Het wordt wat veel ondertussen, de films over het artiestenleven en de combinatie met het (ontbreken van een) gezin die dit seizoen uitkwamen: het spanningsveld tussen carrière en privé-leven, de work-life balans met andere woorden.  Na onder andere A star is born, Bohemian Rhapsody, Rocketman, Blaze en Teen Spirit is het nu de beurt aan Wild Rose in een regie van Tom Harper om de muzikale toer op te gaan. Zeker, qua muziek levert de prent een erg coherente soundtrack af vol countrysongs. Maar inhoudelijk sleept het toch wel wat banale verhaal, op het soapachtige af links en rechts. Hoewel de film er een snelle montage op nahoudt bij de start en de belangrijkste personages zich dus al snel aan de kijker voorstellen, weet de prent dat vertelritme helaas niet te houden waardoor de spanningsboog behoorlijk verslapt na verloop van tijd.  Hoofdpersonage is Rose-Lynn Harlan (overtuigend en naturel neergezet door Jessie Buckley die de meeste songs ook zelf inzong voor deze prent). Zij heeft er een gevangenisstraf van 12 maanden opzitten. Haar medegevangenen roepen haar ‘Je wordt de volgende Dolly Parton’ toe. Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan.

Teen Spirit, de film van Max Minghella, heeft voor alle duidelijkheid niets met de song van Nirvana te maken en ook niet met die band. De prent zoomt wél in op een belangrijk aspect van de muziekindustrie: de talentenjachten. Violet Valenski (neergezet door een uitmuntende Elle Fanning) schrijft zich op een dag in wanneer het tv programma audities voor de allereerste keer houdt in het Isle of Wight. Violet woont thuis bij haar moeder en houdt er verschillende jobs op na naast haar schoolwerk als zeventienjarige. Dat komt omdat haar pa het huis uit is en haar moeder absoluut het grote huis, de weilanden en de dieren wil blijven onderhouden in de naïeve veronderstelling dat haar man ooit terug zal komen. Moeder en dochter kunnen nauwelijks de eindjes aan elkaar knopen. Eieren op de markt verkopen doen ze met weinig succes, enz. Dus gaat Violet als serveuse aan de slag in het weekend. Stiekem gaat ze soms ook zingen in een bar. Maar daar heeft ze maar 1 fan: een oude ex-operazanger Vlad (magistraal neergezet door Zlatko Buric) die alcoholverslaafd is, lijkt te leven in zijn truck en geen contact meer blijkt te hebben met zijn dochter die in zijn voetsporen is getreden en nu in Parijs zingt als operazangeres.

Aan humor – zoals de knipoog naar Star Wars - geen gebrek in Spider-Man Far from home. Tony Stark krijgt bijvoorbeeld een hilarische kleffe tribute op de tonen van Whitney Houstons ‘I will always love you’ bij de start van de film. Tijdens de opening credits wanneer het Marvel-logo te zien is, is de song te horen die in een beweging overgaat in een erg kitscherige videomontage (die waterovergangen in de foto’s!) van enkele scholieren op de campus tv van de Midtown School of Science and Technology in NY. We zijn in een bewogen schooljaar dat door de Blip iets langer duurde voor al wie zoals Betty Brant overging in stof. Zij moesten namelijk hun jaar helemaal overdoen inclusief examens afleggen ook al hadden ze voor de Blip plaatsvond al hun mid terms afgelegd. Het heeft ook voor ongelijkheid gezorgd want nu zijn er zestienjarigen die door de Blip op papier 21 zijn, maar mentaal nog steeds 16 zijn. Daardoor probeert die groep wel eens aan alcohol te geraken, hoewel ze daar eigenlijk nog niet ‘rijp’ voor zijn. In de film zien we Flash (Tony Revolori) even van die situatie misbruik maken door alcohol in het vliegtuig naar Venetië te bestellen.

Op papier ziet het idee van Yesterday er best goed uit, in de praktijk werkt de cocktail van jukebox musical romcom/fantasy-film helaas niet. De dertigjarige Lily James spat weliswaar opnieuw van het scherm met haar ongelooflijke naturel waarmee ze ons recent in Baby Driver, Mamma Mia! Here we go again en dit seizoen op de planken van de West End met Ivo Van Hoves theaterversie van All about Eve wist in te pakken. Ze lijkt wel geknipt om girl next door-rollen te spelen, en op dat vlak de nieuwe Alicia Silverstone, met dat verschil dat James Britse is. Helaas pakt de mayonaise niet al te best met haar tegenspeler Himesh Patel in de rol van Jack Malik. Die kent de songs van The Beatles nog als een van de enige bewoners op aarde. Bijna alle anderen zijn die na een wereldwijde black out van enkele seconden vergeten. Ook Oasis (wat logisch is, The Beatles zijn een van de belangrijkste invloeden voor de voormalige band rond de Gallagher-broers geweest. Als die nooit bestaan hebben, kan Oasis ook niet bestaan hebben, in deze film.), sigaretten en Harry Potter bv. zijn niet langer gekend. Dus brengt Malik het materiaal van the Beatles tijdens optredens, en wordt ie zo in geen tijd beroemder dan Ed Sheeran waar ie in het begin nog even het voorprogramma voor verzorgt. Maar na een battle tussen de twee waarin Ed hem een paar minuten geeft om een nieuwe song te schrijven, blaast de rosse singer-songwriter een stemming nadien af, omdat ie weet dat wat Malik bracht sterker was.

Oppervlakkig en diep tegelijkertijd is Booksmart, de tienerkomedie van Olivia Wilde. Net die tegenstelling maakt de film, die zich duidelijk op een vrouwelijk bioscooppubliek richt onweerstaanbaar. Molly (Beanie Feldstein) en Amy (Kaitlyn Dever) stellen een dag voor ze afstuderen vast, dat ook hun jaargenoten naar Yale en andere topuniversiteiten kunnen. En zij die niet verder willen of kunnen studeren, wordt een goedbetaalde job bij Google bijvoorbeeld aangeboden. Het is dan pas dat de twee vaststellen wat voor opofferingen ze gedaan hebben de afgelopen jaren door uitsluitend te focussen op hun schoolcarrière terwijl de anderen wel in staat bleken feesten, al dan niet en losbandig seksleven en studeren te kunnen combineren. Dus beslissen ze om naar hét afstudeerfeestje van het jaar te gaan en daar hun achterstand op één nacht in te halen. Drugs, alcohol, jagen op de man en vrouw waar ze al jaren heimelijk verliefd op zijn (Amy voelt iets voor Ryan, gespeeld door Victoria Ruesga, Molly voor Nick, gespeeld door Mason Gooding), flirten met illegale zaken, zoals opduiken op de achterbank van een pizzakoerier in de hoop te weten te komen waar Nicks feestje doorgaat, en ander experimenteel gedrag zoals lesbische seks (Bye bye ‘Ling Ling’ panda teddy bear. Welcome real vagina!) waarbij het ‘foute’ gaatje gestimuleerd wordt, en sukkelseks in de badkamer tussen Amy en Hope (Diana Silvers, die op dit moment ook te zien is in MA) die verre van romantisch is als je onder invloed bent,  … moeten hun seuterig imago oppoetsen voor de twee elkaar een jaar niet meer zullen zien. Amy gaat namelijk tampons maken in Botswana, omdat vrouwen daar te vaak slachtoffer zouden zijn van leeuwen, die hun menstruatiebloed vanop afstand zouden kunnen ruiken.