Het Nationaal Museum van de Speelkaart in Turnhout focust op verschillende aspecten: de geschiedenis van speelkaarten, de industriële revolutie en het ontstaan van de grafische industrie in Turnhout via Pieter Corbeels en Philippus Jacobus Brepols. Zij zijn de eerste drukkers in Turnhout op het einde van de achttiende eeuw. Maar Corbeels zal al snel concurrentie in eigen stad ondervinden wanneer medewerkers die het vak bij hem leerden zelf bedrijfjes uit de grond stampen en elkaars klanten proberen af te snoepen.

In 2009 opende het Hergé museum in Louvain-la-Neuve. Een gloednieuw gebouw werd daarvoor neergepoot door de Franse architect Christian de Portzamparc. Het gebouw refereert naar de vakjes die in de strips te vinden zijn. Het strakke ontwerp oogt nog steeds erg modern. Door de grote ramen en de kleurrijke inkomhal komt er niet alleen veel zonlicht in het gebouw, het ademt ook door de grootte van de ruimte die in verschillende volumes is onderverdeeld. Volumes die telkens voor een grote exporuimte staan. In maar liefst acht zalen wordt het ganse verhaal van Kuifjes bezieler uit de doeken gedaan. Voor alle duidelijkheid: het Hergé museum is dus niet louter een museum dat rond de wereldberoemde reporter Kuifje draait en zijn trouwe viervoeter Bobbie. 37 jaar na het overlijden van Hergé zou het grote publiek immers bijna vergeten dat hij meer is dan de geestelijke vader van Kuifje. Kwik en Flupke, de Brusselse ketjes die allerlei kwajongensstreken uithalen en Jo, Suus en Jokko, een opdracht voor het Franse jongerenweekblad Cœurs Vaillants, zijn bijvoorbeeld ook van zijn hand. De tekenaar was echter zelf nooit tevreden over die laatste reeks omdat de karakters (en dus ook zijn geestelijke vader) niet dezelfde vrijheid genoten waar Kuifje wel van kon profiteren.

Nog tot 24 januari kan je naar Louvain-la-Neuve om de hedendaagse kunsttentoonstelling Staged Bodies te zien in Musée L. Dat museum, van de katholieke universiteit in deze stad, is ondertussen drie jaar oud en is gehuisvest in een gebouw dat ontworpen is door de Belgische architect André Jacqmain. Op het werk van Jean-Marc Bodson dat in 2017 te bezichtigen was na, is het de eerste keer dat Musée L dat een dubbel statuut van universitair en openbaar museum heeft, een fototentoonstelling organiseert. Hoewel Staged Bodies inhoudelijk interessant is, valt ze qua kwantiteit wat licht uit. Hoewel de brochure stelt dat een bezoek gemiddeld zo’n twee uur zou duren, waren wij – weliswaar op een rustige dag – op een uurtje rond. En dan moet je weten dat we bij elk werk voldoende lang hebben stilgestaan, de bijschriften gelezen en al. Samen met de permanente collectie (waaronder enkele Picasso’s en een interessante Delvaux zitten) – die je met je toegangskaart gratis kan bekijken – kom je weliswaar wél aan een tweetal uur.

Het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel bestaat al sinds 2000. Toch heb ik er als muziekjournalist nooit eerder een stap binnengezet hoewel ik er bij mijn klim vanuit Brussel-Centraal over de Kunstberg naar het Koningsplein maandelijks verschillende keren langs kom. Prachtig art-nouveaugebouw die Old England, een voormalig warenhuis dat in 1899 werd gebouwd. Ideaal om een kiekje van te maken als toerist. En ja, ik herinner me toen ik voor het eerst die klim maakte dat ik net zoals enkele Japanners op een mooie lentedag gewoon hetzelfde deed: de voorgevel vastleggen op mijn smartphone. Wist ik veel welke muzikale meesterstukken daarbinnen te ontdekken zijn! Soms heb je dus een corona (semi-)lockdown nodig om het eigen kunstpatrimonium beter naar waarde te weten schatten en zaken te (her)ontdekken. Dat is in eerste instantie dé les die ik dit jaar geleerd heb. Naast het feit dat je handen uitgebreid wassen met zeep redelijk absurd is als je de kraan niet kan dichtdraaien met wat papier.

Nog tot 15 augustus 2021 kan je naar het Africamuseum in Tervuren de expo Mabele Eleki Lola! wat zo veel betekent als De aarde, stralender dan het paradijs bezoeken. De Congolese kunstenaar Freddy Tsimba gaat met zijn werk in dialoog met een deel van de collectie van het Africamuseum. Dat levert een aangrijpend, diepmenselijk samenspel op dat geen toeschouwer onberoerd laat. Tsimba trekt dan ook de kaart van het humane.