Was de eerste aflevering van de week van de Belgische muziek al op zijn zachtst gezegd straf te noemen, en bleken onze lezers het programma duidelijk even sterk te waarderen als wijzelf, dan bleek de tweede te bewijzen dat the best echt wel yet to come was. Het concept van dit liedjesprogramma is al even simpel als geniaal: neem een super begeleidingsband onder leiding van Hans Francken, de beste Belgische artiesten zowel aan Vlaamse als aan Franstalige kant, breng ze samen in de mooiste en meest magische concertzaal van Brussel: het Koninklijk Circus en laat die artiesten samen in duo’s of trio’s aantreden, en je ziet gewoon zangers en zangeressen die boven zichzelf uitstijgen met liveversies die je het gevoel bezorgen: ‘damn, kon ik daar maar in het echt bij zijn, al hadden ze me een stoeltje helemaal in de nok – het paradijs – van het Koninklijk Circus kunnen geven’. De week van de Belgische muziek was kortom straf, zeer straf. Dit smaakt naar meer. Hopelijk neemt één haar rol terug wat meer op door muziekprogramma’s in te blikken. Want die taak lieten ze de laatste jaren volgens ons iets te veel over aan de commerciële zender.

Hoe geloofwaardig is het dat een populaire Nederlandse operazangeres met een duur horloge aan de prostitutieclub Tropicana in Antwerpen bezoekt om daar te achterhalen wat er met haar man gebeurd is? Die vraag stelden we ons bijna de ganse tijd tijdens Red Light, de Vlaams-Nederlandse serie die Wouter Bouvijn en Anke Blondé regisseerden. Laat ons het zo stellen, dat het al even ongeloofwaardig is dat zo iemand én zo wereldvreemd én zo naïef zou zijn dan dat Koen De Bouw voor deze serie zou getekend hebben om een klein bijrolletje te spelen als Sam De Man.

Met de week van de Belgische muziek brengt één twee muziekspecials om ‘u’ tegen te zeggen. Een op dinsdag en een op donderdag. Die kwamen er met de steun van de stad Brussel en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Tussen de puike live optredens krijgen de kijkers dan ook straffe beelden van onze hoofdstad te zien die zo’n internationale uitstraling hebben, dat de VRT precies een generale repetitie aan het houden is voor mocht het ooit opnieuw zo ver komen en ons land het Eurovisiesongfestival mogen hosten. Wat De week van de Belgische muziek zo waanzinnig boeiend maakt op tv is dat er ongeziene samenwerkingen ontstaan. Koen Wauters die er bijvoorbeeld bijgehaald wordt om ‘Exes’ samen met Daan te zingen. Een nummer dat een liefdesverklaring is aan Daans exen waar hij nog steeds goed mee opschiet.

Precies 4 jaar na het eerste seizoen van Beau Séjour dat met een immer uitmuntend acterende Lynn Van Royen in de hoofdrol ook internationaal hoge toppen scheerde, is de reeks die draait rond het mysterie waarom iemand om het leven kwam, terug. De spannende fictiereeks komt er voor één overigens geen moment te vroeg na voor VRT zondagavondnormen eerder zwakke reeksen als GR5 en Black-Out waar enkel Violet Braeckmans spel ons wat kon bekoren. Dat Beau Séjour qua reeks van een totaal ander niveau is, bewijst alvast het knappe werk dat Director of Photography Anton Mertens en monteur Bert Jacobs in de eerste aflevering gestoken hebben. Ook de begingeneriek van Isaac Gozin, begeleid door muziek van Het Zesde Metaal is van een compleet andere orde in vergelijking met andere recente series. Deze keer is het plaats delict van Beau Séjour geen hotel, maar de zeilboot van Maurice Teirlinck (Gene Bervoets in de rol van zijn leven) die op naam staat van zijn moeder Micheline. Op de boot werd naast slaapmiddelen en alcohol 30.000 euro cash gevonden.  

Er zijn nog zekerheden met live awardshows, ook als die op kinderzender Ketnet uitgezonden worden. Een ‘even geduld’ pancarte voor de show begint bijvoorbeeld, dat ze over tijd gaan met zo’n show die altijd veel te lang duurt, een show waar cameramannen en -vrouwen en productiemedewerkers zich proberen verstoppen om uit beeld te gaan of gewoon tevergeefs proberen weg te rennen (altijd grappig om te zien overigens), beeldwissels die nogal shocking zijn, te grote afstanden die te overbruggen zijn tussen green room en de plek om de award af te halen zodat het muziekje dat de winnaar begeleidt al op is terwijl de persoon in kwestie nog maar halfweg het traject is, op een decolleté na is verdieping zelden aan de orde, en verder zijn er die speeches die nergens op slaan. Uitzondering op dat laatste was weliswaar die van Regi. Hij won met ‘Kom Wat Dichterbij’ de award voor de song van het jaar, bedankte ook zijn gezin en zei 'dat het niet altijd gemakkelijk is geweest' maar dat ie heel veel van hen hield. Wie de websites van de gespecialiseerde pers er dit weekend op nageslagen heeft, weet dat hij en Elke uit elkaar gaan. Bijzonder dus dat ie op zo’n show nog het woord ‘gezin’ in de mond neemt. We vermoeden overigens dat het een statement was hoor toen we hem op een keytar zijn hits ‘Vergeet de tijd’, ‘Vechter’ en ‘Kom wat dichterbij’ zagen begeleiden. Alle witte toetsen van die keytar zagen zwart …