Plat en vol cliché’s. Dat is Amaluna, de jongste show van Cirque du Soleil die tot 25 oktober ons land in Brussel aandoet. De clown Pavel Mikhaylov die zijn zwaard laat recht komen ter hoogte van zijn penis terwijl hij voor Gabriella Argento, de vrouwelijke clown staat, … Zij die verderop dan weer gewillig neervlijt en op hem ligt te wachten, dan weer haar boezem door hem laat kussen,… Veruit het flauwste en erg voorspelbare duo dat we ooit aan het werk zagen, is dit.  Beiden stapelen de cliché’s op. Zelden hebben we ons zo – we wikken onze woorden – geërgerd aan een clownact. Maar daar houdt het dan nog niet mee op. Zo zien we Viktor Lee in deel twee ter hoogte van zijn teelballen met twee witte balletjes jongleren. Zelfs een klein kind – een klein meisje dat in onze buurt zit - heeft de seksuele laag in Amaluna door en slaakt spontaan een “ei!”-kreet uit.  Het zijn momenten dat we onze voetjes naar boven willen doen, zodat het (bedenkelijke) niveau kan passeren. Los van enkele hoogtepunten hangt deze Cirque du Soleil-show, die niet het poëtische niveau haalt van Corteo en ook qua spektakelgehalte moet onderdoen aan Kooza, erg slecht aan elkaar. De spanningsboog is te slap, de running order van de show onlogisch,... En dat terwijl ie maar twee uur en tien minuten (inclusief pauze) duurt.

Een laaiend enthousiast publiek tijdens en na het optreden van het Praagse Cirk La Putyka**^1/2. Een zatte/zotte bedoening brengt het gezelschap. Een vrouw die haar voeten in een bierglas steekt en daarmee rondwandelt alsof de glazen erg hoge hakken zijn, is nog maar het begin van de voorstelling. “I want to do something risky?”- “whisky?”denkt een ander gehoord te hebben. Wat te denken van een trampoline act terwijl de acrobaat jongleert met een mes en enkele ballen? Verder noteren we een sterke act met het cyr wheel, en adembenemende momenten op het teeterboard, de Russische schommel én een poëtisch moment aan de aerial silk.

“Pour le meilleur et pour le pire” (2011) is de tweede creatie van Cirque Aïtal. In de zomer van 2009 bezocht het gezelschap Antwerpen al met “La piste là” (creatie: 2007). Een van de iconische beelden uit “La piste là” was onder andere het moment dat Kati Pïkkarainen in de beker van een tuba gestoken werd terwijl Victor Cathala het koperblaasinstrument optilde en bespeelde wanneer zij er in zat. “Pour le meilleur et pour le pire” verwijst naar “in goede en kwade dagen”, de huwelijksgeloften tussen een koppel bij het huwelijk. In het echte leven zijn Victor en Kati ook een echt koppel. Sterker nog: in april, vier maanden geleden dus, schonk de acrobate het leven aan hun eerste kindje. De première van “Pour le meilleur et pour le pire” in Antwerpen was dus dubbel spannend, de eerste voorstelling na een lange break én – niet te onderschatten – de uitdaging voor Kati om terug op gewicht te komen en terug (voornamelijk buik- en arm)spieren aan te kweken. 

Met Bianco van Nofit State Cicrus refereert creatief directeur Tom Rack soms naar zijn beginjaren toen hij nog op de Gentse feesten stond als straatartiest. Zo zien we onder andere een jongleeract door een jonge vrouw die het jongleren nog niet helemaal onder de knie heeft bijvoorbeeld. Zoals veel voorstellingen waar acrobatie aan te pas komt, lukt ook in deze show lang niet alles (van de eerste keer). Bianco mist zijn start zowat wanneer de ene en vervolgens de andere trapezist het contact met de houten lat verliest.  Ook de stripact tijdens het koorddansen van een andere acrobaat zit nog niet zoals het moet, maar wanneer ie na de vierde keer er wél in slaagt om een achterwaartse salto uit te voeren, krijgt ie een daverend applaus. Veruit tot de strafste acts die van begin tot einde goed zitten, ook qua sfeer, rekenen we die met de cyr wheel, de aerial silk op het einde van het eerste deel en de hand-op-hand acrobatie aan de trapeze tussen man en vrouw over de helft van het tweede deel. Bianco is daardoor moeilijk te omschrijven en te quoteren: een voorstelling die het midden houdt tussen concert, feestje en circusvoorstelling, waarbij het publiek rechtstaat. Lang niet alles is van eenzelfde niveau, en verdomd vaak sta je naar een podiumwissel te kijken – dat weliswaar opgevuld wordt door muziek – waardoor de spanningsboog van de voorstelling wel eens durft te verslappen.

Met “Bêtes de foire” creëren Laurent Cabrol en Elsa De Witte samen een unieke beleving. Een mengvorm van circus en theater, waarbij beiden geweldig in hun pantomime de toeschouwer meezuigen in hun nostalgische universum. Een wereld waar zij aan een antieke naaimachine met trappedaal zijn act voorziet van geluid én ritme (die versnelling met de schaar!), en een wereld van kleren maken, van traditie, van ambacht oproepen. Verder is er nog de pop met gitaren, accordeon én trommel die niet zelden voor live geluid zorgt naast het sfeervolle geluidsontwerp, een koude metalen constructie die even later verandert in twee poppen (man en vrouw) die voor een magische hand-op-handacrobatie zorgen, een acrobaat die met een strenge, afwijzende blik naar een toeschouwer toe, probeert op een koord aan de overkant te geraken op zijn tweewieler terwijl Elsa de act van de nodige live spanning voorziet op de zingende zaag en een oud koppeltje dat Elsa tot leven wekt in een best wel passioneel dansje waarbij de centrale paal van de tent én het achterwerk van de pop (een oude vrouw) geen onbelangrijke rol spelen.  Kermisbeesten kan je ook letterlijk nemen, want de hond van het duo – die de blues lijkt te hebben - zorgt op zijn beurt voor enkele onvergetelijke momenten.