Alle schone dingen, de allereerste monoloog met Tom Dewispelaere, blijkt geen monoloog maar een dialoog met het publiek die heel mooi balanceert tussen intiem, klein en gevoelig en zo nu en dan ruimte maakt voor een lachje om het luchtig te houden. De voorstelling houdt het midden tussen een improvisatiesessie van dik een uur met de toeschouwers en een solo.

Met alleen zijn daar heeft Johannes Lievens al van kindsbeen ervaring mee. Toen ie in de kangoeroeklas zat in de lagere school bijvoorbeeld omdat ie voor stond op de rest van zijn leeftijdsgenootjes. Maar eenzaamheid, da’s iets waar ie recenter, in 2022 mee geconfronteerd werd. Het inspireerde hem om daarrond een voorstelling te maken, een monoloog die hij op de Zomer van Antwerpen in première liet gaan: de eenzame stad.

Een voorstelling die perfect de huidige tijdsgeest samenvat én die een 43-jarige zoals ondergetekende doet nadenken over hoe ie verder in het leven zal staan. Daar slaagt Compagnie Cecilia met verve in met Bagger.

Keuzestress. Daarover heeft Pleun van Engelen het in Liefs, Achilles: haar monoloog rond de sterkste, dapperste en knapste Griekse held die ze in de Griekse mythologie terugvond. ‘Maar was hij wel zo dapper?’, vraagt ze zich na een tijdje af in haar tekst. Want bleef ie niet een half boek lang gewoon in zijn tent zitten, rouwend om de dood van Penthesilea (‘Misschien is ie huilend in slaap gevallen’)? Maar mogelijks ook vrezend voor zijn eigen einde. De actrice somt daarbij even op hoe verschillende Griekse helden om het leven kwamen, met gevoel voor humor ook dat ze hier en daar in de tragiek steekt. Neen, een held zijn en weten dat je zal sterven, is geen pretje. Zo trekt ze op den duur ook de existentialistische filosofische kaart: ‘Wat doe ik hier? Wat als ik voor iets anders had gekozen en Griekse vazenschilder was geworden?’ en hekelt ze de zinloosheid van geweld en bij uitbreiding oorlogsvoering.

7 jaar na Driften staat petri dish op Zomer van Antwerpen met Talweg opnieuw garant voor een voorstelling die zowel esthetisch, absurd als intrigerend is. Een die circus, dans, theater en beeldende kunst laat samenkomen in een voorstelling, hier een horrorsprookje gebaseerd op de Griekse mythologie met barokke elementen. Net zoals in hun vorige voorstelling mengt het gezelschap het menselijke met het niet-menselijke (hier zien we in het begin monsters als Titanen voorgesteld) in een wereld die op de rand staan van de afgrond. Gaandeweg zien we de personages terug menselijkere trekken aannemen.