Voor het eerst bracht Jef Neve met een kamerorkest van een kleine dertig man het werk “In Flanders Fields” live. De première was voor de Landlopers-Kapel in Merksplas waar drie voorstellingen met telkens 400 toeschouwers werden gegeven. Een uniek kader, prachtige muziek waarvan “In flemish fields, song 2” het meest bekende is, want het was de generiek van “In Vlaamse Velden”. Neve leverde magistrale nummers af als “War Scene” , “Anthem for our fathers” en ”Marie, sehen wir uns wieder” die in geen tijd de kleinste vezel van ons lichaam raken.  Wat hebben we deze diepgang – het moet gezegd dat instrumentale nummers, en klassieke muziek vaak veel dieper raakt – deze zomer erg gemist blijkbaar. Al moet gezegd dat “Jef Neve en de helden van het thuisfront” vooral muzikaal*** ons wist te raken. Qua woordkunst* voelde de voorstelling ons iets te semi professioneel aan.

Met Petotter brengt Theater de Spiegel muziektheater naar de kindercrèche. Het publiek van Astrid Bossuyt (viool), Joeri Wens (percussie waaronder de daf (Perzisch), een trom met metalen ringetjes in, en de davul, een Turkse basdrum) en Nicolas Ankoudinoff (sax, dwarsfluit, mondharp) gedraagt zich net als op een muziekfestival. Zowat alle types komen we tegen terwijl het trio de jonge toeschouwertjes muziek en klanken laat ontdekken én laat deelnemen aan de voorstelling.

Typerend voor het concert van Joe Satriani in het OLT, waren de gesprekken achteraf op het terras of aan de toog. Die gingen véél verder dan datgene waar journalisten onder elkaar na een concert over napraten, voor zover dat nog gebeurt tenminste. Want recensies schrijven doet iedereen tegenwoordig alsof het hard news is: iedereen moet per se de eerste zijn, wat gigantisch op onze lachspieren werkt. Maar dat is een andere discussie. Satrianifans praatten over de gitaartechniek van hun idool, zetten hun vingers, en deden enkele grepen op luchtgitaar na. Het mocht duidelijk zijn: het respect voor de muzikant was groot, niet meer dan terecht trouwens.

Nog nooit hebben we een muzikant zien eten op het podium tijdens een concert. In de Charlatan koos saxofonist/dwarsfluitspeler/toetsenist Enrico Gabrielli van Calibro 35 halfweg de set voor een banaan alsof het even rust was in een tennismatch. Best een grappig zicht maar wel verdiend om energie op te doen. Want wat musiceerden hij en zijn drie partners ontzettend sterk in Gent!

Tot twee keer toe een staande ovatie en stevig applaus. Dat kreeg Wim Mertens Trio geheel verdiend in de Bourla. Zeer uitzonderlijk maken we daar trouwens staande ovaties mee. Samen met deSingel behoort het publiek van de Bourla namelijk tot een van de meest kritische die er te vinden zijn in Antwerpen. Een staande ovatie haal je daar enkel op basis van pure klasse, na het onderste uit de kan te halen, grenzen verleggen, quoi.