbord terug schoonveegt en daar in het midden opnieuw een baan met twee rijstroken tekent die van achter naar voor loopt.