Volwaardige afsluiters waren de oude rotten van Underworld niet. Ze waren niet slecht, maar als afsluitende act van Paaspop werden de verwachtingen niet ingelost. Het begin was stroef, maar met mondjesmaat geraakten ze de berg op en belandde het duo op de top met hun laatste knaller ‘Born Slippy’. Andere hoogtepunten waren de smerige ondergrondse techno van ‘Two Months Off’ en ‘Rowla’. Hoedje af ook voor Rick Smith die in plaats van een draaitafel vasthield aan zijn mengpaneel. Het softe ‘Ova Nova’ was helaas een echte misser. Voor de rest bleef de set vrij constant.

“I gonna give 75%, most of the time“, Dennis Lyxzén gaf zich vooral het hele concert door. Refused weigerde om rustig te spelen. Geflankeerd door enkele reusachtige witte doeken, doet Refused een angstaanjagende en chaotische sfeer ontstaan enkel en alleen door de belichting. De band geeft Paaspop een les in moraal en tenten afbreken. Op de laatste show van hun tour laat Refused niets heel van alles wat op dat moment nog recht stond. Lyxzén liet al zijn demonen los en schreeuwde er op los.

Ze leken wel de Jason Derulo’s van Nederland met hun vervormde stemmen. De Jeugd Van Tegenwoordig speelde het dak van de Apollo tent. Ze begonnen meteen aan een hoog tempo waar het publiek niet vies van was. De gekke bende had voortdurend een glimlach op hun gezicht terwijl ze onder elkaar en met de menigte wat moppen tapten. De hoogtepunten van het optreden waren de crowsurfende jongentjes van rond de tien die verbaasd, maar opgetogen werden gedragen door de tent op het nummer ‘Buma in me zak’. Ook op het oude bekende ‘Watskeburt?!’, barst het feest los. Jammer dat ze ‘Manon’ niet speelden. Dat had de set compleet gemaakt.

“This is a one hour rock n roll situation“ vertelde Dave Wyndorf aan het begin van de set. Een uur rock ‘n roll was wat hij het publiek gaf. Met een stevige set die nooit achterop keek, lag de nadruk vooral op riffs en solo’s. Doordat ieder nummer dezelfde opbouw kreeg, trad er naarmate de set vorderde gewenning op. Toch liet het publiek dit varen en bleek de voorspelbaarheid geen knelpunt. De mannen weten hoe ze met vier een solo moeten brengen en Wyndorf hield zich uitermate goed bezig met het entertainen van de toeschouwers die duidelijk moesten rocken.

Meatbodies speelde slechts een half uur op Paaspop. In die tijd wist het alles en iedereen te verbrijzelen. Het begon met wanorde bij “Disorder” en werd doorheen het volledige concert doorgetrokken met een groezelig samenspel van gitaren en drums. Chad Ubovich heeft een angstaanjagende stem en ziet er uit als een kwaadaardige geest. Deze boosheid stopt hij in de nummers van Meatbodies waardoor het volledige publiek van begin tot eind schudde met het hoofd van opwinding. Meatbodies lust het vlees graag rauw.