Een absurd “sprook” brengt Kamargurka in Vlaanderen en Nederland. Was het niet dat ie net voor hij een toegift doet,zegt zijn voorstelling in te willen korten tot “sprookje”. Wie de grap er niet van inziet, heeft het gevoel te weinig op het bord gekregen te hebben. Een ander heeft dan weer gulzig genoten van de spitsvondigheden overgoten door lugubere - inclusief sabbelende geluidjes – en seksuele – eveneens voorzien van sabbelende geluidjes – stukken.  De verteltoon is traag, diep, mysterieus en Kamagurka fluistert quasi. Het past perfect bij wat een doorsnee kleuterjuf doet om de aandacht te houden bij de kinderen tijdens een vertellinkje. Kamagurka stelt vragen aan zijn publiek en stimuleert zo mee de fantasie van de toeschouwers die zelf best absurde ideeën aanreiken. Kamagurka zet dus wel lijnen uit, een kader (hier een imaginair bos met twee bomen waarin ie verloren loopt) en integreert enkele gekke figuren aangevuld met hersenspinsels van het publiek. Een Sprook die niet meteen geschikt is voor kleuters maar wel de fantasie van volwassenen aan het werk zet. Opdracht geslaagd.

Ter gelegenheid van het tienjarig jubileum van De Roma had zanger-komiek Luc Caals een lekker ouderwetse revue op poten gezet. Sam Verhoeven en Ann De Winne mochten af en toe een liedje zingen. Warre Borgmans mocht uitgebreid vertellen over een busreis naar Tirol. Alle drie mochten ze op hun tijd een voorzet geven tijdens de verschillende sketches, maar het was Luc Caals die telkens kon scoren. Geen spitsvondige grappen, geen intellectueel gedoe, geen pretentie, maar toegankelijke humor, een gezellige sfeer en een gulle lach. Het geheel werd opgevuld met de dansjes van “The Ronald Lee White Dancers”.

“Een kind is als een smartphone: je kan je je leven niet meer voorstelen zonder.” Het lijkt misschien een gekke uitspraak, maar in het hoofd van Micha Wertheim werden wel meer verbanden gelegd die op het eerste zicht getuigden van een verdraaide logica. Hij deed wat dat betreft erg denken aan zijn Vlaamse collega Wim Helsen. Micha Wertheim gebruikte in zijn voorstelling “Voor je het weet” taalhumor, onverwachte visuele gags, spitsvondige twists en schijnbaar eenvoudige vergelijkingen om zijn publiek mee te nemen in zijn blik op de realiteit. We werden op bijna surrealistische manier voor de gek gehouden door een handig gebruik en misbruik van technologie. En uiteindelijk hebben we heel de voorstelling niets anders gedaan dan gezocht naar “closure” in een voorstelling waar een schrijver met “writer’s block” en een mop op het podium stond.

Wouter Deprez is terug na een sabbatjaar in Zuid-Afrika. Hij ging er zijn vriendin Marjan achterna die vrijwilligerswerk deed in Sterreweg, een organisatie die zich ontfermt over gehandicapte kinderen. Naar eigen zeggen was de werkdruk te hoog geworden. Ja, acht uur per week optreden, het doet wat met een mens blijkbaar.

Alex Agnew wil zich meer gaan toeleggen op het uitbouwen van een carrière met “Diablo Blvd”. Om in stijl afscheid te nemen van zijn rol als stand-upcomedian, trok hij nog maar eens vier keer naar het Sportpaleis in Antwerpen. De zaal zat afgeladen vol, de verwachtingen waren hoog gespannen en Alex loste ze ruimschoots in. Alle elementen die kenmerkend zijn voor Alex Agnew zaten in de show: een grote mond, rare geluidjes, grove commentaren, grappen die er soms zwaar over gingen en zelfs interactie met het publiek. Maar wat ons dit keer erg opviel en kon charmeren, was de uitgekiende maatschappijkritiek die verweven zat in bijna elk deel uit de voorstelling. Het was een show met veel meer dan platte humor. Alex Agnew keek nog een laatste keer met een kritische blik naar de samenleving en leverde een geestige, maar haarscherpe analyse waarbij hij er niet voor terugdeinsde om de vinger op de stinkende wonde te leggen. Het politiek correcte gezever werd overboord gegooid en hij noemde de dingen zoals ze zijn. Dit was waarlijk afscheid nemen in stijl.