Dankzij The Singing Factory is Andrew Lloyd Webbers ‘School of Rock’ nu ook te zien op het Europese vasteland. U wist misschien niet eens dat het een musical van sir Andrew was, maar dat nemen we u helemaal niet kwalijk. Het is dan ook niet zijn beste werk. De kans dat u meer vertrouwd bent met de gelijknamige film met in de hoofdrol Jack Black is veel groter. Het mooie van deze productie is dat dankzij de heerlijke prestaties van Jervin Weckx, An Lauwereins, Chaya Van Mol, Lotte Villays, Titus Schrooyen, Thijs Joppen, Jasper Van Hees en Sterre Hannes een eerder middelmatig product naar een veel hoger niveau wordt getild. Het lijkt wel alsof de rol van Dewey Finn speciaal voor Jervin Weckx geschreven is. Hij ademt gewoon anarchie en rock, is één brok energie en zingt daarbij nog goed ook. Maar de nachtegaal van dienst, of meer bepaald ‘Königin der Nacht’, is zonder enige twijfel An Lauwereins. Het gemak waarmee zij de hoge noten uit haar keel laat rollen is ronduit heerlijk om te horen en te zien.

Met de previews van ‘Rent De Musical’ toont Deep Bridge aan dat er in Vlaanderen genoeg jong en aanstormend talent is om de toekomst van de musical te garanderen. Voor één keer geen affiche met daarop dezelfde bekende namen als altijd, maar een cast van acteurs en actrices met minstens evenveel talent, maar voorlopig nog iets minder faam. Stijn Proesmans en Ruben Van Keer zetten met veel overtuiging de rollen van Mark Cohen en Roger Davis neer en bij de vrouwen schitteren Lien Van den Bossche en Lyssa Tejero als Mimi Marquez en Maureen Johnson. Het feit dat men naast een sterke hoofdcast ook nog eens werkt met een uitgebreid ensemble is een absolute meerwaarde voor de voorstelling. Regisseur Stany Crets maakt hiervan handig gebruik om het grote speelvlak mooi te vullen. Een belangrijk puntje van kritiek op de cast is dat hij wel erg wit is. Zeker voor een musical als ‘Rent’ hadden we in de hoofdrollen graag wat meer diversiteit gezien. Tenslotte speelt het verhaal zich af in het multiculturele East Village in New York.

Hoe kan je beter de herfstvakantie inzetten dan met een heerlijke musical zoals Robin Hood & Ik die je met een brede glimlach naar huis laat gaan? Eerlijk? We hadden er een beetje schrik van, om het verhaal van Robin Hood door Stany Crets aangepakt te zien. Dat komt omdat wij in onze tienerjaren enorme fan waren van Mel Brooks versie Robin Hood Men in Tights. Al snel zou je dan als recensent in de val kunnen trappen om te beginnen vergelijken, maar – en dat is absoluut ook de verdienste van Stany – geen enkel moment hebben we in de show dat voorgehad. Dat komt ook omdat de schrijver het verdomd slim wist aan te pakken. Zo neemt ie de tijd om het eigenlijke verhaal aan te vatten door eerst even het musicalgebeuren op zich in zijn blootje te zetten. Alleen al die intro: ‘de band staat onder leiding van de geluidstafel’ vonden we ge-ni-aal.

Musical is terug in Vlaanderen en eindelijk in kleur. Omwille van corona had Music Hall de première van ‘The Bodyguard, the Musical Dinner Show’ moeten uitstellen, maar het was de moeite van het wachten meer dan waard. Voor de show word je vergast op een lekker diner van de hand van sterrenchef Dominique Persoone en daarna is het volle bak genieten van de talenten van April Darby, Karoline ‘Leki’ Kamosi, Alyssa Luypaert en Charlotte Verduyn. Met als absolute topnummers: ‘Queen of the Night’, ‘Run to You’, ‘I Have Nothing’, ‘All at Once’, ‘One Moment in Time’ en als klap op de vuurpijl ‘I Will Always Love You’. Meer dan eens werden we tot tranen toe ontroerd om dan enkele minuten later weer vervuld te zijn van de volle goesting om stevig mee te gaan dansen.

Het onvermogen om zich aan te passen aan een nieuwe realiteit. Maar vooral: het onvermogen om een stap opzij te zetten voor een nieuwe generatie. Dat is waar de generatie van Lucas Van den Eynde mee kampt. Tragikomisch is dat. Goed dus dat er een heerlijke muziektheatervoorstelling over gemaakt is met Onheil in Black Creek door muziektheater de Kolonie dat in corso in première ging. Hugo Matthyssen schreef de hilarische tekst waar het publiek meermaals het om moest uitproesten. Dit is dan ook zó herkenbaar. Wie kent er bijvoorbeeld geen mensen die honkvast aan hun stoel en positie gekluisterd zijn in onze maatschappij en teren op nostalgie?