Ter gelegenheid van het tienjarig jubileum van De Roma had zanger-komiek Luc Caals een lekker ouderwetse revue op poten gezet. Sam Verhoeven en Ann De Winne mochten af en toe een liedje zingen. Warre Borgmans mocht uitgebreid vertellen over een busreis naar Tirol. Alle drie mochten ze op hun tijd een voorzet geven tijdens de verschillende sketches, maar het was Luc Caals die telkens kon scoren. Geen spitsvondige grappen, geen intellectueel gedoe, geen pretentie, maar toegankelijke humor, een gezellige sfeer en een gulle lach. Het geheel werd opgevuld met de dansjes van “The Ronald Lee White Dancers”.

“Een kind is als een smartphone: je kan je je leven niet meer voorstelen zonder.” Het lijkt misschien een gekke uitspraak, maar in het hoofd van Micha Wertheim werden wel meer verbanden gelegd die op het eerste zicht getuigden van een verdraaide logica. Hij deed wat dat betreft erg denken aan zijn Vlaamse collega Wim Helsen. Micha Wertheim gebruikte in zijn voorstelling “Voor je het weet” taalhumor, onverwachte visuele gags, spitsvondige twists en schijnbaar eenvoudige vergelijkingen om zijn publiek mee te nemen in zijn blik op de realiteit. We werden op bijna surrealistische manier voor de gek gehouden door een handig gebruik en misbruik van technologie. En uiteindelijk hebben we heel de voorstelling niets anders gedaan dan gezocht naar “closure” in een voorstelling waar een schrijver met “writer’s block” en een mop op het podium stond.

Wouter Deprez is terug na een sabbatjaar in Zuid-Afrika. Hij ging er zijn vriendin Marjan achterna die vrijwilligerswerk deed in Sterreweg, een organisatie die zich ontfermt over gehandicapte kinderen. Naar eigen zeggen was de werkdruk te hoog geworden. Ja, acht uur per week optreden, het doet wat met een mens blijkbaar.

Alex Agnew wil zich meer gaan toeleggen op het uitbouwen van een carrière met “Diablo Blvd”. Om in stijl afscheid te nemen van zijn rol als stand-upcomedian, trok hij nog maar eens vier keer naar het Sportpaleis in Antwerpen. De zaal zat afgeladen vol, de verwachtingen waren hoog gespannen en Alex loste ze ruimschoots in. Alle elementen die kenmerkend zijn voor Alex Agnew zaten in de show: een grote mond, rare geluidjes, grove commentaren, grappen die er soms zwaar over gingen en zelfs interactie met het publiek. Maar wat ons dit keer erg opviel en kon charmeren, was de uitgekiende maatschappijkritiek die verweven zat in bijna elk deel uit de voorstelling. Het was een show met veel meer dan platte humor. Alex Agnew keek nog een laatste keer met een kritische blik naar de samenleving en leverde een geestige, maar haarscherpe analyse waarbij hij er niet voor terugdeinsde om de vinger op de stinkende wonde te leggen. Het politiek correcte gezever werd overboord gegooid en hij noemde de dingen zoals ze zijn. Dit was waarlijk afscheid nemen in stijl.

Wat hebben debielen die op het middenvak van de autostrade aan een slakkengang blijven rijden met het vaderschap, herten en een Belgische bierproefavond in Nederland gemeen? Inderdaad: geen idee. De nieuwe voorstelling van Jeroen Leenders kende zijn première in de Arenbergschouwburg en was meteen een schot in de roos. Meermaals lachten we tot tranen toe. De stand up comedian was nog maar net zijn publiek door de mangel aan het halen, met onder andere een kalende man (“de maan van de Arenberg”) tot ie plots focuste op een twintigjarig meisje vooraan.  Leenders wist dat die stoelen pas op het einde verkocht worden voor de late beslissers, en werd overdreven lief toen ze hem vertelde dat ze journalistiek studeerde.