Toegegeven, erg grote fans van het ondertussen 24 jaar oude Toy Story zijn we nooit geweest hoewel de allereerste computergeanimeerde film ondertussen mythische proporties verkregen heeft bij de fans van het eerste uur, een nieuwe generatie jongeren en filmcritici. De vierde én tevens laatste film uit de reeks is nu uit in de bioscoop: Toy Story 4. En hoewel de film ook familie- en vriendschapsbanden naar voor zet als thema, een warm nest in kleurgebruik uitademt net zoals de allereerste film, ontbreekt die hartelijke, gezellige laag hier toch een beetje. Verder valt vooral het erg lijzige tempo van deze prent op die bij momenten angstaanjagender is (verschillende keren weet Benson ons schrik aan te jagen) dan een gemiddelde goedkope horrorfilm. Om kort te gaan: Toy Story 4 is zo’n film die alweer zo’n 100 minuten duurt waarbij je je afvraagt of het echt niet korter kon om het verhaal te vertellen. Zo’n film waar je tijdens het kijken zit te mijmeren naar de tijd dat films van Disney gebald waren en het verhaal op zo’n 60 à 70 minuten verteld werd. Wij zagen de film in 4DX, stoorden ons aan het regeneffect dat maar blééf duren tijdens de openingsscène en zagen dat de actiescènes wel van erg korte duur waren. Op zo’n momenten heb je door dat die vooral verweven zitten in de film om de aandacht van de kinderen te houden bij de film wiens spanningsboog verre van top is. Die scènes voelen dan ook in eerste instantie als effectbejag aan, en de ganse 4DX-ervaring lijkt net als de eindscène waarin het speelgoed van Bonnie met het gaspedaal en de remmen van Bonnie’s vader mobilhome spelen terwijl hij probeert te rijden. De mobilhome gaat dus een eigen leven leiden: bruusk remmen, vooruit rijden, remmen, vooruit rijden, enz. Vermoeiend om mee te maken? En of!

Er zit een mol bij Men in Black, het best bewaarde geheim in het melkwegstelsel. Is het een man? Of is het een vrouw? Want ondertussen is het mannenclubje dat het evenwicht in het universum probeert te bewaren met buitenaardse wezens ook een vrouwenzaak geworden in de prent van F. Gary Gray. Agent O (Emma Thompson), een vrouw, staat nl. aan het hoofd van MiB in de States. En met Molly (Agent M), neergezet door een verbluffend sterke Tessa Thompson, biedt er zich een nieuw lid van MiB aan.  ‘We don’t hire. We recruit.’ stelt O, waarop M. droog antwoordt: ‘Then I’d like to be recruited.’  Hoe M. zover geraakt is? Wanneer ze een ruimteschip op haar radar krijgt, snelt ze naar de plek toe met een taxi. Daar ziet ze de Men in Black aan het werk, zet ze de achtervolging met de taxi in en komt zo in het hoofdkwartier terecht. Ze wil er aan de slag nadat ze als kind een duo van MiB haar ouders zag neutraliseren nadat die een buitenaards wezen hadden ontmoet. Molly is zich dan ook verder gaan verdiepen in de materie.

Child’s play en De lift zijn met stip de twee horrorfilms die we ons nog herinneren uit onze kindertijd. Films die we op veel te jonge leeftijd, in de lagere school, zagen en we behoorlijk wat nachtmerries aan overgehouden hebben. Vooral De Lift van Dick Maas heeft tot op de dag van vandaag nog impact. In die zin dat toen deze week een man zijn arm tussen de liftdeuren stak in het ziekenhuis zodat die terug open zouden gaan en er iemand extra binnen kon, we dat vooral als een wat naïeve en gevaarlijke daad zagen. De deuren reageerden overigens op het allerlaatste moment en gingen – gelukkig voor de man – opnieuw zeer traag open. In ons waren er ondertussen al beelden opgekomen hoe het er uit zou gezien hebben, mocht dat niet gebeurd zijn en de lift was vertrokken met die arm ertussen. Een bloederige bedoeling en een hand die afgehakt werd, kwam in ons op. Dat we ooit Child’s Play eng vonden, konden we dertig jaar na datum na het zien van de jongste remake dan weer helemaal niet plaatsen.

Wat een heerlijk filmfeest is X Men Dark Phoenix in 4DX! Alleen al die openingsscène – een spectaculair auto-ongeval – en niet veel later een reddingsactie van de X Men in de ruimte wanneer de Space Shuttle in de problemen is gekomen en wat rond aan het tollen is, zijn gewoon héérlijk om met al die effects, waaronder veel wind!, stoeltjes die bewegen, stroboscopen en gespetter mee te maken. 113 minuten vliegen gewoon voorbij, het vertelritme, de spanningsboog, van deze Marvelfilm zit dan ook erg goed. Idem voor de special effects, de actiescènes, en een specifieke scène die knipoogt naar de comic waarbij de X Men tegenover Jean Grey (Sophie Turner) staan en haar terug naar huis willen brengen nadat ze haar vader ontmoet heeft. Dan zien we bewegende elementen plots stilstaan of in slow motion gaan terwijl een personage over de rondvliegende brokstukken stapt. Charles Xavier (James McAvoy) heeft Jean altijd verteld dat haar vader in die spectaculaire crash in 1975, die Jean zelf veroorzaakte omdat ze het gekozen radiostation in de autoradio via telekinese constant veranderde, om het leven is gekomen.

Ma is zo’n film waarvan je vermoedt dat regisseur Tate Taylor pas na 70 minuten wakker geschoten is en zich realiseerde dat hij een horrorfilm aan het maken was. Zo lang duurt de aanloop naar de echte actie. De expositie duurt dus véél te lang en de afwisseling met flash backs werkt niet. Ma lijdt daardoor al van bij de start aan een erg slappe spanningsboog waardoor het merendeel van de prent aanvoelt als een B-film. Ma (Sue-Ann, gespeeld door Octavia Spencer) zal wraak nemen, jaren nadat ze samen op school zat met Ben (Luke Evans), Mercedes (Missi Pyle) en Erica (Juliette Lewis) op hen en hun kinderen.