Typerend voor het concert van Joe Satriani in het OLT, waren de gesprekken achteraf op het terras of aan de toog. Die gingen véél verder dan datgene waar journalisten onder elkaar na een concert over napraten, voor zover dat nog gebeurt tenminste. Want recensies schrijven doet iedereen tegenwoordig alsof het hard news is: iedereen moet per se de eerste zijn, wat gigantisch op onze lachspieren werkt. Maar dat is een andere discussie. Satrianifans praatten over de gitaartechniek van hun idool, zetten hun vingers, en deden enkele grepen op luchtgitaar na. Het mocht duidelijk zijn: het respect voor de muzikant was groot, niet meer dan terecht trouwens.

Nog nooit hebben we een muzikant zien eten op het podium tijdens een concert. In de Charlatan koos saxofonist/dwarsfluitspeler/toetsenist Enrico Gabrielli van Calibro 35 halfweg de set voor een banaan alsof het even rust was in een tennismatch. Best een grappig zicht maar wel verdiend om energie op te doen. Want wat musiceerden hij en zijn drie partners ontzettend sterk in Gent!

Tot twee keer toe een staande ovatie en stevig applaus. Dat kreeg Wim Mertens Trio geheel verdiend in de Bourla. Zeer uitzonderlijk maken we daar trouwens staande ovaties mee. Samen met deSingel behoort het publiek van de Bourla namelijk tot een van de meest kritische die er te vinden zijn in Antwerpen. Een staande ovatie haal je daar enkel op basis van pure klasse, na het onderste uit de kan te halen, grenzen verleggen, quoi.

De Amerikaanse tenor Michael Spyres (eerder te zien als hoofdrol in La Damnation de Faust en Candide in de Vlaamse Opera) kent zijn Muntdebuut tijdens de concertante uitvoering van Rossini’s laatste opera Guillaume Tell die 185 jaar geleden, in 1829, zijn première kende. De man maakt in de rol van Arnold meteen een sterke indruk. Zo’n indruk dat ie in het vierde bedrijf tot twee keer toe een stevig applaus in ontvangst mag nemen. Dat gebeurt na de eerste scène (“Ne m‘abandonne point, espoir de la vengeance”) wanneer hij de verscheurende zinnen “J‘appelle, il n‘entend plus ma voix! Murs chéris qu‘habitait mon père, je viens vous voir pour la dernière fois!” heeft gezongen. In de tweede scène draait het verdriet helemaal om in woede: ”Amis, amis, secondez ma vengeance” klinkt het daar dreigend. De stem van de gebroken man horen we die rouwt om het verlies van zijn vader in intimistische lamenti, maar toch ook kracht vindt voor de grote zaak, de vrijheidsstrijd. Het past Spyres als gegoten hoewel zijn “pour“ af en toe als een “por“ klinkt. Daarnaast speelde de Amerikaan het ook psychologisch. Hij was de enige solist die het ganse concert de muziekstandaard naar beneden kon duwen omdat hij zijn teksten vanbuiten kende. Maar ook naast hem stonden erg sterke solisten. Al is en blijft dé motor van een grand opera van Rossini het – letterlijk – uitgebreide koor én orkest van de Munt.

De in Libanon geboren Ibrahim Maalouf heeft muziek met de paplepel binnengekregen. Vader was professor aan het Conservatorium, moeder pianiste. De burgeroorlog bracht het gezin naar Frankrijk. Daar begon zijn liefde voor de trompet. Nasime Maalouf ontwierp in de jaren zestig een speciale trompet voor zijn zoon. Niet het standaardmodel met drie ventielen, maar met vier. Op die manier kunnen ook de typerende Arabische klanken worden uitgebracht. Hij kiest voor frisse jazz met een Arabische twist. Ibrahim Maalouf zou op dit moment de enige kwarttoontrompettist ter wereld zijn die dit genre beoefend.