Met Bianco van Nofit State Cicrus refereert creatief directeur Tom Rack soms naar zijn beginjaren toen hij nog op de Gentse feesten stond als straatartiest. Zo zien we onder andere een jongleeract door een jonge vrouw die het jongleren nog niet helemaal onder de knie heeft bijvoorbeeld. Zoals veel voorstellingen waar acrobatie aan te pas komt, lukt ook in deze show lang niet alles (van de eerste keer). Bianco mist zijn start zowat wanneer de ene en vervolgens de andere trapezist het contact met de houten lat verliest.  Ook de stripact tijdens het koorddansen van een andere acrobaat zit nog niet zoals het moet, maar wanneer ie na de vierde keer er wél in slaagt om een achterwaartse salto uit te voeren, krijgt ie een daverend applaus. Veruit tot de strafste acts die van begin tot einde goed zitten, ook qua sfeer, rekenen we die met de cyr wheel, de aerial silk op het einde van het eerste deel en de hand-op-hand acrobatie aan de trapeze tussen man en vrouw over de helft van het tweede deel. Bianco is daardoor moeilijk te omschrijven en te quoteren: een voorstelling die het midden houdt tussen concert, feestje en circusvoorstelling, waarbij het publiek rechtstaat. Lang niet alles is van eenzelfde niveau, en verdomd vaak sta je naar een podiumwissel te kijken – dat weliswaar opgevuld wordt door muziek – waardoor de spanningsboog van de voorstelling wel eens durft te verslappen.

Met “Bêtes de foire” creëren Laurent Cabrol en Elsa De Witte samen een unieke beleving. Een mengvorm van circus en theater, waarbij beiden geweldig in hun pantomime de toeschouwer meezuigen in hun nostalgische universum. Een wereld waar zij aan een antieke naaimachine met trappedaal zijn act voorziet van geluid én ritme (die versnelling met de schaar!), en een wereld van kleren maken, van traditie, van ambacht oproepen. Verder is er nog de pop met gitaren, accordeon én trommel die niet zelden voor live geluid zorgt naast het sfeervolle geluidsontwerp, een koude metalen constructie die even later verandert in twee poppen (man en vrouw) die voor een magische hand-op-handacrobatie zorgen, een acrobaat die met een strenge, afwijzende blik naar een toeschouwer toe, probeert op een koord aan de overkant te geraken op zijn tweewieler terwijl Elsa de act van de nodige live spanning voorziet op de zingende zaag en een oud koppeltje dat Elsa tot leven wekt in een best wel passioneel dansje waarbij de centrale paal van de tent én het achterwerk van de pop (een oude vrouw) geen onbelangrijke rol spelen.  Kermisbeesten kan je ook letterlijk nemen, want de hond van het duo – die de blues lijkt te hebben - zorgt op zijn beurt voor enkele onvergetelijke momenten.

Een eresaluut aan de traditie, aan de nostalgie van de circusfamilies die beetje bij beetje verdwijnen. Dat geeft Danny Ronaldo in zijn solo “Fidelis Fortibus”, een voorstelling die bitterzoet aanvoelt. Bij het binnenkomen stuurt ie het publiek al meteen naar huis. Er zal geen spektakel zijn want iedereen is dood en begraven met zagemeel in de cirkel waar het spektakel normaal doorgaat. Maar het publiek laat zich niet naar huis sturen en dus brengt ie op zijn manier alle anderen tot leven, van het mooie meisje dat van koorddansen haar specialiteit maakte en waar ie stiekem verliefd op was, tot die drommelse trapezist die de koorddanseres voor zich won.

Cirque Romanès is voor de derde keer te gast op Zomer van Antwerpen, dit keer met Voleurs de poules. Met 35 zijn ze, de zigeunerfamilie rond pater familias Alexandre, zijn zingende vrouw Délia, hun vijf tienerdochters en de rest van de familie. En ook nu zorgt dat voor uitverkochte voorstellingen. Wij trokken naar de première op zoek naar antwoorden voor dit succes.

Wie dacht dat mannen niet kunnen multitasken, geeft David Dimitri alvast lik op stuk. De Zwitser staat in zijn eentje garant voor de belichting, streepje muziek en theater, podiumwissels, kledijwissels, acrobatieën en stunts. Hij is artiest en circusdirecteur tegelijkertijd en in alles zijn autonome zelf. Hij houdt voeling met het traditionele circus maar neigt ook naar het nouveau cirque wat hem tussen twee werelden brengt. De kracht van theater toont ie door jong en oud tot de verbeelding te spreken. L’homme cirque is dan ook een voorstelling geworden die zelfs geroutineerde toeschouwers van circusvoorstellingen doet dromen en verbazen om soms ogenschijnlijk eenvoudige zaken. Net daar zit de kracht ook van deze voorstelling: in zijn magie.