Een aarzelend applaus dat overging in een beleefdheidsapplaus om uiteindelijk te eindigen met een handvol toeschouwers die een staande ovatie gaven (uit gewoonte wellicht) en één iemand die even de productie toefloot. Dat kreeg De Stille Kracht van Ivo Van Hove en Toneelgroep Amsterdam na zijn Belgische première in deSingel. Een mens vraagt zich af of die viersterren-recensies die collega media bovenhaalden dan wel op zijn plaats waren.

In So it Goes speelt de Tijd met de tijd. Freek Vielen gebruikt het boek Slaughterhouse Five van Kurt Vonnegut als bron voor deze voorstelling. Een voorstelling die het midden houdt tussen een monoloog, een biografie en een boekvoorstelling die hij zo naar zijn hand zet dat het lijkt alsof hij vanuit de ik-figuur staat te spreken, maar dat eigenlijk niet aan het doen is. De Amerikaan Vonnegut heeft de bombardementen op Dresden in 1945 overleefd. Het boek is een combinatie van fictie, pure oorlogsgruwel die hij zelf meemaakte, en faits divers over het leven en de liefde.  Of zoals hij het ook stelt: “dit is min of meer echt gebeurd”.

30 performers, 4 generaties staan op het podium van de Bourla voor dé klepper van de Antwerpse Kleppers: Mount Olympus. En dat het een klepper was, liet het publiek zeer duidelijk horen. Een staande ovatie van een kwartier waarbij de toeschouwers luidruchtig hun appreciatie lieten horen en met de voeten begonnen stampen. Mount Olympus is als bergbeklimmen, eens de top bereikt, de afstand overbrugd, deel je als toeschouwer mee in de extase, de catharsis van het moment onder het motto “we did it”. Alle lof voor de performers van Troubleyn die deze uithoudingskoers tot het einde volhielden. Ook wij zijn daar laaiend over. Alleen over de artistieke keuzes, de trage verteltijd (de meeste scènes worden bewust gerokken tot minstens een kwartier en voelen dan ook net té lang aan), en de bij momenten slappe spanningsboog (vooral hoofdstukken 5 t.e.m. 8) en het repetitieve aspect (Fabre wil vooral aantonen dat de geschiedenis zich herhaalt, maar soms werkt de herhaling eerder tegen dan voor hem) zorgden ervoor dat we wel vaker naar de mengtafel keken om te zien hoe lang een scène nu weer aan het duren was, of keken we naar onze eigen klok. Maar dat neemt niet weg dat die 24 uur performance over het algemeen snel voorbij ging door de rijke beeldtaal van Fabre en een arsenaal aan gi-gan-tisch straffe scènes.

Stan en Dood Paard brengen een heerlijk absurd Kunst van Yasmina Reza uit 1994. De gemoederen laaien hoog op tussen Serge (Kuno Bakker), Yvan (Gillis Biesheuvel) en Marc (Frank Vercruyssen) wanneer Serge een wit schilderij heeft gekocht van Andreos. Kostprijs: 60 000 euro.  15 jaar zijn ze vrienden, maar die vriendschap komt zwaar onder druk te staan. Vooral wanneer Serge en Marc lijnrecht tegenover elkaar staan (Marc vindt het werk “shit”) en Yvan uit zijn verzoenende “in het midden blijven” rol kruipt.

Een heerlijk absurd Beckett Boulevard serveert De Koe op een dienblaadje volledig in de traditie van Samuel Beckett. Een stuk dat gaat over identiteit, jezelf verliezen, vervreemden (en afdalen), het verschil tussen authenticiteit en voorgewende authenticiteit, mediakritiek ook op radio en tv formats (zoals Hautekiet en Van Gils en Gasten) en hoe zijn aan cultuurverslaggeving doen, theater in het theater ook, het intellectualistische geneuzel over muziek, het overdreven analyseren van de dingen, favorietenlijstjes, … Maar even goed gaat het over acteurs die werken in de horeca. Vooral slechte acteurs, die super zijn in overacten, en daarmee perfect gecast zijn om de rol van ober te spelen. Over de toekomst van het theater gaat het werk tevens. Hoe we dagelijks een rol spelen ook: “The presentation of self in everyday life” van Erving Goffman dus. Maar de voorstelling is vooral een feest van het absurde.